Tíminn Sunnudagsblað - 05.12.1965, Qupperneq 2

INGÓLFUR JÓNSSON
FRÁ PRESTBAKKA:
LÁN í ÓLÁNI
— Mamma, ertu loksins komin. Ég
er orðin svo þreytt á að passa hann
Bróa, og svo var hann óþekkur við
mig, sagði Dísa, niu ára telpa, þegar
Rósa, mamma hennar, kom inn úr
dyrunum.
— Æ, Dísa mín, sagði Rósa. Ég
var svo lengi í bænum, því að ég
þurfti svo víða að koma, og svo fór
ég til pabba þíns á spítalann, og ég
sagði honum, að þú værir reglulega
dugleg stúlka, bæði heima og í skól-
anum. Það þótti honum vænt um að
heyra. Var Brói óþekkur, greyið?
Hann er nú bara tveggja ára og
kann svo lítið enn. Þú varst nú líka
einu sinni tveggja ára, Dísa mín.
— Já, mamma, ég veit það vel.
En maður getur nú orðið leiður og
þreyttur, og hún Sigga á hæðinni
var líka svo ótuktarleg. Ég ætla aldr-
ei að tala við hana aftur. Hvað held-
urðu, að hún hafi sagt? Hún sagði,
að við ættum heim í ljótri kjallara-
íbúð. Veggirnir væru ómúraðir og
svo vantaði allar hurðir, nema gang-
hurðina. Ég sagði, að hún væri asni
og fengi ekki að koma í afmælið
mitt. Og hún sagði, að ég væri líka
asni og sig langaði ekkert í afmælið.
Svo fór hún, og ég fór að skæla,
og þá fór Brói að öskra, og ég varð
vond við hann, og hann var óþekkur
við mig. Ó, mamma, það er gott, að
þú ert komin.
— Svona, svona, Dísa mín, sagði
Rósa huggandi. Þetta lagast allt bráð
um. Sjáðu nú til: Líttu á höndina
á mér. Læknirinn er búinn að taka
umbúðirnar af henni og sárið þar,
sem fingurnir voru, er gróið. Finndu,
er ekki höndin á henni mömmu
mjúk eins og áður?
Og hún strauk með lófanum um
kinnina á Dísu litlu.
— Bróa líka, Bróa líka, sagði litli
drengurinn, og mamma hans fór úr
kápunni, lagði hana á kassa og tók
litla drenginn sinn í fangið.
Mamma, sagði Dísa. Ef pabbi hefði
ekki orðið veikur, þá hefðir þú ekki
þurft að fara að vinna í verksmiðj-
unni, þar sem þessi vonda vél tók
af þér fingurna.
— Sjáðu nú, Dísa mín, sagði Rósa
rólega. Slys gera ekki boð á undan
sér, og þegar pabbi þinn veiktist og
varð að fara á Vífilstaði, þá varð
ég að vinna, svo að við gætum feng-
ið mat. Nú er pabbi búinn að vera
veikur í eitt ár og nú er hann líka
loksins að verða friskur. Hann kem-
ur heim fyrir jólin, og það eru bara
þrír mánuðir þangað til, og þá verð-
um við öll svo glöð. Svo ætla ég að
segja þér annað, Dísa mín: Menn-
irnir, sem eiga verksmiðjumar, eru
búnir að borga mér mikla peninga
til þess að bæta mér slysið. Og hlust-
aðu nú á: Ég er búin að ráða mann
til að múra íbúðina. Svo ætlar Jói,
bróðir minn, að mála hana fyrir okk-
ur og Snorri, bróðir hans pabba
þíns, ætlar að setja fallegar hurðir
alls staðar og skápa og allt, sem
vantar. Svo fáum við kannski teppi
á stofugólfið. Þetta á allt að vera
búið, þegar pabbi kemur heim, og
þá verður gaman að lifa. Þá verða
falleg jól hjá okkur, Dísa mín, og
ég veit, að jólasveinninn gleymir
ekki ykkur Bróa litla, ef þið verð-
ið góð börn.
— Já, en mamma, mamma, hvað
það verður gaman. Það vcrður enn
fínna hjá okkur en Siggu. Það verða
alvörujól, og pabbi kemur. Við Brói
skulum dansa af gleði, þegar pabbi og
jólin koma. Lofaðu mér að kyssa þig,
elsku mamma mín. Ég ætla að kyssa
Bróa líka og vera voða, voða góð
við hann ”og þæg við þig, elsku
mamma min.
Rósa kyssti börnin sín og bað þau
svo að fara inn í stofu, sem hún svo
kallaði og átti að verða, og leika
sér þar, meðan hún byggi til mat-
inn.
Klukkan var orðin átta að kvöldi,
svo að það var meira en kominn
matartimi. Rósa andvarpaði af þreytu
og leit í kringum sig. Ömurleiki
grárra steinveggja blasti við augum.
Milliveggir voru að vísu hlaðnir úr
vikri og tjöld héngu fyrir baði og
svefnherbergisdyrum En innihurðir
voru engar. Ganghurðin fram í ytri
forstofu var ágæt, gólf öll máluð og
allt hreint og fágað eins og unnt
var.
Rósa gekk fram í eldhúsið. Þar
var bráðabirgðainnrétting og eida-
vél, sem þau hjón höfðu keypt á
fornsölu. Þau höfðu verið leigjendur
og jafnan þurft að greiða háa leigu,
og maður hennar, hann Gunnar, ekki
heilsuhraustur, svo að þeim hafði lít-
ið safnazt. Samt höfðu þau ráðizt í
að kaupa þennan kjallara fokheldan,
og fengið til þess aðstoð húsnæðis-
málastjórnar. Þau gátu komið upp
miðstöð og hreinlætistækjum og sett
hurð fyrir ganginn, en þá voru öll
fjárráð þrotin. Stuttu síðar veiktist
Gunnar, fékk berkla, og læknar
sögðu, að það tæki hann minnst eitt
ár að yfirvinna þá. En nú hafði
þeim verið sagt, að hann fengi að
koma heim fyrir jól.
Hún hafði ráðið sig síðastliðið vor
í verksmiðjuna og var búin að vinna
þar í mánuð, þegar svo illa tókst
til, að vél klippti af henni þrjá fing-
ur hægri handar, þumalfingurinn og
tvo þá næstu við. Nú var sárið gró-
ið, og skinnið orðið næstum eðlilegt
á stúfunum. Ungur og ötull lögfræð-
ingur hafði tekið að sér bótakröfuna
fyrir hana, og forráðamenn verk-
smiðjunnar höfðu reynzt þeir dreng-
skaparmenn, að þeir greið' lögfræð-
ingnum mikla fúlgu, sem hún átti
að fá upp í bætur, þar til úrskurður
kæmi um endanlega fjárhæð.
Hún hafði því nægilegt fé til þess
að Ijúka smíði íbúðarinnar og afla
þess, sem fjölskyldunni var nauðsyn-
legast.
Rósa leit á limlesta höndina, sem
nú var aðeins með tvo fingur í stað
fimm, og hugsaði með sjálfri sér:
— Þessi hönd var hvort eð er ætl-
uð að starfa allt, sem hún gæti, fyr-
ir manninn minn og börnin okkar,
og fyrst hún gat orðið okkur til hjálp-
ar á þennan hátt, þá var það að
minnsta kosti lán í óláni.
Síðan tók hún til við að matreiða
handa sér og börnunum.
1106
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAU