Vísir Sunnudagsblað - 06.09.1942, Blaðsíða 6

6
VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
Flóttinn
Eftip Mary Heneman.
Regaið buldi á þakinu á verk-
færaskúrnum, sem er fyrir aft-
an húsið hans Marteins frænda.
Og íveruhúsið hans var mjög
ömurlegt á að líta á þessum
þokugráa úrkomudegi, enda var
því illa viðhaldið, málningin far-
in af, girðingin um það hrotin,
og þar fram eftir götunum.
Eg stóð við gluggann á gisti-
húsinu og mér varð tíðlitið á
húsið, því að þarna átti eg lieima
rnörg bernskuár. Nú var það
hrörlegt, næstum að falli lcom-
ið, en þó eitthvað liátíðlegt við
það, hátíðlegt og auðnarlegt að
sama skapi.
Eg man það eins og það liefði
gerzt í gær, er eg lagði á flótta
frá Carterville. Veðrið var þá
svipað og nú, grátt, ömurlegt
um að litast, úrhellisrigning. Eg
var þá 14 ára, en eg gleymi þvi
aldrei, sem þá gerðist. Og í
hvert skipti, á úrkonxu og súld-
ardögum, vakna minningarnar
um þennan dag.
Marteinn Blaine frændi minn
var ekkjumaður. Hann var hár
vexti og þrekinn, súr á svipinn,
og geðstirður mjög, síðan er
hann missti konu sína. Það var
óréttmætt með öllu, en hann
kenndi mér um, að hann missti
hana, þótt ég hefði ekki getað
átt neina sök á hinu hörmulega
slysi, sem varð henni að bana.
Mér fannst líka alltaf, að hann
hefði ekki misst meira en eg,
siður en svo, því að eg missti
háða foreldra mína í saina siysi.
Það var tilviljun ein, að eg liélt
lífinu, en það varð mér til hjarg-
ar, að eg hafði sofnað i aftur-
sæti bifreiðarinnar, er hún raksl
á járnhrautarlestina.
Eg var þá sjö ára. Eftir slysið
átti eg engan að, nema liann.
Eins og eðlilegt var spurði hann
mig ekki hvort eg vildi konia
til hans og húa hjá honum.
Hann sagði mér bara að tína
saman pjönkur mínar. Og svo
fór hann með mig til húss síns.
í fyrstu skipti hann sér lítið
af mér. Hann fékk sér ráðs-
konu, nokkuð við aldur, til þess
að sjá um heimilið. Þegar eg
kom á fætur á morgnana var
hann farinn. Á kvöldin mataðist
hann einn, fór svo inn í lesstofu
sína og sat þar fram cftir kveldi.
Eg var ákaflega einmana
framan af. Ráðskonunni, frú
Leeds, fannst eg alltaf vera að
þvælast fyrir sér. Hún gerði sér
gldrei Ijóst. að eg þráði hlýjp
og kærleika, en hún notaði hvert
tækifæri til þess að losna við
mig.
Eg hygg að þetta hafi haft
mikil áhrif á skapgerð mína.
Eg var uppburðarlítil, feimin
að upplagi, en mótlætið herti
mig, og eg varð sjálfstæð í lund,
fór mínar götur. Og það hafði
mjög ill áhrif á skapsmuni Mar-
teins frænda, er hann sá hversu
eg breVttist. Brátt gat hann ekki
leynt því.
Þegar sumarleyfið byrjaði
þetta ár veiktist frú Leeds og
Marteinn leyfði lienni að fara
til systur sinnar sér til hvíldar.
Hann sagði, að eg liefði gott af
því, að fá eitthvað um að sýsla,
i stað þess að ærslast á götunni.
Hann sagði þetta við frú Leeds.
Mér fannst, að fyrir honum
vekti það eitt, að gera mér
gramt í geði.
Fyrsta kvöldið, er hann kom
heim, var maturinn ekki til.
Hann kom út i eldhúsið og lét
gremju sína í ljós.
„Maturinn er hráðum til“,
sagði eg. „Eg er ekki æfð mat-
reiðslukona.“
Hann starði á mig í svip, eins
og liann gæti ekki trúað sínum
eigin eyrum, óð svo að mér,
greip í öxl mér og sveiflaði mér
í kringum sig, og rak mér' svo
rokna löðrung.
Eg rak upp vein, frekar af
reiði en sársauka, og hljóp út
úr lierberginu. Eg fleygði mér á
rúm mitt og hugleiddi liversu eg
skyldi liefna mín. Sluttu síðar
heyrði eg, að Marteinn fór og
skellti hurðinni á eftir sér. Mér
var það nokkur fróun, að eg
liafði komið honum úr jafnvægi.
Eg veit ekki hvert liann .fór
eða við hvaða fólk liann ræddi
þelta kvöld, en þegar hann kom
aftur, öskraði hann upp til mín:
„Komdu niður, undir eins.“
Eg skalf og nötraði, en þeg-
ar liann æpti á ný, þorði eg ekki
annað en hlýða.
„Farðu út i verkfæraskúr-
inn“, sagði hann.
Eg hélt hann væri genginn af
göflunum. Hví skyldi eg fara
þangað ?
„Mér er sagt, að eg fari illa
með þig,“ sagði hann. „Gott og
vel, það er bezt, að næst þegar
menn segja það, hafi það við
rök að styðjast.“
Þegar út í verkfæraskýlið kom
tók hann leðuról og hýddi mig,
— gaf mér sex högg með ólinni.
Mig kenndi ekki mikið til, en
eg æpti af lífs og sálar kröftum,
en hann hló beizklega.
Þegar hann var farinn lá eg
Iengi á gólfinu, frá mér af reiði,
og grét beizklega. Og þá heit-
strengdi eg að flýja og koma
aldrei aftur til liúss Marteins
frænda.
Ýmsir nágrannanna lieyrðu í
mér hljóðin og gátu vottað, að
hann hafði farið illa með mig.
í gær kom eg aftur, til þess
að létta á samvizku lians, ef ske
kynni, að hann hefði iðrað
breytni sinnar. Eg ætlaði að
segja honum, að eg liefði verið
á valdi kenja og draumóra, er
eg lagði á flótta. Eg 'ætlaði að
fýrirgefa lionum, sættast við
hann. En Marteinn frændi var
dáinn. — Hann liafði látizt af
völdum lijartabilunar, nóttina,
sem eg strauk frá honum.
Til skáldsins.
Ó, skáld, hve feginn las eg ljóðið þitt,
mín löngun fann þar jafnan athvarf sitt
og þó — við sérhvern tiginn stef jatón
stóð tregans sverð í gegn um h jarta mitt.
Eg hóf 'mig ei til flugs um framans storð
og fyrirgefðu þessi vísnaorð.
Eg veit þau lík jast bara hálfum hleif
og höllu keri við þitt nægtaborð.
1 dölum óðs mín sál að hálfu b jó,
minn söngvastrengur drúpti hljóður þó.
Með þankablóm án þroska, ilms og lits
eg þögull gekk um frónskan kvæðaskóg.
Frá horfnum öldum hjartans loginn skín
úr heimi l jóðs og snilldar inn til mín;
af kærleiksgnótt þú kvaðst í þúsund ár
því kem eg eins og lítið barn til þín.
G. H. E.
1 litla rammanum er mynd af John A. Leppla, sem ásamt
Jolin Liska (við byssuna) skaut niður sjö japanskar or-
pstuflugvélar á Coralhafinu iiú fyrir nokkuru.