Tíminn Sunnudagsblað - 18.06.1967, Blaðsíða 20

þar komiim Jón berfienti og hóf
þegar kóngstónið. Nam kóngur stað-
ar og sveit hans öll og hilýddi tón-
inu„ og var síðan skotið saman fé
að launum handa karli, sem jafnian
síðan taidi þetta mestu stund líts síns
og áttd marga göngu um sveitir
eystra til þess að flytja þeim kóngs-
tónið, er fjarri hö'fðu verið.
Eftir þetta var riðið í hlað í Skip-
holti, skoðuð húsakynni bónda og
sdðan snæddur hádegisverður í tj'öld-
um, en Sigfús Einarsson stjórnaði
söng stúdenta. Síðan var riðið á ÁMa
skeið, þar sem danskur fáni blakti
á stöng á Skinnhúfu og jöfur og
þegnar hans settust á sólbakaðan
völ'linn í skeifulaga dalverpin.u og
hresstu sig á nýjan leik.
Um kvöldið var gisting tekin að
Þjórsárbrú, þar sem búnaðarsýning
var hinn næsta dag — ær í kvíum
og nautpeningur á beit og smjör á
hillum — krydduð fögrum ræðum og
giöðum söng. Næsta dag var haldið
vestur á bóginn. Við Ölfusárbrú beið
mikiil mannfjöldi og um kvöldið var
haldið að Arnarbæli, þar sem kon-
ungur og konungsson sváfu í gesta
stofu séra Ólafs Magnússonar og
maddömu Lydíu Angeliiku.
Að morgni vöknuðu ferðamennirn
ir ,ekki við hornablástur sem endra-
nær, heJdur söng Akureyrarklerks,
séra Geirs Sæmundssonar, enda
veitti nú ekki af að tjalda öllu, sem
til var, áður en iagt var á Hellis-
heiði.
Söngur séra Geirs vissi á gott. Á
heimleiðinni var staldrað á Kolviðar-
hóli, og þar flutti Friðrik konungur
þá ræðu, sem íslendingum hefur
þótt vænst um allra þeirra orða,
sem komið baifia af vörum þjóð-
höfðingja í landr þeirra. Þegar hann
hafði flutt móttökunefndinni þakkir
sínar, mælti hann:
„Látum þessa ferð tengja traust
band á milli íslenzku og dönsku þjóð
arinnar og mín, sem ekki hef ann-
að markmið en siannleik og réttlæti
báðurn rikjum til handa“.
Aldrei fyrr hafði danskur valds-
maður og þaðan af síður konuingur
neifnt íslamd ríki, enda var mikifl
rómur að þessari ræðu gerður. For-
sætisráðherrann, J. C. Ohristensen,
virtist þó svipþungur nokkuð, og vék
hann sér að konungi, áður en á baik
var stigið á hlaði a Kolviðarhóli. En
bonumgur svaraði orðum hans svo
hátt, að þeir heyrðu, er næstir stóðu:
„Ég talaði einungis fyrir munn
mín sjiáilfs“.
Gengu þeir síðan um hríð fram
og aftur, svo að töf varð á, að floikk-
urin-n bæmist af stað. Sjáifsagt hafa
Danir verið þreyttir og iila ti-1 reika,
er til Reykj.avíkur kom, en e-igi að
siður settust konungur og ráðherrar
han-s tveir á f-und. Lögðu ráðherrarn-
ir að konungi að ómerk-ja ummæ-li
sín um ríkin tvö, en ba-nn vísaði
því á bu-g, og þe-gar da-nskur frétta-
rita-ri spurði, hvort síma skýldi o-rð
hans óbreytt til Danmerkur, kv-að
hann j-á v-ið.
Daginn eftir fór konu-n-gur t g
fylgd-arlið - hans smáferðir um ná-
grenni Reykjaivikur, su-mir til Hafnar
fjarðar og aðrir út i Viðey. Ók
bonung-ur í hestvagni. V-ar ekiili-n-n
eng-inn ann-ar en Guðmundu-r Há-
varðsson, og hafði á öxlum vítt slag,
hvíta hanaka á höndium og á höfði
svartan pípuhatt með h-vítu silki-
bandi. Kon-un-gur brá sér einni-g í
hegningarh-úsið við Skóliavörðustíg,
þar sem hann náðaði unga stúlk-u af
Ves-tfjörð-uim, se-m fætt hafði ba-rn á
laurn og f-yrirfarið því,, ogí;gáf he-n-n-i
hundrað krónur tii rafenferðaí, og
síðan heimsótti ha-nn elzta Reyk-
víkin-ginn, Pál sagna-meistara M-el-
steð, s-em iá nær hálftíræður í kör.
Svo v-a-r fögn-uður öldungsins mikil-1,
að tár h-a-ns v-ættu hönd konungs, er
hann kyssti hana hv-að eftir annað.
Frá Re-yfcjiavík héldu konun-gss'ki-p-
i-n ve-s-tur um ian-d, þar sem kornið
var vi-ð á Plateyri og í-safi-rði —
„saltfisksbæjum,“ sem Danir
nefndu. Þar komu áttatíu vél-
Ibátar — „sjálfhreyfibát-ar“ — á
móti konungsskipinu. Bærinn var
allur fánu-m skreyttur en það
voru ekki einvörðungu danskir
fánar og fálka-fánar, heldur
einnig hví-tbláir íánar fyl-gismanna
Skúla Thoroddsens. Sá var og hæng-
ur á móttökum á ísafirði, að ka-mpa
vínsglös voru ekfci til í ka-upstaðn-
-uim, og glös, sem senda átti með
Ster-ling frá Reykja-vík, höfðu mis-
farizt.
í höf-uðstað Norðurlands v-ar be-t-
ur bú-ið að -gilösuim, og un-gim-eyjar
A-kureyra-r sibaut-uðu fagurlega og
heil-suðu af miki-Hi ku-rteisi. Hu-lda
Laxdal rétti konung-i blómvönd af
mestu háttvdsi. Fr-á Akureyri va-r
riðið inn að Hrafnagild, e-n kvöld-
gi'ldi í templarahúsinu á Aku-reyri
fórst íyrir, þar eð moldrytk h-afði ver-
ið í meir-a 1-agi u-m daginn, svo að
menn þótt-ust e-kki samkvæmishæfir
ef-ti-r þá ágjöf. Síðan var h-aldið a-ust-
ur u-m, og var orð gert á skothríð-
in-ni, þeg-ar konungs-sikipið fór yfir
heimisikautsbauginin við Melraibka-
sléttu. Síðasti viðiko-muS'taðurinn v-ar
Seyðisfjörður, og þ-að-an létu kon-
un-g.sskipin i h-af. Loks v-eittist góð-
um mönn-u-m á ísl-andi ráðrúm til
þes-s að sfcoða krossana, sem þeir
höfðu fen-gið að skilnaði. Þar var
lílk-a fj-arsk-ailega g-aimian.
Hér hefur al-limar-gt ve-rið sa-gt af
árinu 1907, og verðu-r senn staðar
num-ið. Þó hæfir ekki að ljúka þe-ss-
um köf-l-uim, án þess að geta atburð-
ar, sem gerðist norður í Öskju. Þetta
surnar kom hingað til Lands þýzk-ur
j'arðfræðdngur, W-alte-r von _ Knebei,
se-m hugðis-t ránn-sa-ka Öskju o-g
Dyngjufjöll. Hafði hann sér til full-
tingis tv-o menn, Max Rudlo-ff m-ál-
ara og Hams Spethmann, jarðfræði-
stúdent. V-a-r Ögimú-ndur Sigurðs-so-n
kennari fyl-gdarmað-ur þeirra, og
flutti hann þá í Ös-kju, ásamt tveim
bárðdælsku-m fylgdanmönnum, u-m
mánaða-mótin júní og jú-lí. Fór Ö-g-
mundur ti-1 baika nið-ur að Sv-artár
koti með Bárðdælingum, en
átti að vitja Þjóðverj-anna að
tólf til fjórtán döguim liðn-
u-m. Þeir félagar höfðu með-
ferðis s-e-gldúksbát til raho-sókna á
Öskjuvatni. Segir e-kki af tíðindum
í röska viku. Níunda daginn fóru
þeir Knebel og Rudloff á bátnum
ti-1 rannsókna á vatnin-u, en Spebh-
mann í fjöllin norðaustan við Öskju.
K-om hann í tjaldstað klukkan t-íu
um kvöldið, og voru þá féliag-a-r hans
ókomnir. Er sk-e-mmst af því að
segja, að s-íðan hefur aldrei til þeirra
spu-rzt. Hafðist Speithman-n eftir
þetta einn við í tjaldi-nu í ti-m-m
daga, unz Ögmundur kom, og h-afla-
524
TÍMINN - SUNNUDAGSBLAÐ