Vísir Sunnudagsblað - 11.04.1943, Blaðsíða 6

6
VlSffi SUNNUDAGSBLAÐ
um þjóðarúmar am að losa
hana við fascistastjórnina.
Hernum, en foringjar, hans
hafa misst alla trú á sigri og
skilja að með þeim skorti á
vopnum og loftvörnum sem
orðinn er, og með himii löngu
og óvörðu strandleugju lands-
ins, er það eina leiðin til að
verjast óhætanlegu tjóni, að Játa
Þjóðverjana sigla sinn sjó.
IðjuhöJdunum og kaupsýslu-
mönnunum, sem vita að landið
er fjárhagslega í rústum og að
iðnaður þess og auðlindir eru f
greipum Þjóðverja.
Bændunum, sem eru kúgaðir
til að afhenda uppskeru sína og
hafa við se meira vinnufólks-
Ieysi að striða.
Verkamönnunum, sem sjá að
verksmlðjurnar eru í þann veg-
inn að verða að hætta störfum
vegna hráefnaskorts, og lifa í
sifelldum ótta um, að þeir verði
fluttir nauðugir í þýzkar vinnu-
stöðvar, og
Kirkjunni, sem árum saman
hefir fylgzt með stefnu fascista
og stjórnarháttum, og er reiðu-
búin til að beita hinum gömlu
áhrifum sinum á landslýðinn,
þegar hin rétta stund þykir
komin til þess.
Hvenær og hvernig ris þessi
barátta? Svo mildð er alltaf
hægt að segja: Það hlutverk, að
hrinda fascistastjórninni og
hiðja um frið „í nafni ítölsku
þjóðarinnar" verður ekki aðskil-
ið frá öðru atriði: að vera reiðu-
húinn til þessaðberjasl viðÞjóð-
verja á ílaliu sjálfri. Svo snögg
ákvörðun verður ekki tekin,
nema allir þeir aðiljar, sem áður
voru nefndir, séu vissir um
stuðning allra hinna, en þegar
svo er komið þá mundu banda-
menn geta veitt ítölum lið þegar
í stað, og síðar útvegað j>eim
hráefni til þess að reisa atvinnu-
vegi landsins \áð á ný.
Þegar þetta er fyrir hendi get-
ur nýtt skipulag hafizt á ítaliu.
ítalska þjóðin þráir frið, óg hún
þráir Iýðræðisstjórnskipulag.
Hún veit, að hún verður að
fórna nokkru fyrir friðinn, og
fyrsta fórnin verður sú, að gera
hið fagra land sitt að vigvelli, til
þess að hrinda Þjóðverjum á
hurt þaðan.
Kristján Sig. Kristjánsson:
Dranmnr
pílagrím§in§
Aldurhníginn ferðamaður var
á ferð yfir heiði. Þorgrimur hét
'hann rétlu nafni, en með sjálf-
uin sér kallaði hann sig Píla-
grím, og verður því nafni hald-
ið hér.
En Pílagrimsnafnið hafði
hann valið sér vegna þess, að sál
hans hafði — mikinn hluta jarð-
vistarinnar — verið á einhvers-
konar pilagrímsgöngu. — Og
ferðinni var heitið til — ..Lands-
ins helga“ — eins og Iiann orð-
aði l>að.
í borgaralegu hfi var Þor-
grímur hóksölumaður — ferð-
aðist um og seldi hækur. — Og
nú var hann á einni slíkri ferð.
Hann var kominn vfir heið-
ina og hafði numið staðar á
lieiðarbrúninni, til l>ess að kasta
mæði. Þaðan horfði hann yfir
æskustöðvar sinar, sem hann
hafði eklvi séð í mörg ár. — Það
var undurfagurt vorkvöld. —
Hann virti fyrir sér fjöllin og
hnjúkana, sem kvöldsólin laug-
aði í gullnum geislum. Hann
horfði >dir hlómlega byggð í
fögrum og grösugum dal. Og i
fjarsýn var hugðótt sævarströnd
og blikandi haf.
Og nú var sólin að síga í æg-
inn, og varpaði kvöldroðadýrð
sinni yfir haf og hauður. Píla-
grímur virti allt þetta fyrir sér,
og hann brosti við vorgróðrin-
um og vaknandi lifi náttúrunn-
ar. — Vorið og gróðurmn liöfðu
jafnan veitt honum næringu og
lífsþrótt. Hann hreiddi því
faðmiun móti unaði þess og lét
fjallablæinn leika um bert höf-
uð silt. Og það var honum eins
og áslrik hönd stryki kinnar
lians og lokka. Hann horfði yfir
dalinn og virti fyrir sér þær
breytingar, sem orðið höfðu frá
þvi er hann var i bemsku. Og
hann minnist þess, sem liafði
verið, en við það voru bundnar
ljúfustu minningar hans. Og
minningarnar hópuðust að huga
hans, og hann fagnaði þeim öll-
um. Hann minntist þess, l>egar
hann sat við hné ömmu sinnar
og hlustaði á sögur hennar og
æfintýri. — Ein af þeim sögum
kom upp í huga hans. Það var
sagan af förumanninum, sem
varið hafði miklum hluta æfi
sinnar í það, að leita að lyklin-
um að Himnaríki. Förumaður-
inn hafði lagt land undir fót og
farið víða um, en hvergi getað
fundið hinn langþráða lykil. Að
þessari Jeit förumannsins höfðu
margir henl gaman, en ekki gat
hann betur séð, en að mannkyp-
ið i heild sinni væri í raun og
veru í sömu leitinni.
En eitt sinn hafði verið sagt,
að Guðsríki væri ekki hér eða
þar, heldur væri það innra með
okkur sjálfum. Það hlaut því að
vera einkennilegur Iykill að
hliði þess ríkis.
En fyrir skömmu hafði hann
heyrt því lialdið fram, að til
mundu vera einhverskonar
lvklar er gengju að fleslum
hliðum, þessa heims og annars,
og að þar væri hvorki um að
ræða hugmynd förumannsins,
né heldur hugmýndina um hinn
mikla lykil Sankti Péturs, held-
ur það, að hver maður ætti, —
innra með sjálfum sér, eitthvað
það, er kalla mætti lykla, og að
þá „lykla“, hæri liver maður í
brjósti allar götur' þroskaleiðar-
innar, frá upphafi til enda.
Vandinn væri einungis sá, að
handsama þá, og læra að beita
þeim.Og Pílagrímur sökkti sér
niður i djúpa ihugun um við-
fangsefnið. En við það svifu
ýmsar inyndir fvrir hugarsjón-
um hans. — í fyrstu voru mynd-
irnar ögreinilegar, en svo urðu
þær skýrari. Hann sá sjálfan sig
á göngu sinni, sá sig sem píla-
grím, og um leið sem áhorfanda.
Og vegferðin var löng og erfið.
En svo kom liann i fagurt
skógarrjóður, á skógivaxinni
hæð. Og umhverfis rjóðrið voru
fögur tré og mikil, sem gnæfðu
við himinn, og voru greinar
þeirra alþaktar ávöxtum. —
Hann virti fyrir sér hin fögru
tré, og vissi um leið að þau
höfðu einhverskonar undra eðli
eða mátt. Og undrun hans var
mikil. — Og af einhverri óljósri
hvöt drap hann þrjú högg á
síofn þess trés er næst honum
var. Og á sömu stundu sá hann
fagra og tigulega veru koma
fram úr stofni trésins. Hann á-
varpaði veruna og mælti: —
HeiII sé þér göfuga vera.
Vænti eg þess, að þú segir mér,
hvar mig hefir borið að garði.
— Knúð hefir þú á stofn þess
trés, er Vizkutré heitir, — mælti
veran, — og munt þú um langt
skeið hafa beint för þinni hing-
að.
— Svo er víst, mælti píla-
grímurinn. — Og mun eg nú
kjósa mér hér-dvöl nokkura, ef
verða má. Og vænti eg hér mik-
illa tíðinda.
Tak þú þér sæti við rætur
trés míns, mælti veran, — og
mun eg framreiða fyrir þig á-
vexti af trénu.
— Fagna mun eg því, mælti
Pilagrimur, — og hefi eg lengi
þráð að neyta þeirra ávaxta. —
En veran mælti:.
— Sjá mátt þú og lind eina,
tæra og fagra, er rennur hér um
rjóðrið, og munt þú þar geta
svalað þorsta þínum. Kemur
lind þessi frá hæðum þeim, er
Einingarhæðir heita, og rennur
hún um hina víðu velli, er þú
sér blasa við í suðurátt.
— Haf þú kæra þöldc fvrir
móttökuna, mælti Pílagrímur,
um leið og liann settist við rætur
trésins, og tók að neyta ávaxta
þeirra, er veran framreiddi. —
Svalaði hann svo jafnframt
er af
svif-
um á æfingu.
Hernaðarþjóð
r smíða nú
öngu svifflug-
iem geta tekið