Tíminn Sunnudagsblað - 31.01.1965, Side 18

áður en stórflððin hefjast. Ætti að
mega flytja í kofann um mitt sum-
ar — það hefur hann sett sér. Um
það leyti, sem jörðin logar af rauð-
víði og límkenndum tjörublómum.
Hann er hrifinn af öllu, sem rautt
er. Rautt er hans litur.
Fólk kemur og biður um hann til
ýmissa þorpa, en nú vill hann ekki
lengur neitt fara. „Nestori er orðinn
svo mikill með sig,“ segir það.
„Hann fæst ekki til neins, sjáið þið“
En hann Nestori hugsar nú sitt.
Hann býr um sig þarna við mýrar-
jaðarinn. Óðum fer að sneyðast um
fallna trjástofna. Stórviðir falla til
jarðar, angandi af kvoðu. Síðan ætl-
ar hann að þurrka mýrlendið og
brjóta það til ræktunar — það verður
ágætis akurjörð. Um Jónsmessuleyt-
ið ætlar hann svo að koma með —
hvern? Hvern annan n þessa s'úlitu
rauðhærða stúikuna úr búðinni.
Byggingin tekur að rísa, stig af
stigi. Enginn bjálkakofi þessi sauna
hans — slíkt er aðeins hrófatildur.
Þetta á að vera varanlegt. Það á að
endast sonarsyni hans. Þessa jörð
ætlar hann að leggja undir sig. Þeir
breiðast ekki út, ef þeir eiga við karl
menni að etja. Það er ekki einasta
svigrúm fyrir hann sjálfan þetta —
það verður einnig handá öðrum. Þeg
ar hann er horfinn, verður það fyrir
son hans. Hann verður hagur til hand
anna sá drengur, afbragðs iðnaðar
maður ekki síður en faðii hans -
og rauðhærður eins og móðirin.
Við þorstanum tímir hann crönu
ber í mýrinni. Hann hefur reynt að
drekka dökkleitt mýrarvatnið, en það
ber keim af leir og snákum. Eitrað
Trönuberin tínir hann í húfu sína.
Það skrjáfar í sverðinum af ry, guðu
gulli. Ef það væru nú ósviknir pen
ingar en ekki skrælnað lauf. Og óll
þessi verðmæti ætti 'nann sjálfur1
Þá skyldu rísa hér rausnarlegar ygg
ingar Nei, hvað hefði hann við þær
að gera? Drengirnir ættu þær auð-
vitað: Þær koma á þeim tímum, þeg-
ar friður er tryggður og framkvæmd
ir auðveldar. Bara sauna og eitt íveru
herbergi, það er honum nægjanlegt.
Og það ekki af lakara taginu. Hann
ætlar að hafa gólfborð í dagstofunni
ólík öllu, sem sjá má í þorpinu,
jafnvel sjálfri borginni. Ilvít eins og
bein, mjúk — ekki nokkur kvistur.
Vandlega olíuborin að ofanverðu.
Hann ætlar sér að fara til búðarinn-
ar í þorpinu og biðja afgreiðslustúlk-
una um olíu . . . Hver veit, nema
hún geti fundið hana undir búðar-
borðinu eins og svefnpokann forðum
Rétt eins og hún hefði geymt hana
sérstaklega handa honum. Bara fara
og biðja hana um pað, sem hann
vaníar, og hún afhendir honum það.
Olían setur fallegan, rauðleitan blæ
á borðviðinn, Ifka svo mjúkt á að
stíga.
Og þegar hann kaupir olíuna til
þess að bera á gólfið, ætlar hann
að spyrja stúlkuna, hvort hún hefði
ekki gaman af að koma og líta á
bæinn hans. Svo þegar hún kemur,
ætlar hann að segja svona blátt
áfram: Myndirðu ekki vilja búa
hérna? Og þarna sezt hún að. Hann
sér það á augnaráði hennar, að hér
vill hún gjarnan búa. Um aðra er
ekki að ræða. Hann finnur það á
sér, að hún verður hér kyrr, og sú
tilfinning hlýtur að vera sönn. Þetta
er indæl stúlka. Sagt er, að þær rauð-
hærðu séu skapvargar. En ekki þessi.
Það þarf ekki annað en líta á hana
til þess að sjá, að hún er góðlynd,
en glaðlynd. Það var svo mikill
glettnisglampi I augum hennar, þeg-
ar hún afhenti honum pokann á dög-
unum. Þau voru eins og hringiða,
sem maður hlaut að sogast inn í.
Og tréspænirnir þjóta eins og
neistaflug, svo þunnir, að þeir vefj-
ast upp í fíngerða vöndla. Karmar
dyra og glugga koma í Ijós. Svo verð-
ur gufubaðið hérna, ofninn þarna.
Hjónarúmið hinum megin. Það ætl-
ar hann að hafa vandað og mjúkt
og kaupa hvít línlök í það niðri í
borginni. Þau voru algerlega ófáan-
leg í stríðinu, en nú er sagt, að
þau fáist í bænum á ný. Hvít verða
þau að vera, skínandi eins og mjöll,
ekki til gulleitur blær á þeim. Þá
getur stúlkan sofið þar á armi hans.
Hár hennar flæðir út yfir koddann
eins og glóð. Og ilmurinn berst um
húsið af hreinum viði, mýrarjörð og
trönuberjum.
Úr svefnpokanum ætlar hann að
gera ábreiðu, því hann hefur ekkert
með svefnpoka að gera, þegar hann
á þak yfir höfuðið. Honum verður
nógu hlýtt án þess, og hann verður
ekki sífellt á faraldsfæti eins og áður
var. Hann ætlar að tína frædún af fíf
unni í mýrinni til þess að mýkja
dýnuna, og þegar hann fer í bæ-
inn til þess að kaupa lökin, ætlar
hann að fá sér eitthvert ljósleitt efni
í rúmteppi. Eða öllu heldur silki —
já, silki verður það að vera. Ekkert
varið í ódýrara efni. Og síðan sofa
þau þarna saman, umvafin hvítri fífu
og æðardúni eins og fuglar í hreiðri.
Tvö ein.
Árla á laugardagsmorgun leggur
Nestori • af stað til Takakuusto. Það
er búið að ganga frá þakinu að utan,
aðeins eftir að leggja- á það síðustu
hönd. Nestori birtist í búðardyrun-
um með bakpoka sinn um öxl. Sölu-
búðin er full af viðskiptafóiki eins
og vant er á laugardögum. Þar eru
gamlar konur með smátelpur, karl-
menn og drengir. Honum verður lit-
ið til stúlkunnar fyrir innan búðar-
borðið. Þarna er hún . . . rétt eins
og hann hafði búizt við . . . Hvar
hefði hún átt að vera annars staðar?
Mikið eru hreyfingar hennar mjúkar!
Nestori bíður, þar til röðin kemur
að honum. Hann ryðst ekki fram
fyrir eins og aðrir gera. Honum ligg-
ur ekkert á, og það er gaman að
gefa stúlkunni auga svona í laumi.
Hana grunar ekki, hvað erindi þessi
viðskiptamaður á hingað! Hún geng-
ur að starfi með fumleysi og festu,
ruglast aldrei í neinu, brosir öðru
hverju. Endrum og eins strýkur hún
hár frá hvarmi, rétt eins og hún
gerði hér áður, öldungis sama hreyf-
ing sem í draumnum.
Nú lítur hún til hans! Nei, hún
horfir fram hjá honum, en litast svo
um. Nú hefur hún komið auga á
hann.
'Nestori kallar „góðan dag“ hásri
röddu yfir höfuð annarra. Stúlkan
svarar. Hún heldur áfram starfi sínu,
en hvert sinn, er henni verður litið
til Nestoris, kennir hann einhverrar
ólgu í maganum. Hann hefur aldrei
fundið til annars eins, jafnvel ekki
þegar hann hélt kvenmanni í faðmi
sér hið fyrsta sinni. Það fer að verða
erfitt að anda rólega, og er þó sem
opnazt hafi flóðgátt.
Þegar hann er loksins kominn að
afgreiðsluborðinu, fær hann engu
orði upp komið, nema hann nefnir
varninginn: Fernisolíu, hurðar-
hengsli, þriggja þumlunga saum,
tjöruhamp. En vörubeiðnin er spurn-
ing um leið. Geturðu ímyndað þér,
fyrir hvern ég er að kaupa þetta?
Það er alls ekki fyrir sjálfan mig.
Það er handa þér, sem ég hef byggt
nýja dagstofu og sauma. Efcki þum-
lungur af gömium viði í því. Allt
spónhúsanýtt efni frá gólfi til lofts.
Vissulega tók hún eftir einhverju,
leit fast á hann, þegar hann hafði
lokið innkaupum, kinkaði kolli og
brosti — svei mér, ef hún orosti
ekki-. Það var fyrirheit í því brosi.
Um kvöldið er dansleikur í sam-
komuhúsi þorpsins. Nestori kemst
að því fyrir tilviljun hjá kunningja
sínum. Hann fréttir líka, að rauð-
hærða stúlkan ætli að fara þangað.
Svo hann ákveður að fara líka. Hann
snýr því ekki heimleiðis í rökkur-
byrjun eins og hann ætlaði. Hann
fer til samkomuhússins eins og aðr-
ir, sem ætla að eyða þar kvöldinu.
Aðkomumaður utan úr sveit. Hví
ekki að horfa á þorpsbúa skemmta
sér? Rétt einu sinni?
Salurinn er yfirfullur af ungu
fólki. Nestori tekur sér stöðu í
króknum við ofninn — horfir á,
þegar aðrir dansa. Sjálfur dansar
hann ekki, hefur aldrei lært þá list.
Augu hans eru dimm eins og mýr-
artjarnir, þrungin þjáningu. Rauð-
hærða stúlkan er að dansa í íang-
inu á hávöxnum pilti. Hann er ijós
yfirlitum og íturvaxinn, dansar ögn
spaugilega álútur og þrýstir sér fram
an að stúlkunni. Nestori fylgist með
öllu. Hann sér þegar dansinum lýk-
90
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ