Vísir Sunnudagsblað - 23.08.1942, Blaðsíða 3

VlSIR SUNNUÐAGSBLAÐ
3
hreinasta ráðgáta, hvernig jafn
kurteis og falleg stúlka hefði
getað gifzt öðru eins úrhraki
og Chandler.
Eg vissi, að hún var að segja
sannleikann, þegar hún sagðist
ekki hafa haft hugmynd um
að hann væri glæpamaður, fyrr
en hann drap Hartzell. Eina á-
stæðan til þess, að hún yfirgaf
hann ekki eftir það var sú, að
hún vildi gæta þess að ekkert
yrði að syni þeirra, Jimmy. Það
var auðskilið, þegar maður leit á
Jimmy, því að hann var eins
laglegur og efnilegur og dreng-
ir gátu frekast verið.
Hún var rnjög undrandi, þeg-
ar eg kom með peningana til
liennar. Svo sagði hún: „Eg
er yður mjög þakklát, liðþjálfi,
en eg get ekki tekið við þessu
fé. Cochran var svo vingjarnleg-
ur að lána mér það, sem við
Jfimmy þurftum á að halda,
þangað til hann gat hjálpað mér
til að finna stöðu. Eg byrja að
vinna í næslu viku.“
„Þér skuluð nú taka við þess-
um peningum samt,“ sagði eg.
„Látið þá á vöxtu. Þeir ge,ta
komið sér vei, þegar Jimmy fer
að byrja námsferil sinn. Mér
lízt vel á drenginn.“
Eg hefi víst getið þess fyrr,
að frú Chandler þótti ekki
vænna um neitt annað en þenna
dreng, og þegar eg sagði þetta,
gat hún ekki tára bundizt.
„Eg get ekki þagað lengur,“
kjökraði hún. „Eg verð að segja/
yður allt af létta. Það var ekki
Cochran leynilögreglumaður,
sem skaut manninn minn, held-
ur eg.“
Cochran hafði sagt frá því,
að liún og Jimmy hefði verið i
kvikmyndahúsi þetta kveld. Nú
sagði frú Chandler mér, að þau
liefði verið heima — i sama her-
bergi og þeir Cochran og Red
höfðu fundizt i.
Hún sagði mér, að Red hefði
þrifið Jimmy upp og lialdið lion-
um fyrir framan sig eins og
skildi. Cochran hefði þá elcki
viljað skjóta, af ótta við að hæfa
drenginn, og þegar Red skipaði
honum að kasta frá sér skamm-
byssunni, hafði hann gert það.
„Jæja, lagsmaður, nú ætla eg
að gefa þér skammt af því sama,
sem eg gaf Hartzell!“ hvæsti
Red. Kona hans ætlaði þá að
þrífa í handlegginn á honum,
til þess að koma í veg fyrir að
hann hleypti af hyssu sinni, en
hann sló til hennar, svo að hún
þeyttist að hinum veggnum.
Hún var orðin utan við sig af
skelfingu og í örvæntingu sinni
tók hún byssu, sem hún vissi
að var geymd í dragkistu í her-
herginu.
„Cochran hefði látið Red
drepa sig, fremur en að hætta
á að hæfa Jimmy,“ sagði fi'ú
Chandler kjökrandi. „Eg gat
ekki staðið aðgerðarlaus, meðan
lif hans var í yfirvofandi
hættu.“
Og hyssan, sem hún hafði
notað, var einmitt sú sama, sem
Chandler hafði tekið af líki
Hartzells.
Eg fór aftur til lögreglustöðv-
arinnar og kallaði Cochran fyrir
mig.
„Cochran,“ sagði eg, „sýnið
mér byssuna yðar.“
Eg skoðaði hana vandlega og
fann fangamark Hartzells á
skeftinu: J. H, — John Hart-
zell.
„Eg er nýkominn frá frú
Chandler, Cochran,“ tók eg síð-
an til máls. „Hún leysti frá
skjóðunni.“
Cochran leit aðeins á mig,
ypti öxlum og þagði.
„Hversvegna reynduð þér að
leyna sannleikanum um þetta
mál ?“
„Mér fannst hún eiga það skil-
ið af mér, að eg reyndi að þakka
lienni lifgjöfina. Hún skaut
Chandler til að bjarga lífi
minu, og livert hefði hlutskipti
hennar orðið, ef málið hefði
komið fyrir dómstólana? Hún
hefði kannske sloppið, en hún
hefði þá verið búin að lenda í
miklum raunum og drengurinn
hefði verið sendur i uppeldis-
stofnun. Að minu áliti er Chand-
ler búinn að baka þeim næga
óhamingju, þótt þetta bættist
ekki ofan á, svo að eg sagði
henni að hafa sig á brott og
segja að hún hefði verið í kvik-
myndahúsi, ef liún yrði spurð að
þessu síðar. Hvað kom það svo
sem málinu við, hver lileypti af
byssunni? Eg mundi ekki hafa
verið lengi að því, ef ekki hefði
staðið svona á með drenginn
66
„Jæja, Cochran,“ sagði eg,
„þér þekkið reglugerð lögregl-
unnar/‘
„Já, og eg braut hana. Þér get-
ið auðvitað rekið mig eða veitt
mér einhverja refsingu, en þér
getið ekki fengið mig til þess
að skipta um skoðun á þvi,
hvort eg hefi breytt rétt eða
ekki.“
„Leyfið mér að tala út, Co-
chran,“ sagði eg. „Þér vitið, að
það er ekki leyfilegt samkvæmt
reglugerðinni, að bera vopn,
sem eru að einhverju leyti auð-
kennd. Hér er byssan yðar aft-
ur, en eg segi yður það eitt, að
ef eg kemst að því við skoðun-
ina á föstudaginn, að liún er
enn merkt, þá verðið þér sekt-
aður eins og reglugerðin segir
fyrir um. Skiljið þér það?“
„Já.“
Eg lcallaði á eftir Cochran, er
hann gekk áleiðis til dyranna:
„Það er enn eitt, sem eg þarf
að minnast á við yður, Goch-
ran,“ sagði eg, „reynið þér ekki
að látast vera neinn liarðjaxl.
Eg held að þér séuð efni í góð-
an lögregluþjón — eg held
meira að segja, að mér kunni
að falla vel við yður, þegar tím-
ar líða fram.“
„Þakka yður fyrir, liðþjálfi,“
svaraði Cochran og brosti. —
„Það er einkennilegt, að mér
var að detta þetta sama í hug
— um yður!“
„Synir himinsins“ hafa unnið marga sigra undanfarna átta mánuði, en þeir hafa líka orðið aö
gjalda mikið afhroð fyrir þá. Hér sjást tveir þeirra, sem ekki geta hrósað fleiri sigrum — hérna
megin. Þeir féllu i Burma.