Tíminn Sunnudagsblað - 18.06.1967, Blaðsíða 13

Þernurnar á þingmannaskipinu voru vígalegar í langröndóttum kjólum og með
hvítar svuntur. s
k.úpuSu djarflega að vanda. Skotizt
var að landi í Færeyjumn, þar sean
kriassar woru hengddr á nokkra
sýstamenn, prestia, konsúla og
hreppstjóra, helzt úr Sambands-
fliokiknium, og síðan siglit beina leið
tiJ íslands.
Á íslandi var komu konungsfiot-
ans beðið 'af kitlandi eftirvænlingu.
Raunar var ekki laust við, að þar
hefði orðið vart við talsverðan urg.
Einkum var það sem fleinn í holdi
margra, að Georg Brandes skrifaði
preinaflokik, heldur háðulegan, um
Islemdinga í dönsku blöðin og lífcti
sjálfstæðiskröfum þeirra við það, að
Amafcursbúar kysu sér gulröfu að
fána og heimtuðu sjálfstjórn. >á óx
surnum í augum að verja tíunda
hluta landsjóðstefcnann.a í gestafagn-
að, langdrægt jafnmiklu og til allra
skóla og kennslumála í landinu. Og
ekki bætti úr skák, að þingveizlan
var illum örlögum ofurseld þetta
sumar, því að Magnús Stephensen
gerðis't S'vo ill'orður um stjórnarand-
stæðingana í ræðu', að tveir þeirra
hlupu frá matnum á diskunum, en
hinir flýttu sér burt, þegar þeir
'höfðu nært sig.
Samt var þetta indælt sumar, og
veður eittihvert hið fegursta, sem uni
getur, og ek.ki deyfa sunnan lands
í fjóra mánuði nema þrjá daga
Allar götur voru því svo þurrar sem
orðið gat, en ekki laust við dálitinn
daun úr gulirennunni frægu i mið-
bænuni eins og við vildi brenna á
sumrin, þegar hlýtt var í veðri og
ekki rigndi nógu strítt til þess að
veita þ’vd burt, er steypt var í hana.
>að var síður en svo, að Reyk-
vikinga gilti einu, hvernig þeir o*g
bær þeirra kæmi gestunum fyrir
■augu. Mefinhiuti sumarsins fór
meira að segja í að búa bæinn og
bæjairfióflikið undir gestakomuna:
„Al'lir mála hús sín, þessa nýtízku
ísienzku eldspýtnaistokka, að nýju,
'hver í 'kapp við annan — mála þau
gul, græn, rauð, hvít og í stuttu máli
í öllum regnbogans litum. Göturnar
fyl'ltar upp með leir, mold og sand'i,
svo að rétt sér í fcollana á sumum
taísunum. Mest kveður þó að þessu
með hinn almenna menntaisikóla:
Hann er málaður hvitur á veggjun-
um, en rauður á þaki. Innanvert
fcvað 'hann vera fádaema skreyttur.
Til þess 'ber, að konungur á að búa
■í honum þann tíma, sem hann dvelst
hér í bænum“.
>á var það fólkið sjálft.
Ti'l Reykja.víkiur hafði verið fenginn
danslkur dansmeistari, „öðru vísi
meiistari en Bogi“, og hann hafði
kennt mikium skara karia og kvenna
að s'tíga dl,ns ,,pg miarga aðra kurt-
eisi, er honum og körlum þykir
sama“. Var nám þetta sótt af miklu
fcappi, og iék það orð á, að firúr
og dætur fyirdrmanna i bænum væru
svo leiknar orðnar og liðugar í
dansi, að annað eins myndi vart
þekkjast í öðrum höfuðstað í álfiunni.
>ó bjuggust sumir vdð, að vand-
fýsinn gestur ræki augun í eitt og
annað, sem ekiki gat lofsvert kal'lað:
„Hælas'kekkja er mikil hér í
Reykjavdk. Og 'þá gáir hann að, hvort
tennur og neglur eru hæeinar og vel
haldnar.“
Einnig lék vafi á, hvort menn
hefðu tamið sér nógu hirðmannleg-
ar kveðjur:
,,Karlmenn aMra stétta, og það
jafnvei hálærðir Hafinarstúdentac,
stinga ávallt upp í sig vindlinum,
þegar þeir heilsa. En þetta er áditinn
hreinn og beinn dónasiður ytra.
Eins er að heilsa með bendur í vös-
um. Ekfci kunna stúikurnar að heilsa
betur. í stað þess að hneiigja höf-
uðið géðlátlega og ytfir.lœtisl'aust,
rigsa þær fraun hjá og rytokja til
kolilinum, og er það eintoum siður
h eld rirn a nn ad æ tr a. “
Að þessu hefði dansmeistarinn
þurft að hyggja í tæka tíð.
Stóiihýsi höfðu verið reiist á >ing-
völlum, og við Geysi, brýr gerðar í
skyndi og vegir allir, sem konungs-
fyigdinni var ætlað að fara, vandlega
ruddir og malbornir. Flest skáld
höfðu lengi farið einförum um daga,
en vakað í afhýsi um nætur
O'g ort hverja drápuna á fætur ann-
arri — sumir þrjár og fjórar og
nofcitorir langa ílofcka, enda hafði ís-
ienzkum mönn.um sjaldan þótt ann-
að eims við liggja sdðan Egi'll kvað
Hiöfuðllausn.
Á nýnri þúsund ára öld
á'rá íslandis Sínai
þér, jöfur, heilsar hundraðföid
vw hjartans kveðja ný,
T í IW I N N — SUNNUDAGSBLÁfc
517