Tíminn Sunnudagsblað - 17.06.1962, Page 22

nálgaðist hann í annað sinn og hreyfl-
arnir gengu eins hægt og mögulegt
var, vélin reiðubúin til lendingar,
fann hann, að hann hafði stjórn á
vélinni og vissi, að hann gat lent
henni. Hann beygði til hliðar, og
fann styrkleika og afl farartækisins,
um leið og hann beitti því upp í vind-
inn.
á þessari stundu urðu honum mikil
sannindi ljós: Það ert þú, sem flýgur,
en ekki flugvélin. Að minnsta kosti
getur sú stund komið, að þú og flug-
vélin verðið eitt og fljúgið. Hann
veiti því fyrir sér, hve oft Bill hefði
fundið þennan samruna við flugvél-
ina. Honum fannst hann vera mjög
nærri Bill á þessari stundu, ef til vill
nær en nokkurn tíma meðan Bill
lifði.
Hann stefndi milli hvitra s-trika
flugbrautarinnar, dró pinnann að sér
smátt og smátt, eins og röddin í
heyrnartækjunum sagði honum,
minnkaði hraðann, reyndi að halda
stélinu í sömu hæð og nefið, að halda
vængjunum í jafnri hæð, og vissi, að
næstu tíu sekúndur myndu skera úr
um, hvort lendingin hefði tekizt eða
ekki.
Jafnvel á þessum fáu andartökum
gat hann ekki gleymt flugvélinni,
sem hann sá einu sinni standa upp
á endann við brautarsporðinn með
nefið á kaf í mýrinni og stélið beiní
upp í loftið, þar til allt ofanjarðar
var brunnið til kaldra kola, flugvél
Bills.
Síðan námu hjól við jörð. Vinstra
hjólið kom fyrst, vélin hentist til,
sveigði örlítið út í kantinn, en rétti
sig svo af. Shorty drap á hreyflunum
og leyfði vélinni að renna. Hann
treysti sér ekki til að aka henni upp
að flughöfninni. Þegar hún nam stað-
ar, lagði hann höfuðið niður á pinn-
ann og lokaði augunum.
Þegar brautarverðirair komu þjót-
andi í litlu bílunum sínum til þess að
ávíta hann fyrir að aka ekki upp
að flughöfninni, datt honum fyrst i
hug að beygja sig niður, svo að þeir
sæju hann ekki eða að hverfa í fjöld-
ann, áður en eftir honum væri tekið.
En þá mundi hann, hvað gerzt hafði
og rétti úr sér.
Flugvallarstarfsmennirnir sáu borg-
• araleg föt hans í glugganum, hættu
að kalla og stirðnuðu af undrun.
Þetta var hans sigurstund. Shorty
litli Froóze, sem seldi kartöflurnar.
Shorty litli, sem var rekinn af flug-
vellinum, af því að hann var fyrir.
Hann teygði úr sér og reyndi að vera
eins stór og hann gat. Hann hallaði
sér út um gluggann og ávarpaði þá,
í svipuðum tón og hann hélt að þjálf-
aður flugstjóri myndi hafa gert:
— Það eru sjúklingar um borð,
sagði hann. — Hugsið um þá, áður
en þið snertið nokkuð annað í vél-
inni.
Og þar með er þessi saga sögð, að
einu undanskildu. Og það má ekki
gleymast. Þegar yfirvöld vallarins
höfðu tekið í höndina á Shorty og
ljósmyndarar myndað hann í bak og
fyrir, sagði hann, að sig langaði til
að fara yfir í flugturninn og þakka
þeim, sem svo vel hafði hjálpað hon-
um að lenda flugvélinni. Fyrst var
hlegið að honum, en svo sáu þeir, að
honum var alvara.
Þá tók flugvallarstjórinn hann ;
eintal og sagði: — Herra — hér —
Frooze, sagði hann, — þú hlýtur að
vita, að allt frá því að vélin fór frá
Denver, höfum við árangurslaust
reynt að ná sambandi við hana. Eng-
inn í flugturninum hefur haft hið
minnsta samband við þig.
Þetta verður ekki skýrt frekar. Hér
hefur verið rakið nákvæmlega á sama
hátt og Shorty sagði mér það, hvað
gerðist á leiðinni milli Denver og
Kansas City. Það er óhugsandi, að
hann geti ímyndað sér það allt. Það
er einnig útilokað, að hann hafi mun-
að, hvað gera þurfti, frá því að Bill
var að tala við hann um flugnám sitt.
Shorty sver, að hann hafi raunveru-
lega heyrt þessa rödd og telur sig
einnig vita, hvaðan hún kom.
Mér dettur ekki í hug að trúa hon-
um, en ýmislegt undarlegt getur
gerzt. Og það skiptir í rauninni mestu
máli, hverju Shorty trúir, því að hann
er hættur að syrgja Bill og gengur
hnarreistur um. Hann reynir ekki
lengur að fela sig fyrir fólki, og hann
horfir upp í himininn með augum
hins reynda flugmanns.
BCjarval -
Framhald af bls. 373.
en hlýtt og þuirt eystra. Ég klæddi
mig því úr og fór í bað í Skaftá, og
Kjarval var þarna nærri og var fljót-
ur að átta sig og fékk þetta út úr at-
burðinum. Þetta var á sunnudegi.
Svo fórum við til kirkju á Prestbakka
á eftir, eins og bræður. En sjáðu til.
þarna lætur hann systurnar koma út
úr stapanum að bjarga mér, ef illa
skyldi fara eða gera eitthvað fyrir
mig. Hann vefur þetta allt í róman-
tík, eins og þú sérð. Já, þeir geta
leyft sér margt, þessir listamenn.
Sannleikurinn er sá. Það var einmitt
á þessum, slóðum, þar sem myndin
sú arna varð til, sem langafi okkar,
Sverrir Eiríksson, bjó. Hann var
ILausn 15.
krossgátu
bóndi. Það var í Móðuharðindunum,
og hann átti tuttugu börn samt.
— Og þú ætlar ekki að hætta að
ferðast fyrr en í fulla hnefana?
— Nei, ég held því áfram meðan
ég hef heilsu til. Eg er búinn ag fara
2 túra núna í vor og fer með ferðafé-
laginu á Snæfellsjökul um hvítasunn-
una. Ég geri auðvitað minna að því
að ganga núna en áður fyrr, en samt
gekk ég 10 km. í gær, enda við góða
heilsu, eins og þú sérð.
— Þykir þér vænna um einn stað
en annan?
— Ég kann bezt við mig á Snæfells-
nesi og í Þórsmörk, en það þýðir ekki,
að ekki sé annars staðar eins gott
eða betra að vera.
— Hefurðu nokkurn tíma haft
áhyggjur af ellinni, Þorsteinn?
— Þetta litla líf ætlar að endast
mér vel. Nú verður maður svo gamall,
að maður fær ekki tíma til þess að
deyja, þó að manni liggi lífið á. Sann-
leikurinn er sá. Það væri stórkostlegt
ef maður fengi einhvern tíma að
deyja. Stórkostlegt. Mér hefur oft
fundizt erfitt að lifa, en sjálfsagt ekki
erfiðara en mörgum öðrum. Lifið er
stríð, meira að segja stundum hel-
strið. Ég hef oft verið nærri dauður,
en þá hafa þeir alltaf farið að rjála
við mig. Eg væri löngu dauður, ef
þeir hefðu ekki reist mig upp frá
dauðum.
— Þegar þú lítur um öxl, af hverju
finnst þér þú hafa haft mesta ánægju
um dagana?
— Ja, ég veit það ekki. Og þó.
Borða, þegar maður er svangur og
vinna vel. Vinnan, hún er mikils virði.
Hungra og þyrsta og borða svo vel,
eins og segir í ævintýrinu. Sannleik-
urinn er' sá, að það er eins konar
vinna að ferðast. Eg mundi segja það.
Að geta unnið og borðað sem lengst:
það er vegurinn, sannleikurinn og
lífið. —hjp.
382
T í M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ