Tíminn Sunnudagsblað - 28.08.1966, Blaðsíða 17

og talaði við mig á ágætri íslenzku.
Eftir að hafa dvalizt góða stund hjá
honum, kvaddi ég og notaði þá stund,
sem eftir var, til þess að skoða bæ-
inn. Að því búnu hélt ég um borð
í Pride. Eg hafði reynt að hafa upp
á Pétri, káetufélaga mínum, en án
árangurs.
Bærinn Klakksvík stendur á Borð-
ey á eiði, sem er á milli Klakks-
víkur og Borðoyarvíkur. Vestan við
Klakksvík er rúmlega 400 m hátt
fjall, en að austan er Myrkjanoyrar-
fjall (689 m) á hæð, en að norðan
rís Kunoy, og er þarna rúmlega 700
m há. í Klakksvík er mikið af nýj-
um byggingum, enda er bærinn ekki
mjög gamall. Ein merkasta bygging-
in er kirkjan. Hún er nýbyggð og
er hlaðin úr steini, en hleðslan er
eins og mosaik.
Tinganes skoðað.
Nú hélt skipið úr höfn og var kom-
ið til Þórshafnar fyrir kvöldverð.
Morguninn eftir fór ég að hitta
Sigurð Joensen. Bauðst hann þá til
að ganga með mér um elzta hluta
Þórshafnar, sem liggur umhverfis
höfnina. Við fórum fyrst út í Tinga-
nes, sem er hinn forni þingstaður
Færeyinga. Þar sem þingið var háð,
eru klappir, sem þá munu hafa verið
lausar við land, en brú legið út á
þær. Seinna hafa þær svo verið tengd
ar landi með uppfyllingu. í klappirn
ar var höggvið sólúr og mun vera
fornt verk. Vestan við Þórshöfn er
fjall. Uppi á því ber stóran stein við
himin. Sagði Sigurður mér, að stefn-
an í hann, þaðan sem við vorum
staddir, væri beint í vestur.
Síðan héldum við upp í Tinganes-
ið. Þarna komum við að húsgrunni,
þa sem eitt af elztu húsunum stóð,
en nokkru eftir stríðslok, kveikti
danskur brennuvargur í þvi. Þá lá
við, að allt þetta gamla hverfi yrði
eldinum að bráð, því að allt eru
þetta gömul timburhús, en það tókst
að hindra það. Þarna rétt hjá sýndi
Sigurður mér hús. í kjallara þess var
áður fyrr fangelsi. Þar niðri er egg-
hvass, stór steinn, og voru fangar
látnir sitja á honum í refsingarskyni.
Þarna í nágrenninu voru mörg göm-
ul, svört timburhús með torfþaki. Er
eitt þéirra kallað Mettu-Stova og ann
að Dalóna-Stova. Bæði eiga þessi hús
sína merku sögu, þótt ég kunni ekki
að segja hana.
Klukkan hálf tólf skildumst við Sig-
urður og ég rölti upp fyrir hús danska
umboðsmannsins. Þegar ég var á
leið niður litla hliðargötu, sem lá
niður á aðalgötu Þórshafnar, rakst
ég á minnisvarða um Níels R. Fin-
sen lækni vísindamanninn heims-
fræga. Á þennan stein hjó Níels ft.
Finsen upphafsstafi sína, N.R.F., á
barnsaldri. Síðar var steinninn reistur
Framhald á 742.
INDÍÁNASAGA FRÁ
ALASKA UM UPP-
RUNA BITMÝSINS
Það er víðar en við Mývatn,
sem mývargurinn er mönnum og
skepnum til ama. Hvernig yrkir
ekki Jónas:
Við Sogið sat ég í vindi,
sækaldri norðanátt,
og þótti þurleg seta,
þar var af lifandi fátt.
En sólin reis hin sæla,
sveipaði skýjum frá,
upp komu allar skepnur
að una lífinu þá.
Og svo var margt af mýi —
mökk fyrir sólu ber —,
að Þórður sortnaði sjálfur
og sópaði framan úr sér.
Og í Alaska kunna Indíánar
sannfærandi sögu um það, hvern-
ig bitmýið varð til. Nú skuluð
þið taka vel eftir:
Fyrir langa löngu, áður en tröll
in dóu út, var fjarskalega illa inn-
rættur risi. Hann var svo gráðug-
ur í mannakjöt, að hann gereyddj
heiluon þorpum, án þess nokkur
fengi rönd við reist.
Margir reyndu að vinna risann,
en allir létu þeir lífið, án þess
að gera honum nokkurt grand.
Eina leiðin til að bana honum
var að hæfa hann beint í hjarta-
stað, en hvar hjartað í »honum
leyndist, vissi ekki nokkur sála.
Einn dag barst sú fregn til lít-
illar eyjar, að risinn væri á leið-
inni þangað. Allt fóllkið varð sikeif
ingu lostið. Þá gekk fram kappi
einn mikiil og sagði:
„Þið verðið að flýja, en ég skal
bíða risans."
Það var mikið reynt til að telja
honum hughvarf, en hann sat fast
við sinn keip. Þegar hann var
einn orðinn eftir, fór hann í spari-
fötin sín og beið átekta.
Eftir nokkra stund sá hann
bvar gríðarstórt bátsstefni skreið
undan eyjaroddanum. Þá lagðist
hann niður og þóttist vera dauð-
ur.
Risinn gekk á land og sárreidd-
ist, þegar hann fann ekki nokk-
urn lifandi mann í þoroinu. Hann
velti húsunum um koll og reif
trén upp með rótum. Síðan tók
hann manninn, sem hann hélt
vera dauðan, bar hann út í bát.
reri með hann heim og henti hon
um inn fyrir dyrastafinn hjá sér
Að því búnu rauk hann í nýja
veiðiferð.
Ekki var hann fyrr farinn en
kappinn hætti öllum teikaraskap
reis upp og fór að skoða sig um.
Hann fann þarna son risans og
var ekki seinn. á sér að miða á
hann spjóti og mæla þessi orð:
„Segðu mér, hvað hjartað i hon-
um föður þínum er, ellegar ég
mun drepa þig þegar í stað.“
Tröllabarnið varð örvita af
hræðslu og svaraði:
„Það er í vinstra hælnum.“
Jæja, þegar risinn kom heim,
stökk kappinn auðvitað á fætur
og rak spjót sitt gegnum hælinn
á honum. Risinn hneig helsærður
til jarðar, en í andarslitrunum
hvíslaði hann:
„Þótt ég verði brenndur á báli.
skal ég samt éta ykkur!“
Nú .sótti kappinn allt fóikiS tiJ
þess að sýna því verksummerki.
Það var reistur mikill bálköstur
að þeirra tíma siðvenju, og lík
risans var lagt þar á. Meðan það
var að brenna, dansaði fólkið
trylltan gleðidans allt í kringum
eldinn.
Þegar ekkert var lengur eftir
nema askan, var henni sópað
vendilega upp í körfu. Síðan var
hún borin upp á háa, hvassviðra-
sama hæð, þar sem henni var
dreift fyrir öllum vindum.
Hun barst landshornanna á
milli, en úr hverju einasta duft-
korni kviknaði örsmátt bitmý.
Bölbænir risans á dauðastund-
inni höfðu orðið að áhrínsorðum.
Inga Huld.
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
737