Tíminn Sunnudagsblað - 05.11.1967, Blaðsíða 14

A-ft-sarig eöa morguns-árið eða
rnorguns-sárið.
— Fékkstu ekki feikna skamm-
ir fyrir bókina.
— Nei, það læt ég allt vera.
Indriði G. Þorsteinsson skrifaði
þá um bókmenntir á 2. síðu Tím-
ans og gerði mér góð skil. Ég
man hann líkti mér við Egil
Skallagrímsson, Æra-Tobba og
Hallgrím Pétursson í einni per-
sónu.
En annar maður hafði lesið eft-
ir mig kvæði í handriti áður en
bókin kom út og jós úr skálum
hneykslunar sinnar á opinberum
málfundi Stúdentafélagsins. Kvæð-
ið, sem reitti hann til reiði, hét
Hraði:
Sól mér í sinni
span-gólar
tilveran spólar
takmarkið hjólar
hér inni
í bifreiðum
vélráðum
er kargur
ragur
urgur
argur
— Þetta er engin della, ef mað-
ur les það þrisvar, segi ég.
—Hver gaf svo út Ijóðabókina
fyrir þig?
— Ég gerði það sjálfur. Fimm
hundruð eintök. Ég seldi þau upp
á svo sem þremur árum. Eitt
skáid, sem ég veit um, seldi sína
bók gegnum sima, hringdi i alla
sem hann kannaðist við. Það gat
ég ekki. Ég er svo hræddur við
síma.
Og það kemur upp úr dúrnum
að Jónas Sváfár skortir áhuga
á fleira en síma af því, sem við
síhlaupandi nútímafólk getum
ekki ári verið. Hann á heldur ekk-
ert heimili.
— Nú, þú ort eins og Julie
Christie, áður en hún varð fræg.
Þá átti hún vindsæng og fékk að
gista til skiptis hjá vinum og
kunningjum.
— Ég á heldur enga vindsæng
lengur. Yfirvöldin tóku hana af
mér. Þú hefur náttúrlega heyrt, að
ég bjó lengi í tjaldi.
— Nei.
— Ég tjaldaði við Njarðargöt-
una, nálægt gamla Tívolísvæðinu.
Það var ágætt.
— Gaztu eldað?
— Lifði á brauði og súrmjólk.
Hollt, mikið B-vítamín. Þess vegna
er ég svona hraustur. Þoli allt.
— Hafðtrðu ljósfæri?
—Nei. Var aldrei nema blá-
nóttina í tjaldinu.
— Hvar ortirðu?
— Á kaffihúsum.
— Hvernig misstirðu vindsæng-
ina?
—Það var seinna. Þá hafði ég
tjaldað í Laugardal. Á tjaldstæði
bæjarins. En þar var amazt yið
mér. Mér var sagt, að staðurinn
væri ekki nema fyrir utanbæjar-
menn og útlendinga. Eins og þéir
voru skemmtilegir, útlendingarn-
ir. Þjóðverjainir kveiktu á fimm
kertum undir niðursuðudósum og
suðu fisk, sem þeir sníktu niðri
við höfn. Stundum sváfu þeir á
salernunum. Ég fór burt í stuttan
tíma, vestur á ísafjörð, að annast
tvö gamalmenni. Þegar ég kom
aftur höfðu yfirvöldin tekið tjald-
ið mitt. Og vindsængina. Og góð-
an svefnpoka.
— Áttu þá ails ekkert? Engar
bækur?
Skáldið kímir. Nei engar bæk-
ur.
— Ekkert?
— Nei, jú, annars, einn dívan.
Hann er í láni.
— Og langar þig ekkert að
eiga? Til dæmis eins og bíl?
Aftur brosir skáldið. Það segist
einu sinni hafa átt vörubíl. í þrjá
mánuði.
Ég gefst ekki upp. Þessi útilegu-
maður tuttugustu aldar hlýtur að
gera einhverjar kröfur, ágirnast
eitthvað.
— Langar þig ekki að eiga fjöl-
skyldu, eiginkonu, niðja.
— Nógur er tíminn, anzar skáld
ið. Ég hef lesið um fólk á einum
stað í Asíu, þar sem karlmenn hafa
ekki til siðs að giftast fyrr en
fertugir né deyja fyrr en niræðir.
Enn gæti ég átt fyrir mér hálfr-
ar aldar hjónaband. Gullbrúðkaup.
— En hvað með almenningsálit-
ið? Ertu alveg laus við metnaðpv-
girni?
Nú heyrðist hláturstíst í skáld-
inu.
— Dettur þér aldrei í hug. að
nú verðir þú að gefa út ljóðabók
fyrir næstu jól, hvað sem það kost-
ar?
— Nei, ég reyni aldrei að yrkja,
ekki neitt að ráði. Það kemur
bara. . . náttúrlega geysimikil
vinna. . aðallega bara að bíða,
bara bíða, svo kemur þetta. Stund-
um kemur þetta líka allt í einu.
Árið eftir að seinni bókin mín,
Geislavirk tungl, kom út, þá orti
ég geysimikið._ átta kvæði á einu
ári.
Venjulega yrki ég bara tvö.
— Hvað hefurðu ort alls?
— Þrjátíu og sjö kvæði.
— Er það raunverulega allt
sem þú hefur gert um ævina, að
yrkja þrjátíu og sjö kvæði?
— Já, nei, jú svo hef ég teikn-
að talsvert mikið. Og gert upp-
kast að smásögum. Svo er ég að
bauka svoiítið við að þýða.
— Og ertu ánægður með þetta
líf?
— Já, já, það held ég.
Er þetta ekki makalaust? Ég
gat varla trúað augum né eyrum.
Hvernig er með ykkur, lesendur
góðir? Eruð þið ekki eins og ég
síhlaupandi til að komast yfir allt
974
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ