Tíminn Sunnudagsblað - 28.08.1966, Blaðsíða 15

ur þessi vegur fyrir Kaldbaks- og
Kollafjörð liggur hátt og er afar
hrikalegur fyrir botni fjarðanna. Eft-
ir að komið er fyrir Kollafjarðar-
botn, er ekið eftir strönd fjarðarins
að norðanverðu. Þar eru býli á strjál-
ingi út með firðinum. Næsta þorp,
sem komið er að, er Hósvík (Þórs-
vík). Nokkru seinna ókum við fram
hjá hvalstöð, rétt áður en komið var
til Hvalvíkur.
í Hvalvík fór ég úr bílnum og var
ferjaður yfir sundið að Oyri (Eyri).
Þar beið mín bíll, sem flutti mig til
Eiðis. Norðan við Oyri stendur þorp,
sem heitir Oyrarbakki (Eyrarbakki).
Þess verður að geta, að þegar ég
steig á land við Oyri, var ég kominn
til Eystureyjar (Austureyjar). Alla
leiðina frá Þórshöfn hafði verið úr-
hellisrigning. Frá Oyri var haldið
norður eftir vesturströndinni og þrátt
fyrir rigninguna, blasti austurströnd
Straumeyjar við með ótal sprænum,
sem runnu niður hlíðarnar með fossa-
föllum. Einna mest er Fossá. í henni
eru fallegir fossar, sem dansa niður
hlíðina í sjó fram. Rétt norðan við
Hvalvík er sundið á milli eyjanna
svo mjótt, að brú þar yfir gæti varla
taiizt mikið mannvirki. Þar sem sigl-
ingar eru- um sundið, yrði brúin að
standa hátt, og við það vex vandinn
við að ráðast í brúargerð þarna.
Nokkru norðar á Straumey er kaup-
túnið Haldersvík (Halldórsvík). Þar
er áttstrend kirkja, hin eina í Fær-
eyjum. Sú saga er til um ástæðuna
fyrir því, að kirkjan var byggð átt-
strend, að kirkjusmiðurinn hafi ekki
þekkt höfuðáttirnar og því hafi kirkj-
an fengið þetta lag. En söguna verður
sjálfsagt að taka varlega.
Nokkru síðar lá leiðin niður nokk-
urs konar „Kamba“ og inn í þorpið
Eiði. Þetta er fremur lítið þorp, en
fjarska fallegt og vinalegt í fögru
umhverfi. Þorpið er næststærsta
byggð á Austurey. Austan við plássið
er lítið stöðuvatn, sem er aðskilið
sjó af mjóum granda. Frá Eiði
blasir við Slættaratindur, sem er
hæsta fjallið í Færeyjum, 882 m. Er
sagt, að af honum sjáist yfir allar eyj-
arnar. Norðan við Eiði er Kollur, 343
m á hæð, og Litli-Kollur, sem er áfast
ur Kolli rétt yfir sjávarmál. Og nyrzt
við Koll standa drangarnir Risinn og
Kelling, umflotnir sjó.
Áður en kom að Eiði, hafði Sig-
urður Joensen hringt í kennara þar,
Heina að nafni, sem tók á móti mér.
Þarna í þorpinu býr ein dætra Sig-
urðar og er kennari þar. En þau
hjón voru nú í sumarleyfi og ætlugu
að dveljast í Norðureyjunum. Sigurð-
ur sagði mér, áður en ég fór til Eiðis,
að hefðu þau verið heima, hefðu þau
farið með mig að Gjógv, en þaðan
er hann ættaður. Þetta er afar falleg
gjá, þar sem lengi hefur verið báta-
uppsátur.
Klukkan var rúmlega tíu, þegar ég
kom til Eiðis. Þar tók Heini á móti
mér og bauð mér heim með sér.
Eins og áður er minnt á, var rign-
ing, þegar ég kom, en á meðan við
vorum að drekka kaffið, kom glaða-
sólskin. Við fórum þá út og gengum
um þorpið og umhverfis vatnið, en
þegar við vorum staddir á grandan-
um austan við, það skall á skúr. Flýtt-
um við okkur þá heim til Heina. Þar
voru þá komnir þrír gestir til hans.
Einn þeirra var ungur Dani, annar
var maður frá Fuglafirði og svo ung-
ur piltur um fermingu, frændi Heina.
Nú var setzt að borði og snæddur
hádegisverður — knettir. Heini
spurði mig, hvort ég kannaðist við
þennan rétt. Ég svaraði því til, að
þetta væri algengur réttur á íslandi
og væri þar kallaður fiskibollur.
Strax að lokinni máltíðinni var hald
ið af stað upp á Koll. Nú var komið
sólskin, og hélzt það allan tímann,
sem við vorum í fjallgöngunni. Fyrst
var haldið upp aflíðandi grasbrekku.
Þá tóku við björgin og'gengum við
lengi eftir klettasyllum,-utan í fjall-
inu. Fyrir ofan okkur vour þverhnípt
björgin, en fyrir neðan, líklega um
tvö hundruð metrum neðar, grængol-
andi sjórinn. Þessar klettasyllur voru
víðast hvar breiðar og greiðfærar. En
einu sinni brast mig kjark, og ég
harðneitaði að fara yfir flughálar
klappir, votar af vatnsrennsli, sem
auk þess hölluðust að sjó. Yrði manni
fótaskortur þarna hlaut ferðinni að
Ijúka í sjónum. Mig furðaði mest á
því, að Daninn fór þetta hiklaust.
Fuglafirðingurinn ætlaði ekki að fara,
en Heini leiddi hann yfir og bauðst
til að leiða mig líka yfir, en ég hætti
ekki á neitt og sat sem fastast og
beið þeirra. Þetta var krókur, farinn
til þess að skoða gjá, sem klauf berg-
ið frá sjó og upp á brún. Þegar þeir
roru komnir aftur, héldum við áfram.
Engin leið var önnur fær en upþ
skorning í berginu. Þarna skreið mað
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
735