Tíminn Sunnudagsblað - 17.06.1962, Side 11

skyti einhvers staðar upp kollinum,
enda væri þá skyldunni fullnægt eft-
ir atvikum. Er við vorum að nálgast
hæð nokkra eftir allmikið göngulag,
vitum við ekki fyrri til en hausnum
á skolla skýtur upp fyrir hæðina og
urðu allir jafnhissa, refurinn og
veiðimennirnir, þar sem öllum kom
þetta mót jafnmikið á óvart, enda
snarstönzuðu báðir aðilar og horfðust
í augu andartak. Bilið á milli óvin-
anna var 160—170 m. (mælt eftir á)
og því of langt færi fyrir haglabyssu.
Tími til umhugsunar var að sjálf-
sögðu enginn, en samstundis skelltum
við okkur niður á hnén, miðuðum
skotvopnunum og með því að engar
líkur voru til þess, að fundum bæri
saman öðru sinni við hagstæðari skil-
yrði að okkar áliti, riðu af tvö skot
samtímis. Nú vildi svo til, að ég var
einmitt með riffilinn, eins og líka við
ótti eftir atvikum. En sá möguleiki,
að hitt yrði í mark með honum og
það í höndum klaufa, hvarflaði víst
varla að mér, því að auðvitað vissi
enginn betur en ég sjálfur, hversu
öryggið var litið. En skotið skyldi,
hvað sem tautaði, skyldunni gegnt og
gert sitt bezta í þessu trúnaðarstarfi.
Um leið og skotin riðu af, hvarf haus-
inn, sem á var rniðað, eins og reynd
ar mátti búast við í öllum tilfellum.
en sennilega hefur hvorugum okkar
komið til hugar, að fundum ætti eftir
að bera saman oftar. En viti menn,
þegar á staðinn kom, lá skolli þar, að
minnsta kosti í roti, ef ekki dauðskot-
inn. en með því að enginn áverki ann-
ar. en lítið gat eftir hagl eða kúlu var
gegnum hlustina vinstra megin, þótti
vissara að slá dýrinu við stein til að
fullkomna verkið.
Með því nú að skotfærið var of
langt til þess að skynsamlegar líkur
hvað þá vissa væri fyrir því að hagl
úr byssunni hefði náð svona langt,
þótt hún væri góð, dæmdist rétt vera,
að riffilkúla hefði orðið dýrinu að
meini, þótt einnig væri ólíklegt og þá
allmikið frægðarskot verið framið,
enda með þvi að fullu bætt fyrir
óhapp fyrra dags. — Lá nú vel á
veiðimönnum og heimferð ákveðin,
enda þótt einn yrðlingur væri eftir í
greninu, enda hestar okkar komnir.
Byrgðum við nú alla grenismunna
nema einn og skildum þaí eftir egnd-
an boga, sem vitjað skyldi svo um
daginn eftir. Var nú stigið á bak, en
á síðustu stundu skrapp ég aftur af
baki til þess að líta inn í munnann
í seinasta sinn, því að ekki reiknaði
ég með því að koma þar aftur. Og
sjáum til. í boganum sat hvolpurinn
fastur á einni tá afturfótar, sem ef-
laust hefði fljótt slitnað af, ef til
átaka hefði komið, en sterk og örugg
hönd grenjaskyttunnar þreif í hnakka
drambið á dýrinu, sem samstundis var
komið ofan í pokann. Var svo haldið
heim og enn einu sinni gengið frá
fullunnu greni i þessu umdæmi.
Mörgum árum seinna urðu aðrir og
frábrugðnari fundir mínir við lágfótu
og varð ég þar með öllu undir í við-
skiptunum.
Þannig hagar til, þar sem sagan
gerist, að í ánni fyrír neðan túnið eru
hólmar greindir frá landi með mjó-
um, djúpum kvíslum og hólmarnir
sundurskornir á sama hátt.
Það er vitað mál, að tófur eru ófús-
ar á að leggja til sunds að þarflitlu
og kom því aldrei fyrir í mínu minni,
þar til að þessi saga gerist, að tófa
færi út í þessa hólma nema á ís, jafn
vel þótt hún gæti átt þangað fullkom-
ið erindi, þar sem æðarvarp var í
hólmunum. Nú bar svo til, að torf-
garðar voru hlaðnir fram í hólmana
og á milli þeiiTa, svo að gengt var
þurrum fótum í þá og milli þeirra.
Og eitt sumar nokkru síðar notfærði
tæfa sér þessi þægindi og tók sér
göngutúr út í hólmana, en fékk ekki
dulizt augum manna, er oft var rennt
í átt til hólmanna. Var nú aðför ráð
in og því s'legið nokkuð föstu, að
skolli ætti ekki undankomu von úr
þeirri gildru, er hann var nú í kom-
inn, með því að ólíklegt taldist, að
hann legðist til sunds í stað þess að
fara sömu leið til baka. Þutum við
nú tveir bræður af stað með góða og
vel hlaðna haglabyssu og nýlegan 6
skota Mauserriffil, gott áhald, enda
töldum við okkur sigurinn nokkuð
vísan. Setti ég nú'bróður minn í nám-
unda við stíflugarðinn með haglabyss
una, því að ég taldi hann öllu ör-
uggari skotmann og rólegri, en sjálfur
fór ég með riffilinn á móts við tæfu
og fylgdi kvíslinni til þess að bægja
tófunni fremur frá henni og í átt að
stíflugarðinum. Satt að segja var ég
fremur bjartsýnn á að mér tækist að
ráða niðurlögum skolla með kúlunni
og væri þá Ieiknum lokið. En þetta
fór á annan veg. Þótt ég kæmist brátt
í dágott færi og fengi dýrið til að
stanza augnablik á meðan ég var að
miða, geigaði kúlan hjá marki og
hafði ekki önnur áhrif en þau, að
rebbi tók til fótanna í átt að stíflu-
garðinum með öllum þeim hraða, er
unnt var að ná og með nær beinni
stefnu á brúarvörðinn, sem eðlilega
náði engum sigtum fyrr en tófa var
þotin fram hjá honum, en sendi þá
skotin á eftir henni í ofboði. Og
ekki virtist bað skot hafa nein áhrif,
nema ef orðið hefði til að auka hrað-
ann. Hvarf svo tófa fljótlega úr aug-
sýn og hefur ekki sézt síðan, svo að
vitað sé, kom hún að minnsta kosti
ekki aftur á þessar slóðir og er ekki
ólíklegt, að eitthvað af högliun hafi
náð aftan í hana, þótt aldrei verði um
það vitað.
Eru þá hér talin öll viðskipti mín
og persónuleg kynni af þessu fræga
og umtalaða dýra.
Höfðu þarna að lokum rætzt gaml-
ar óskir um það, að komast í snert-
ingu við tófu gömlu.
Sigurður Egilsson.
GLENS""ÖG
GAMANSÖGUR
Hugrenningasyndir kari-
manna
Kristín, sem nefnd var Gottsvins-
kona, sagði eitt sinn:
— Eg hef aldrei neitt illt hugsað.
Manni, sem á hlýddi, þótti hún
taka djúpt í árinni, nokkuð bersynd
ug konan, og svaraði því:
— Það vildi .ég, að ég gæti sagt
svo um mig.
— Það er ekki von, sagði Kristín,
— að þú getir það — karlmaðurinn.
Karlmenn eru alHaf verri og synd-
ugri en kvenfólkið.
Péiur og Svelia hans
Gárungar einhverjir áttu það til
að stríöa aldraðri konu, sem aldrei
hafði verið við karlmann kennd, og
látast vorkenna henni stórlega, að
hún skyldi ekki hafa gifzt. Kerling
skírskotaði þá til þess, að hvorki
hefði Kristur né postular hans
kvænzt. og væri engum vorkunn að
feta í fótspor þeirra.
Svo var það eitt sinn, er þetta barst
í tal, að einn gárunganna segir:
— Manstu þá ekki, manneskja,
hvað hann Hallgrímur sálugi segir í
sálminum: „Pétur með svellu sinni,
sverð úr slíðrum dró“. Annar eins
maður og Hallgrímur hefði varla far-
ið að kalla hana Svellu hans, ef þau
hefðu ekki verið gift.
Gamla konan þagði við drykklanga
stund, en sagði síðan:
— Ég er nú bara aldeilis hlessa,
að ég skuli ekki hafa tekið eftir þessu
fyrr, og hef ég þó kunnað sálminn
þann arna, síðan ég var barn.
Lystlkerran á Selalæk
Fyrir hálfri öld eða þar um bil kom
bóndi einn að Selalæk á Rangárvöll-
um til Sigurðar Guðmundssonar, Gisti
hann þar um nóttina, enda var hann
landseti Selalækjarbónda.
Á þessum árum voru vélar allar
nálega óþekktar í sveitum landsins,
en hestvagnar notaðir til mannflutn-
inga frá Reykjavík og austur um sveit
ir. Þegar næturgesturinn kom út að
morgni, rak hann augu í ökutæki eitt
lítið og fagurlega málað með sæti
fyrir einn mann aftur á milli hjól-
anna. Hann skoðar þennan einkenni-
lega grip, sem raunar var sláttuvél,
mjög vendilega, snýr sér síðan að hús
bóndanum og segir:
— Er nú þetta lystikerra — svona
heima fyrir?
T I M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ
371