Tíminn Sunnudagsblað - 17.06.1962, Síða 21

Glettur og gamansögur
Er ég ekki búinn að margbanna þér að
leika við börnin?
Vel liWur bóndi
Hjörtur bóndi Eyvindsson í Úthlíð
þótti góður húsbóndi á sinni tíð og bar
jafnan lof á hjú, þótt stundum væri
með nokkurri glettni.
Eitt sinn komst hann svo að orði um
vinnumenn:
— Ásbjörn víkingur, Ólafur af-
bragð, Eyvindur fyrirtak og Gvendur
litli kemur til.
Ásbjörn víkingur var faðir Jóns
hæstaréttarlögmanns, en Ólafur og
Eyvindur voru synir Hjartar.
Gleymdu ekkl, Óli, að björninn er frið-
aður á þessum árstíma.
Þetta er hálfbróðir minn.
Hér um bil satt -
Framhald af bls. 363.
Pabbi reis upp, seildist í kistil-
korn uppi á hillu yfir höfðalaginu
sínu, tók upp úr honum svarta pen-
ingabudddu og úr henni einn tveggja
krónu pening, gekk með hann til Eyj-
ólfs, þar sem hann sat við hinn borðs
endann og rétti honum myntina með
þessum orðum:
„Mig langar til að' biðja þig, heilla-
maður, að eiga þetta smáræði fyrir
hugulsemina við þá frændur okkar á
Hjalla. Söm var þín gerð, þótt þeir
þægju ekki hundinn, en vel veit ég,
að hann hefði borið.“
Éyjólfur breyttist allur eins og
af honum hefði verið kippt grimu,
það var rétt, að hann kom niður bit-
anum, áður en fram úr honum gaus
skellihlátur. Hann stóð svo upp og
þakkaði krónurnar með kossi. Þetta
var hartnær hundraðasti hluti úr árs-
kaupinu hans það árið. Svo fór hann
með eftirhermum og aðhlátrum að
lýsa viðbrögðum Hjallabræðra og
föður þeirra.
Þá var nú — eins og þar stendur
— sungið og kveðið í Saurbæjareld-
húsi. Fyrst og fremst var eins og
Hjallafeðgar væru þar allir kornnir,
hver með sína sérs'töku tegund af
sneypu og , úrræð'aleysi. En ekkert
festist í mér af svörum þeirra. Þar
féll allt í bragðlausa beðju, eintómar
vöflur og tvínón.
Ég trúði þessu öllu þá um kvöldið,
en við síðari fundi Eyva og þeirra
Hjallamanna fékk ég þann grun, að
þama hefði Eyjólfur samið dálítið
leikrit og flutt svo sjálfur að öllu
eða mestu.
Yfir að Hjalla hafði hann farið til
að fá sér kaffi, en slett hinu 1 mig
heldur en að biðja mig að þegjs, um
frávik sitt. Hugsanlegt jafnvel, að
hann hefði getið húsbónda sínum
nærri og séð honum nælilegr hlut-
verk í leikslokin.
Röddin -
glitraði á Kaw-ána, og Lawrence-hæð-
irnar tóku við af endalausri sléttunni.
Hæðirnar, krýndar reisulegum há-
skólabyggingunum, höfðu til þessa
verið ofan og utan seilingar fyrir
Shorty. Að þessu sinni fannst honum
þær litlar og lágkúrulegar.
— Þá er komið að lendingunrii,
kunningi, sagði röddin. —‘Þetta verð-
ur góð lending hjá þér. Bill hefði
orð'ið s-toltur af þér. Farðu nú að
lækka þig. Lækkaðu hana niður í tvö
þúsund. Hægt. Það er nógur tími.
Bara hægt — hægt.
Borgarreykurinn grúfði yfir Kansas
City og stærstu byggingarnar bar við
sjóndeildarhring. Fyrst þegar Shorty
sá flugvöllinn, velti hann því fyrir
sér, hveinig hægt væri að lenda flug-
vél á svo smáum bletti, en þegar hann
TÍMINN
SUNNUDAGSBLAÐ
381