Tíminn Sunnudagsblað - 02.05.1965, Síða 3

Eyjólfur Ijóstolfur Magnússon átti um margt stríða ævi, enda gerð-
Ist andlit hans rúnum rist, þegar aldur faerðist yfir hann. FaSirinn
fór um skeiS meS sýsluvöld í ýmsum héruðum landsins — sonur-
inn varð olnbogabarn á hjarni úti.
onum vísur, er hann hafði ort
m þá. Hér er ein:
Ljóst fyrir glósur lyga út
flæmdur,
land um snjós er kjöftugur,
öllu hrósi tíðum tæmdur,
tollur ljósa Eyjólfur.
Meðan ritsímamálið var mesta
þrætumál hérlendis hitti Einar
Benediktsson Eyjólf á götu og
bað hann að yrkja um vísu. Ljós-
tollur brást vel við:
íslands meðan almúginn
á þér skatt að gjalda
ritsíminn og ráðgjafinn
ríki um aldir alda.
Eyjólfi líkaði vel að koma að
Kolviðarhóli og gisti þar oft. Ein-
hvern tíma, er hann var á leið
þangað, mætti hann manni, er
vildi telja honum trú um, að hon-
um yrði úthýst á Kolviðarhóli. Þá
kvað Ljóstollur þessar stökur:
Kolviðar- ég kem á hól,
hvílist þá minn andi.
Þar mér verður búið ból
bezt á Suðurlandi.
Valgerður mér veitir fús
vist, þá geðið hlýnar.
Sífellt hennar sæluhús
svæfir raunir mínar.
Eyjólfur kom að Stóra-Botni
um haust, og var þá verið að reiða
út fjóshauginn og bera á völl.
Snæbjörn Gíslason, bróðir hús-
bóndans, var við hauginn og mok-
aði í kláfana. Eyjólfur gekk til
hans og heilsaði glaðlega:
„Komdu nú sæli og blessaður,
Snæbjörn minn . . Andskoti!“,
því með það steig hann út í vilpu
við hauginn og sökk til hnés.
Guðrún Gísladóttir, systir Snæ-
bjarnar, er þá var unglingur,
teymdi hest að haugnum og
heyrði hverju fram fór. Orti hún
um það vísu til skemmtunar syst-
kinum sinum:
Magnúsar grfi er nú liðinn
Eyjólfur, kenndi börnum sá,
og bóka- viður bandið iðinn,
burinn sýslumanns er nú frá.
Kafnaði hann í fjósafor,
fljótt vér hans ævi- rekjum
spor.
Guðný Gísladóltir ljósmóðir
var lengi til heimilis í Stóra-
Botni hjá Gísla, bróður sínum.
Henni var heldur í nöp við Eyj-
ólf, þótt engin ástæða sé til-
greind. Guðný var jafnan fljót
til svars og sagði meiningu sína
hispurslaust, og þótti því ekki öll-
um dælt að verða fyrir tilsvörum
hennar, sem gátu verið dálítið
harkaleg. Hún svarf ekki af þeim
broddinn.
Nú kemur Eyjólfur sem oftar
að Stóra-Botni, og var Guðný
stödd þar. Þá var nýlega búið að
lögleiða skatt á alla hunda. Þetta
barst í tal og spyr Eyjólfur Gísla
bónda, hvað hann segi um hunda-
tollinn. Áður en Gísli kemst til
að svara, sónar Guðný innan úr
öðru herbergi:
„0, eins og annar tollur.“
„Þá er hún þar,“ segir Eyjólf-
ur, og féllu víst niður að sinni
frekari umræður um tolla.
Þau Guðný og Eyjólfur hittust
öðru sinni á Þyrli, en þá hafði
nýlega borizt sú frétt að sunnan,
að Eyjólfur væri dauður. Þegar
Guðný sá hann þarna Ijóslifandi,
varð henni að orði:
„Þú hefur ekki lengi þurft að
bíða upprisunnar, Eyjólfur."
*
w

J
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
363