Tíminn Sunnudagsblað - 29.07.1962, Síða 19

hárgreiðslu. Þú ert kona, þú hlýtur
að skilja það.
— Eg! Gertrud réttist í stólnum
og var nú aðeins móðir. — Og hvað
ætlarðu að gera? Og hvað heldurðu
að fólk segi (svona tala mæður í raun-
inni enn)? Þú segir sjálf, að þú sért
fullorðin, en nú á tímum . . . ég á
við, að núorðið þarf svona nokkuð
ekki að koma fyrir og svo getur þér
skjátlazt, vina mín.
Síðustu orð hennar voru vonarglöð
og Lena flýtti sér að rísa á fætur.
Hún stóð andartak og gnæfði' hátt
yfir móður sína eins og hana sundl-
aði, en svo stóð hún grafkyrr. Róleg-
ar hendur lyftu jakkanum til hliðar
og Gertrud hrökk við.
— Hérna, sagði Lena og lagði aðra
hönd á magann. — Hér er barnið
mitt og mér skjátlast ekki, það máttu
bóka. Þetta er lítil vera með eigin
hendur, fætur og höfuð og einstöku
sinnum — þegar þag vekur mig og
hreyfir sig — þá er ég svo glöð, svo
glöð yfir . . .
— Já, já, vina mín, láttu nú ekki
svona, sagði Gertrud og reyndi að
bæla niður æsinginn í röddinni.
Lena gekk út að glugganum og
Gertrud starði með ókunnugum aug-
um á dóttur sína. Ef Gústaf hefði
lifað, þá hefði hann hjálpað okkur
núna, hugsaði hún í örvæntingu sinni,
en svo vissi hún, að þess óskaði hún
alls ekki. Gústaf hafði aldrei skilið
hana, aldrei viljað skilja nokkurn
skapaðan hlut. Eftir nokkurra ára
hjónaband hafði hann dáið. Allt, sem
hann gerði og sagði, einkenndist af
hógværð og lítillæti. Aldrei hafði
hann hækkað róminn, skellt á eftir
sér hurðum eða hlegið að neinu,
aldrei hafði hann talað um neitt.
Hversu oft hafði hann ekki staðið
þarna við gluggann og þagað orð
hennar í hel. Hversu oft hafði hann
ekki yppt öxlum og sagt, ag það
þyrfti ekki að eyða í þetta orðum.
Eyða orðum, sagði hann alltaf. Eins
og orð væru bara glærir dropar, sem
rynnu úr fullri vatnsfötu.
Ef Gústaf hefði lifað, þá hefði hann
staðið þarna við gluggann dálitla
stund og síðan kveikt sér í vindli og
byrjað að tala um annað. Hann hefði
sagt, að þau ættu ekki að skipta sér
af, ekki eyða orðum . . . Hamingjan
góða, hugsaði Gertrud, hún er ná-
kvæmlega eins og Gústaf. Sami bak-
svipurinn, sami hálsinn. Allt var ná
kvæmlega eins og á Gústaf.
Hún roðnaði við uppgötvunina
Hún lyfti hendi eins og til að lagfæra
eitthvað.
— Þú ert svo róleg, eins og ekk-
ert hafi gerzt, sagði hún ásakandi.
Hvað ætlarðu að gera? Fimmta mán-
uð. Hvað eigum við að gera? Eg
hafði þó sannarlega ekki búizt við
þessu . . .
Lena horfði út um gluggann án
'þess að segja orð. En hún brosti. Und-
arlegu brosi, sem kannske gat eins
verið grátviprur.
— Þú talar um þetta eins og ógæfa
hefði dunið yfir okkur. Geturðu ekki
skilið, að þetta er hamingja?
— Hamingja? sagði Gertrud. Það
er unnt að segja orð á marga vegu.
Gertrud hafði sérstakt lag á að segja
þetta orð.
— Hamingja? Hvað áttu við?
— Ekkert, mamma, ekkert.
Gleymdu því. Það tekur því ekki fyr-
ir mig að útskýra það. Mér fannst
bara, að ég þyrfti að segja þér þetta,
svo að þú vissir það.
— Eg veit eki nokkurn hlut. En
móðir fær aldrei neitt að vita fyrr en
um seinan. En þá getur hún . . .
— Það verður um miðjan apríl.
Apríl. Blár himinn. Blómin að
springa út. Vorvindar leika yfir land-
ið. Regn, sem grætur á rúðunum.
— Apríl! Það var þá í sumar. í
sumarleyfinu. Þú ætlar þó ekki að
segja mér að . . .
— Nei, mamma, ekkert ómerkilegt
daður við útlending. Það byrjaði
löngu áður, hér heima. Hann kom á
eftir mér. Eg flúði ekki, vegna þess
að ég vildi ekki flýja.
Gertrud renndi fingrum gegnum
hárið, en svanurinn er stoltur og þol-
ir ekki slíka framkomu.
— Segðu mér, að þú sért, þrátt
fyrir allt, dálítið glöð, mamma, sagði
Lena og stóð enn jafnþráðbein við
gluggann, svo róleg eins og þetta
VÆRI hamingja.
— Glöð! Já, auðvitað er ég glöð,
væna mín.
" — Eg verð að fara núna . . . við
getum talað um ^etta seinna. Þegar
þú hefur vanizt tilhugsuninni. Þegar
þú skilur. Ertu sár?
— Nei, vina mín, sár. Nei, nei.
Hárgreiðslumaðurinn í París hefði
grátið blóði, hefði hann séð svaninn
núna.
— Við verðum að vera hugdjörf,
sagði monsieur.
Ötidyrnar lokuðust hljóðlega.
Gertrud borðar þrjá vanilluhringi
og drekkur kalt te. Gengur fram og
aftur og leitar að sinni vanalegu
rósemi.
En frammi í ganginum liggur
svarti hatturinn og bíður. Rist, rast,
slörið á bak og braut. Liggur á gólf-
inu eins og sót.
Víst fer hatturinn honni veL Víst
getur hún sett hann upp Við skirn-
ina.
Enginn myndi trúa því, að hún
væri amma. Enginn.
J. K. þýddu
!
Glettur og gamansögur
>gur |
Garpur á ferð.
Grfmur græðari, sá er Jónas Hall
grímsson orti um, bjó á Möðrufelli
í Eyjafirði. Hann lýsti vindmyllu á
þennan alkunna hátt:
„Fyrst er spýta, svo er spýta, svo
er spýta f kross, svo er spýta upp,
svo er spýta niður, svo er spýta um
þvert, svo er spýta, svo er spýta,
svo kemur allt í ganginn".
Einu sinni sagðrst Grímur hafa
verið á ferð fótgangandi f Þingeyjar
sýslu, og var hann varaður við mann
ýgu nauti, er þar gekk á heiðum.
Grímur var ekki smeykur við tudda
og lagði á heiðina.
Þegar hann kom að gili á heiðinni
sá hann hvar nautið kom öskrandi.
Brá hann sér þá niður í gilið, en
nautið staðnæmdist á gilbarminum
og seildist niður til hans með tung
unni. Gerði Grímur sér þá hægt um
hönd, greip utan um tunguna og sveifl
aði tudda yfir á hinn gilbarminn. Síð-
an hélt græðarinn leiðar sinnar ó-
áreittur
í annað sinn var hann á ferg með
manni, sem honum leiddist. Þegar
þeir voru komnir á móts við Kropi
í Eyjafirði, afréð Grímur að rfðí
manninn af sér. Hvatti hann hryssu
sína, úrvalshross, og sló í hana. Var
gusturinn af svipuólinni slíkur, að
maðurinn fauk af hesti sínum aust
ur fyrir Eyjafjarðará.
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
522