Vísir Sunnudagsblað - 11.04.1943, Blaðsíða 1

1943
Sunnudaginn 11. april
14. blad
Tilraunir mínar með hughrif.
Haustið 1937 bjó eg mig und-
ir leiðangur í norðurveg, til að
leita að hinum hugdjörfu rúss-
nesku flugmönnum, sem urðu
að nauðlenda þar nyrðra, er þeir
voru að gera tilraun til að fljúga
frá Moskva til Bandaríkjanna,
um Norðurpólinn og Alaska,
Meðan á undirbúningnum stóð,
kom til mín maður, Harold
Sherman að nafni, er ég liafði
verið málkunnugur í nokkur ár.
Hann kom með þá uppástungu,
að við gerðum nokkrar tilraun-
ir með hughrif (telepathy),
meðan eg væri þar nyrðra.
Hugmynd Shermans var sú,
að eg átti að reyna að senda hon-
um hugsanir mínar, hvar svo
sem eg væri staddur, en hann
átti að sitja á skrifstofu sinni
i New York og skrifa jafnharð-
an niður þau hughrif, semi hann
yrði fjTÍr. Sherman hafði lagt
mikla stund á að rannsaka hugs-
anaflutning og allskonar hug-
ræn fjarhrif og áleit að sú vega-
lengd, sem yrði á milli okkar,
— um 4500 km., — væri mjög
ákjósanleg fyrir shkar tilraunir.
í þessu tilfelli kom einnig
fram sá möguleild að eg neydd-
ist til að nauðlenda með ónothæf
löflskeytatæki og talstöð. Ef það
kæmi fyrir, gat aðstoð Sher-
mans orðið ómetanleg, það er
að segja ef tilraunir okkar bæru
nokkurn jákvæðan árangur.
Hann hélt því fram að með að-
stoð tilrauna okkar gæti hann
gefið þeim, sem að okkur leit-
uðu, nákvæmar upplýsingar um
hnattstöðu þess staðar sem við
liöfðum lent á.
Eg veit að mörgum virðist
þetta hreinasta fjarstæða, en
mér fannst það ekki.
Eg hafði lengi brotið heilann
um þann möguleika, sem hugur
hins siðmenntaða manns hefði,
eftir stranga þjálfun og þroska,
til að taka á móti hughrifum
frá öðrum, eftir vild. Hér kom
tækifærið, upp í hendurnar á
mér, til að varpa nýju Ijósi á
þessa litt skildu eiginleika
mannsandans,
Því var það, að eg jótaði fús-
lega að taka þátt í þessum til-
raunum.
Okkur kom, saman um, að
strax og eg legði af stað norður,
skyldi Sherman byrja að „sitja
fyrir“ þrjú kvöld í viku, á
mánudögum, þriðjudögum og
fimmtudögum, frá kl. 11.30
til 12 á miðnætti og reyna að
halda huga sínum auðum og
vegna mikilla segultruflana og
áhrifa frá sólblettum, sem stóðu
yfir alla þá fimm mánuði, sem
eg var í leitinni þar nyrðra,
náði Iversen aðeins 13 sinnum
loftskeytasambandi við mig.
En þegar tilraununum var
lokið, þá vottaði Iversen það,
að Sherman hefði alltaf haft
nánari vitneskju um það sem
Eftlr Slr Habert Hllkiiis.
opnum fyrir utanaðkomandi
áhrifum. En eg átti á sama tima
að reyna að senda honum hug-
skeyti um það, sem fyrir mig
hefði komið þann daginn
Við sömdum strax við doktor
Gardner Murphy, yfirkennara i
dulvisindum (parapsychology)
við Columbia-háskólann, að
Sherman skyldi senda honum
strax afrit af þvi, sem hann
skrifaði niður í hverjum til-
raunatíma. Skýrslurnar yrðu
þannig komnar í hendur þriðja
aðila, löngu áður en við Sher-
man gætum með nokkru venju-
legu móti, svo sem flugpósti eða
loftskeytum, borið saman bæk-
ur okkar, varðandi það sem,
hann hafði skrifað niður.
Til enn frekara öi’yggis voru
fleiri kunnir vísindamenn
fengnir til að fylgjast með til-
raununum frá byrjun, svo sem
dr. Henry S. W. Hardwicke, dr.
H. E. Strath-Gordon og Samuel
Emery. Áður en eg lagði af stað,
kom eg Sherman í kynni við
Reginold Iversen, stöðvarstjóra
við stuttbylgjustöð stórblaðsins
New York Times, með það fyrir
augum að hægt væri að flýta
fyrir tilraunum okkar með þvi
að senda mér skýrslur Sher-
mans til staðfestingar eða leið-
réttingar, en Iversen átti að liafa
samband við mig á hverju
kvéldi til að ræða um ýms mál-
efrii leiðangursins. Eri það fór
riú öðruvísi en ætlað var, því
fyrir mig bar þar norður frá
í gegnum tilraunir okkar, en
hann sjálfur gat aflað sér með
hinum árangurslitlu tilraunum
sinum að ná sambandi við mig
með stuttbylgju loftskeytum.
Það voru mörg kvöld sem eg
gat ekki staðið við samning
minn við Sherman, en við tók-
um báðir bráðlega eftir þvi,
okkur til mikillar undrunar, að
hughrif þau sem hann varð fyr-
ir viðvikjandi því sem fyrir mig
bar, reyndust rétt ótrúlega oft.
Það kom einnig bráðlega í Ijós,
að á einhvern leyndardómsfull-
an liátt, sem við ekki gátum ráð-
ið i, tók Sherman á móti ýms-
um hughrifum — sterkum
hugsunum, sem -sköpuðust á
ýmsum tímum dagsins vegna
ýmissa atburða — sem eg reyndi
eldíi til að senda honum á
hinum fastákveðnu tilrauna-
tímuin og þá .oft vegna þess að
mér vannst ekki tími til þess.
Vegna þess live oft eg varð
að láta hina reglulegu tilrauna-
tíma niður falla, þá ákvað eg
í staðinn að reyna að beina
hugsunum minum til Shermans,
hvenær sem væri og mér dytti
það í hug. Þetta byggði eg á
þeirri kenningu, að hin mótaða
hugsuri deyi ekki út um leið
og hún dreifist fyrst, heldur
haldi áfram að sveiflast í Ijós-
vakanum, svo hvaða hrifnæm-
ur hugur sem er, getur lilerað
hana, mörgum klukkustundum,
já, jafnvel mörgum árum eftir
að hún var hugsuð.
Tilraunir oklcar til að finna
liina rússnesku flugmenn —
Levanevsky og 5 félaga hans —
var auðvitað aðalstarf okkar.
Þótt margir álitu það hlægilega
bjartsýni og bentu okkur á hina
miklu og margvíslegu örðug-
leilca og hættur, sem við væri
að stríða, þá áieit eg samt að
það væri ennþá ekki vonlaust
um að bjarga þeim.
Tími sá, fjórir mánuðir, sem
var liðinn frá þvi siðast heyrð-
ist frá Levanevsky og félögum
hans, var tiltölulega stuttur og
engin ástæða til að efast um,
að þeir væru enn á lífi ef þeim
hefði tekizt að lenda, heilir á
húfi. Þeir höfðu Iagt af stað
með tveggja mánaða matar-
forða, sem átti að geta dugað
þeim í þrjá mánuði með ýtrustu
skömmtun. En ef þeim tækist að
drýgja forðann með selveiði, sem
engin ástæða var til að efast um,
þá áttu þeir að geta lifað svo
árum skipti á ísnum og rekið
á honum mörg hundruð kiló-
metra áður en þeir kæmu í
landsýn.
Sagan um hina 70.000 kíló-
metra, sem við flugum í árang-
urslausri leit að Levanevslcy,
undantekningarlítið við hörmu-
deg veðurskilyrði, hefir þegar
verið skráð. En sagan um til-
raunir okkar Shermans hefir
ekki enn verið sögð.
Sherman rækti skyldur sínar
með einstakri samvizkusemi.
Viku eftir viku, er eg var al-
gerlega einangraður og án
nokkurs sambands við umheim-
inn, skrifaði liann niður öll þau
hughrif sem liann varð fyrir, þó
að hann liefði enga vissu fyrir
því, hvort eg reyndi nokkuð
til að senda honum. Eg hélt
auðvitað nákvæma dagbók,
bæði fyrir mig persónulega og
fyrir leiðangurinn. Sherman
sendi afrit af öllu, sem hann
skrifaði niður, með flugpósti til
þess staðar, þar sem síðast hafði
frétzt til mín, svo sem Point
Barrow eða Aklavík. En oft