Vísir Sunnudagsblað - 11.04.1943, Blaðsíða 8

VtSIR SUNN UDAGSBLAÐ
i
SÍÐM
Aður fyrr vav vadíum talið
dývasta efni sem þekktist á jövð-
inni. Eitt gramm af því kostaði
sem næst liálfri annarri milljón
kvóna. En nýlega liefiv efna-
rannsóknarstofu Rockefellers-
stofnunavinnar tekist að fram-
leiða nýtt efni, sem er átta sinn-
um dývmætara, eða um 12 millj.
kr. eitt einasta gramm. I þessu
sambandi má þó geta þess, að
enn sem komið er, er ekki til
nema lílill hluti af einu gvammi.
•
I sumum Suður-Amerískum
kvikmyndahúsum eru endur-
tekniv þeiv hlutav myndanna,
sem meslan fögnuð vekja meðal
áhorfenda, og mest er klappað
fvrir. Þar er líka bjalla sem
hringir einni mínútu áður en
Jjós er kveikt — og er það gert
af nærfærni við elskendur sem
staddir kunna að vera á sýning-
unni.
•
í eskimóabvúðkaupi segir
brúðurin ekki já þegar hún er
spurð hvort hún vilji eiga brúð-
gmnann. Þess í stað gefur hún
honum rokna löðrung á hægra
vanga, svo að smellur í. Það
táknar jáyrði hennav og ást, og
þá hvópa og klappa allir við-
staddir af einskærum fögnuði.
Brúðkaupsveizlan varir
venjulega i þvjá daga og veizlu-
matuvinn er sela og bjavndýra-
kjöt og hvalrengi.
•
Brezkur íækniv liefiv komizt
að þpivri niðuvstöðu að manns-
hkaminn samanstandi af fjór-
um efnum. í fyrsta lagi vatni,
sem nægir til að fvlla 40 lítra
bvúsa, í öðvu lagi fosfóv til að
búa til úv 2200 eldspítnahausa,
í þriðja lagi feiti, sem nægja
myndi í sjö þvottasápustengur
og í fjórða lagi magnesium, sem
framleiða mætti úv fulla mat-
skeið af salti.
• ■
Negri hafði verið tekinn fast-
ur og dómavinn var að reyna að
sýna honum fram á, að það
væri synd að stela.
„Kantu að lesa.“ spurði dóm-
arinn.
„Það er ósköp lítið,“ svaraði
negrinn. •
„Þú getur þá ekki notfært þér
biblíuna,“ sagði dómarinn.
Fii^Iinii §em §trank
Valurinn er einn hinn fegursti fugl í íslenzku dýraríki. Hann er
að visu grimmur og óvæginn og hann á marga féndur, sem óttast hann
og hata. En stoltur er hann og sterkur og frán eru augu hans. Val-
urinn, sem myndin er af, haf'Öi um tíma vetursetu á Kolviðarhóli og
naut þar gistivináttu húsráðenda. Nú er fuglinn floginn, i bókstaf-
legustu merkingu þess orðs, og. fór hann án þess að þakka fyrir sig.
„Jú, blessaður vevtu,“ svaraði
negrinn glaður. „Eg slípa hníf-
inn minn ævinlcga á spjöldun-
um.“
•
Bifreiðin stendur föst á miðj-
um veginum og hreyfist hvergi,
sama hvevnig bílstjóvinn lætur.
Hann verðuv því að skilja bif-
reiðina eftiv, fara fótgangandi
til næsta þorps og biðja járn-
smiðinn að gera við bifreiðina
fyrir sig, þar eð enginn bifreiða-
viðgerðarmaður var til í þorp-
inu. Jávnsmiðurinn tekur sér
naglbit í hönd, skvúfav fyrstu
skrúfuna sem hann sér og mó-
tovinn fer strax af stað.
„Hvað kostar þetta?“ spyr
bifreiðarstjórinn alveg stein-
hissa yfiv því livað þetta vav
auðvelt.
„Túttugu krónur og tuttugu
og fiinm aura,“ svaraði járn-
smiðurinn.
„Það er óheyrilega dýrt, eða
hvernig dettur vður í hug að
setja svona hátt vevð fyrir að
skrúfa eina einustu skrúfu?“
„Jú, sjáið þér til. Þetta er
minn ákveðni taxti. Það kostar
tuttugu og finnn aura að skrúfa
skrúfuna, en 20 krónur fyrir að
vita hvaða skvúfu á að skrúfa.“
•
Kínverskt réttavfar er ger-
ólíkt því véttarfari, sem við
Norðurálfubúar eigum að venj-
ast. Hér er eitt sýnishorn úr
kínversku réttai’fari:
í þorpi einu í námunda við
Peiping kvæntist eldri maður
kornungri og fallegri blómarós.
Það leið þó ekki á löngu unz
einn kvennabósi í þorpinu tók
að gefa ungu frúnni undir fót-
inn, og allt virtist líka benda til
Jiess að hún kysi ást hins un^a
manns fremur en ást bónda
síns. Orðrómur um þetta barst
til eyma bóndanum og hugði
hann á hefndir. Dag nokkurn
har fundum þeirra, bónda og
kvennamannsins, saman i einni
aðalgötu þovpsins. Hófst á milli
Jieirra hörð rimma og lauk
henni með því að gamli maður-
inn brá hnífi á loft og keyrði
hann af þvilíku afli í brjóst
unga mannsins að hann hné ör-
endur niður á götuna.
Eklci var inorðinginn tekinn
fastur eins og liér myndi hafa
verið gert. Hinsvegav kom
sveitarstjórnin saman á fund til
að i’æða þetta mál. Kallaði hún
morðingjann, móður hins
myrta og nokkur vitni á sinn
fund og yfirheyrði þau. Að þvi
búnu var fundi slitið og ákveð-
ið að fresta dómsúrskurðinum
til næsta dags.
Daginn eftir hélt oddviti
sveitarstjórnarinnar dynjandi
skammaræðu yfir morðingjan-
um, lýsti Jiví yfir, að með fram-
ferði sínu hefði hann eyðilagt
frið þorpsins og dæmdi liann í
100 silfurdala sekt, sem á kin-
verskan smábæjarmælikvarða
er allhá fjárhæð. Sakborningur-
inn taldi féð fram á borðið,
oddvitinn tók við þvi, fékk
móður hins myrta helming
þess í sárabætur fyrir soninn,
en hinn lielminginn fékk liann
morðingjanum til baka með
þeim ummælum, að hann liefði
vavið lieiður ættar sinnar og
heiður þorpsins með því að losa
sig við þennan alræmda
kvennabósa. Þessir 50 silfurdal-
ir voru Jiví verðlaun fyrir hina
ágætu frammistöðu hans.
•
Einhverju sinni þegar Bis-
mavck vikiskanslari var í góðu
skapi og í hópi vina sinna og
kunningja, sagði liann þeim
livaða tala hefði haft mest áhrif
á líf sitt. Það var talan 3,- Hann
hafði þjónað þremur húsbænd-
unifi ættarmerki hans voru þrjú
eikarlauf, þrjár styrjaldir mörk-
uðu framar öði’U stjórnmála-
feril hans. Hann skrifaði undir
þrjá friðarsáttmála, í þýzk-
franska stríðinu voru skotnir
þrír hestar undir honum og þrí-
vegis höfðu hestar varpað hon-
um af baki sér. Að lokum sagði
Bismarck: „Eg hefi staðið að og
undirbúið samfundi þriggja
keisara og eg hefi stofnað til
Þríveldasáttmálans. Eg á þrjú
börn — og ef trúa má skopblöð-
unum, þá eru þrjú hár á höfð-
inu á mér.“
•
Máður nokkur er ákærður
fyrir að liafa skammað kven-
mann í strætisvagni.
Dómarinn spyr - manninn
hvaða ástæðu hann hafi haft til
þess að móðga kvenmanninn á
þennan hátt.
„Sjáið þér til,“ svai’aði mað-
urinn, „framkoma kvenmanns-
ins fór í taugarnar á mér, þang-
að til að eg gat ekki lengur orða
bundizt og skammaði hana.
Þegar hún kom inn í vagninn
fékk hún sér sæti beint á móti
mér, svo kemur miðasalinn inn
og stúlkan verður að borga. Hún
opnar töskuna sina, tekur
Pyngjuna upp, opnar pyngjuna,
lokar henni aftur, opnar tösk-
una, stingur pyngjunni niður í
töskuna og lokar töskunni. Svo
heldur miðasalinn áfram. Þá
opnar stúlkan aftur töskuna,
tekur pyngjuna upp úr henni,
lokar töskunni, opnar pyngjuna
og stingur skiptimyntinni í
liana. Svo lokaði hún pyngjunni,
opnaði töskuna, lét pyngjuna
niður í hana og lokaði henni. Þá
kemur miðasalinn aftur og vill
fá að sjá aðgöngumiðann. Stúlk-
an opnar þá töskuna, tekur
pyngjuna upp úr henni, lokar
töskunni, opnar pyngjuna og
_ tt
„Hættið þér þessum andskota,
þetta er að gera mig vitlausan,“
gripur dómarinn fram í fyrir
sakborningnum.
„Þarna sjáið þér, þetta getur
gert fleiri vitlausa en mig.“
Maðurinn var sýknaður.