Tíminn Sunnudagsblað - 17.06.1962, Qupperneq 10

öllum, enda kom raunar ekki til
greina nema fárra klukkutíma gist-
ing í öllum fötum, svo að ætíð var
sjálfsagt talið að fá sér vist í hlöðu.
Það ófrávíkjanlega skilyrffi fylgdi
yfi til hlöðunotanna, að ekki væri
kveikt þar Ijós, eins og eðlilegt var,
ar sem mikið var í húfi, ef íkveikja
ði.
Haustið, sem ég eignaðist vasaljós-
ið, tók ég það auðvitað með í ferð-
ina, en gætti þess vel, að enginn fengi
um það að vita að svo stöddu. Svo
þegar allir voru búnir að koma sér
fyrir í hlöðunni í svarta myrkrinu,
gat ég ekki lengdr á mér setið með
að kunngera töfra þá, er ég bjó yfir,
og vissi, að öllum mundi koma á
óvart, enda brást það ekki, þegar ég
brá upp ljósinu, svo að glóbjart vai'ð
í hlöðunni, að óp og óhljóð gullu við
um hana alla og um það spurt, hvort
sá hinn sami er að þessum ósköpum
stæði, væri orðinn vitlaus.
Geta má nærri, hvort mér var ekki
dillað af því að hafa haft ráð til að
gera jafnstóran hóp manna hræddan
og hvumsa, en hafa þó jafnframt á vit-
undinni, að engum var mein gert né
háetta sköpuð. Það tók að vísu stund-
arkorn að kyrra ólguna, sem varð og
sannfæra menn um skaðleysi ljósgjaf-
ans, sem að siálfsögðu varð að ganga
um alla hlöðuna til skoðunar. Kom
það og upp úr kafinu, að einhverjir
höfðu hevrt getið um svona hluti, þó
að enginn þeirra hefði séð þá fyrr.
Skal nú aftur vikið þangað, sem
frá var horfið í gjánni við grenið.
Eftir hressinguna leið okkur vel og
skömmu siðar tóku mófuglarnir að
gefa til kynna, að tófa væri komin
á stjá, og mátti nokkuð rekja feril
hennar eftir þeirra leiðbeiningum,
sem bentu til þess, að hún stefndi að
greninu. Voru nú skotvopnin munduð
og búizt til orrustu. Ekki löngu
seinna birtist tæfa skammt frá bæjar-
dyrum sínum í góðu skotfæii og lá
samstundis fallin fyrir öruggu skoti
grenjaskyttunnar. Þetta reyndist vera
læðan. Þótt hér væri nú mikill sig-
ur unninn í fyrstu lotu, var óvíst um
eftirleikinn, því að afskipti karldýrs-
ins af greninu eru ærið misjöfn, bæði
eftir upplagi dýrsins og ekki síður
eftir því á hvaða aldri yrðlingarnir
eru, því að talið er algengara, að karl-
dýrið sinni meira um heimilið, þegar
hvolparnir stækka.
Með því að ekkert sást til rebba né
nokkuð heyrðist til fugla, fórum við
að athuga grenið og komumst brátt að
raun um, að inni voru nokkrír stálp-
aðir hvolpar, sem torvelt gæti orðið
að ná, en gaf á hinn bóginn vonir um,
að rebbi mundi fyrr en seinna vitja
um heimilið eða láta ginnast af neyð
arkalli barna sinna, ef veiðimönnum
tækist að handsama einn eða fleiri
lifandi og láta þá skrækja. Er nú ekki
að orðlengja það, að dagurinn fór i
það að reyna að ná yrðlingunum, sem
voru stálpaðir, varir um sig og grimm
ir. Fljótlega náðum við tveimur í
bogann, en við það sat. Áður en ég
fór að heiman, hafði ég látið mér
detta í hug, að taka með mér tvo sil-
ungaöngla og girnisspotta án þess að
vita til þess að slík veiðaifæri væru
notuð uppi á heiðum. Nú datt mér í
hug, að beita öngul með fuglakjöti
og fleygja honum inn í einn grenis-
munnann, en ekki var laust við, að
foringinn gerði gys að mér, því að
hann virtist ekki kannast við þess kon
ar veiðiaðferð á landi.
En bráðlega kom annað hljóð í
strokkinn, því að áður en langt leið
höfðu þrír yrðlingar bitið á öngul-
inn og verið látnir í poka til geymslu.
Virtist nú aðeins einn vera eftir inni,
sem hvorki beit á agn né gekk í bog-
ann. Tilraun var gerð með það að
tjóðra hvolp úíi við og reyna að fá
hann til að hljóða, ef ske kynni, að
pabbinn heyrði það og kæmi heim, en
ekki bar það árangur að sinni.
Næstu nótt gerðist ekkert frásagn-
arvert né framan af degi, enda lét
rebbi ekki á sér bæra. Um hádegið
kom sendimaður úr byggð með mat
handa okkur. Við höfðum hvolp í
tjóðri skammt frá greninu, en hann
var þögull að jafnaði, nema ef hann
var ertur eðá klipinn, og var það gert
öðru hvoru, ef ske kynni, að pabbinn
kæmi í kallfæri.
Á meðan við vorum að matast, var
gestur okkar að skoða vopnin, sem
lágu þar hjá okkur tilbúin. Að snæð-
ingi loknum fórum við að erta hvolp-
inn og tókst að fá hann til að hljóða
■hástöfum og von bráðar tóku mófugl-
ar að ókyrrast og vissum við þá, að
nú var rebbi kominn á kreik. Mátti
greina af hátterni fuglanna úr hvaða
átt hann kom. Þrifum við nú byssurn-
ar og hlupum að hól, sem refurinn
virtist stefna að, en um leið og við
litum upp fyrir hólbrúnina, reið skot-
ið' úr byssunni hjá mér, en rebbi, sem
komið hafði á harðahlaupum í stefnu
á okkur og var nær því kominn í skot-
færi, snerí skjótlega við og hljóp að
minnsta kosti eins hratt í gagnstæða
átt.
Okkur varð báðum allhverft við
skothvellinn og mér þó ekki síður,
þar sem mér var ljóst, hversu nærri
lá slysaskoti, þar sem ég missti það
stjórnlaust úr byssunni, en félagi
minn fast hjá mér. Á hinn bóginn
hélt hann, að mér hefði verið svo
brátt að hleypa af á skolla, að ég
hefði ekki getað beðið eftir færinu,
sem var þó augljóslega alveg að
koma og var að vonum allgramur.
Engin örugg skýring fannst á þess-
ari slysni minni, sem var hin eina
af þessu tagi á öllum mínum skot-
mannsferli, enda var það mín fasta
regla og átti að vera ófrávíkjanleg,
að spenna aldrei upp byssu fyrr en
tekin var í sigti og taka hana sam-
stundis úr spennu aftur, ef ekki varð
af skoti. Einstaka mann sá ég ganga
spölkorn með spennta byssu og þótti
óvarlegt. í þetta sinn hef ég auðsjáan
lega gengið með spennta byssuna og
tekið ósjálfrátt í gikkinn fyrr en við
átti, emda átti að vera hættulaust
samkvæmt reglunni. Þó aldrei verði
um vitað hvort rétt er hefur það allt-
af verið sterkur grunur minn, að gest-
ur okkar, sem var að fikta við byss-
urnar á meðan við átum, hafi spennt
mína upp og skilið þannig við hana
í ógáti. Ekki gerði ég þó tilraun til
að komast fyrir þetta, þar sem tví-
sýnt var um árangur af þeirri tilraun,
enda var ég fegnari en svo, að ekki
hlauzt slys af óhappinu, að ég gæti
ekki látið það niður falla, úr því að
hlutaðeigandi gaf ekkeit í skyn um
það ótilkvaddur, þrátt fyrir tilefni.
Eins og nærri má geta, þaut rebbi
út í buskann og lét ekkert á sér bera
þann dag né nóttina eftir, þótt hvolp-
ur skrækti. Og ekki lét sá, sem eftir
var inni í greninu, heldur hafa hend-
ur í hári sínu.
Við gerðum nú ráð fyrir að gefast
upp og fara heim að svo komnu, en
ákváðum þó að taka einn göngutúr
um nágrennið, ef vera kynni, að rebbi
370
T I M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ