Vísir Sunnudagsblað - 01.11.1942, Side 8

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÍ)
SII»A\
VITIÐ ÞÉR
— að ljósið er ekki nema
'rúma sekúndu til tungsins?
— að ef maður ferðast nótt og
dag í hraðlest myndi það taka 6
mánuði að komast milli tungls
og jarðar?
— að ef maður ætlaði í hrað-
lest frá jörðinni til Úraníusar,
tæki það hvorki meira né minna
en 3500 ár?
— að hjartað í sextugum
manni hefir slegið samtals 2
milljörð 629 milljón og 800
þúsund sinnum?
— að Þjóðverjar hafa smiðað
nýja flugvélagerð, svokallaða
„Fieseler-Storch“, sem hefir
möguleika á að halda sér svíf-
andi í loftinu á mjög hægri
ferð?
— að það var Kolumbus sem
fyrstur Evrópumanna sá menn
neyta tóbaks?
— að það var Frakklending-
urinn Jean Nicot, sem árið 1560
ræktaði fyrstur manna tóbak i
Evrópu ?
— að í flestum löndum álf-
unnai- var bannað að reykja á
götum úti framundir miðja 19.
öld?
-i— að árið 1636 gaf Urban III.
páfi út bannfæringarbréf gegn
neftóbaksmönnum, en á sama
tima var lögskipað að skera
nefið af sérhverjum tóbaks-
neytenda í Rússlandi?
• '
Agnes Bernauer var fátæk
bóndadóttir, en hún var svo for-
kunnar fögur, að hún dáleiddi
með fegurð sinni þá karlmenn
sem sáu hana. Meðal þeirra var
Albrecht III. hertogi af Bayern.
Þau unnust hugástum, en Al-
brecht þorði ekki að segja föð-
ur sinum, Ernst hertoga, frá
því, enda var karlinn harðjaxl
mikill. Vildi hann láta Albrecht
son sinn kvænast önnu dóttur
Eiríks hertoga af Brúnsvík —
en Albrecht færðist undan.
Loks kom að því að Albrecht
kvæntist Agnesi vinkonu sinni á
laun, árið 1432. Hélt hann konu
sína á laun í kastalanum Voh-
burg, sem hann hafði til eigin
umráða. Er Ernst hertogi
komst að þessu, svipti hann son
sinn eignum og æru, tældi .hann
með svikum á brott, en á meðan
lét hann handtaka Agnesi konu
hans og drekkja henni í Doná.
— Þegar bitrasti harmurinn var
um garð genginn lét Albrecht
að vilja föður síns og kvæntist
Önnu frá Brúnsvík.
Þetta er einn af hinum gömlu
ástarharmleikjum, en vel að
merkja einn af þeim sönnu.
•
Frú Jóhanna var nýflutt í
þorþið. Vegna [icss að hún var
prestsekkja, töldu lieldri menn
þorpsins sjálfsagt að heimsækja
hana og bjóða hana velkomna.
Fvrstur kom oddvitr þorpsins og
hann fékk í staupinu hjá henni.
Daginn eftir kom annar prúð-
búinn þorpsbúi og hún bauð
honum lika eitt glas af víni. En
allt í einu fékk hún eftirþanka
af þvi að hún hafði einliverja ó-
ljósa hugmynd . um, að þetta
væri formaður bindindisfélags-
ins í þorpinu.
„Afsakið þér“ bað hún, „en
það var ekki ætlun mín að
móðga yður með því að bjóða
yður í staupinu. Eg mundi bara
ekki í svipinn að þér væruð for-
maður bindindísfélagsins.“
„Eg hefi ekkert á móti á-
fengi“, svaraði þorpsbúinn, því
eg er ekki formaður bindindis-
félagsins, heldur formaður sið-
ferðisfélagsins.“
Jóhanna andvarpaði léttara.
„Já, eg mundi það,“ sagði hún,
„að það var eitthvað sem eg
mátti ekki bjóða yður“.
•
Dómarinn horfði stranglega á
hinn ákærða, sem var allþéttur
og mælti:
„Sandi MacDonald, sagði eg
ékki við þig, seinast þegar þú
varst béraa, að koma aldrei fyr-
ir min augu aftur?“
„Al-alveg rétt, herra dó-dóm-
ari. Og það sagði eg lögreglu-
þjóninum, en hann vildi — ekki
— trú — trúa mér.“
Skoti nokkur var að leggja af
stað í ferðalag:
„Vertu blessuð, elskan mín,“
sagði hann við konu sína, „og
gleymdu nú ekki að taka af þér
gleraugun, þegar þú ert ekki að
horfa á neitt.“
Þann 9. júlí árið 1813, skrif-
aði Napóleon mikli Lemarios
gi’eifa, þar sem hann segir að
„ómögulegt“, sé ekki franslct
orð. Fimmtíu árum áður skrif-
aði Munnich marskálkur Kat-
rínu D. drottningu eftirfarandi
setningu: „Eftir að hafa- kynnt
mér áætlanir yðar og fram-
kvæmdir, finn eg að orðið „ó-
Oeri aðrir belnr!
Árn-cnningar hafa um mörg undangengin ár verið eitt bezta félag þessa
lands á svitSi fimleika og átt afburöa góöa flokka, bæöi í karla- og
kvennaleikfimi. Hér á myndinni sjást sex Ármenningar í handstöðu á
kistu, og er mynd þessi tekin úr íþróttakvikmynd Armanns, sem Kjartan
Ó. Bjarnason tók fyrir félagiö.
mögulegt“ er rangt orð, og þess
vegna liefi eg ákveðið að strika
það út úr orðabókunum mín-
um.“
Dr. Hu Shih heitir sendiherra
Kínverja í Bandaríkjunum.
Skömmu eftir að liann tók við
embætti sínu sendi utanríkis-
málaráðuneytið kínv. honum
ávísun að uphæð 60.000 doll-
ara, er liann skyldi verja í áróð-
ursskyni fyrir hinn kínverska
málstað. Hann sendi ávísunina
til baka með þeim ummælum,
að það sem hann gerði fyrir ætt-
jörð sína, gerði hann sem sjálf-
sögð skyldustörf, og kvaðst ekki
ætlast til annara launa en þeirra,
sem sér væru greidd í kaup.
Dr. Hu Shih var um eitt skeið
svarinn f jandmaður Shiang Kai-
sliek. En þegar Japanir réðust
á Kína, varð ættjarðarást
beggja, öllum einkamálum og
persónulegum illdeilum yfir-
sterkari, þannig að í stað þess
að deila um persónuleg hags-
munamál og um flokksleg sjón-
armið, bundust þeir samtökum
um að gera allt sem. í þeirra
valdi stæði til að hrinda hinum
erlendu fjandmönnum af hönd-
um sér. Nú orðið eru þeir per-
sónulegir vinir og Shiang Kai-
shek hefir veitt honum eitt
virðulegasta og ábyrgðarmesta
embætti í utanríkisþjónustunni,
þar sem sendiherrastaða í Was-
hington er. —
Á ýngri árum sínum var Hu
Shih trúlofaður ungri skóla-
systur sinni. En hann mátti það
ekki fyrir móður sinni, þvi þeg-
ar hann var 11 ára að aldri hafði
lmn ákveðið honum kvonfang
og þvi varð hann að hlýta. —
Dags daglega klæðist hann kín-
verskum fötum, hans yndi er
það að safna tómum eldspítna-
stokkum og — doktortitlum.
Hann er heiðursdoktor við 17
háskóla, en 18. doktorstiti’inn
varði liann í heimspelci við Col-
umbia háskólann. Eru þess eng-
in dæmi önnur, að nokkur sendi-
herra hafi jafnmarga doktors-
titla sem Hu Shih.
„í dag eru 25 ár síðan þér
gerðust starfsmaður minn,“
sagði skozkur kaupsýslumaður
við einn starfsmann sinn. „Þér
hafið reynst dyggur starfsmað-
ur.“
„Það hefi eg reynt að vera.“
„Verzlunin hefir þrifizt þessi
ár, og nú ætla eg — í þakklæt-
isskyni, að gefa yður gjöf nokk-
ura, sem eg veit, að muni gleðja
yður, konu og börn.“
Og er kaupsýslumaðurinn
hafði svo mælt rétti hann starfs-
manni sínum smápakka.
Starfsmaðurinn skundaði
heim og bjóst við, að seðlar
nokkurir væru í pakkanum, en
mikil voru vonbrigði hans, er
í ljós lcom mynd af húsbóndan-
um.
„Hvernig féll yður gjöfin?“
sagði kaupsýslumáðm-inn dag-
inn eftir.
„Hún ef yður Iík,“ svaraði
starfsmaðurinn stuttlega.
)