Tíminn Sunnudagsblað - 26.05.1968, Qupperneq 20

góðan sopa og gáfu öllum eins og
þá lysti að súpa eða fá á flösku
eða pela. Jakob sagði, að kúturinn
hefði verið fljótur að tæmast.
Hleypti þetta glaðværð í menn þá,
sem unnu við björgun á strand-
góssinu.
Fransmennirnir voru fimm daga
á Höfðanum við góða aðbúð hjá
Jóni og Guðlaugu. Þá lögðu beir
land undir fót til Seyðisfjarðar á
nýjum, íslenzkum skóm, sem Guð-
rún Högnadóttir gerði til farar-
innar. Þeir voru ánægðir með
skóna — þóttu þeir iéttir og lipr
ir í snjónum. Ekki mundi Guðrún,
hver var fylgdarmaður þeirra á
Seyðisfjörð, máske Jón almáttugi.
Jakob á Ósi var alla daga úti við
sjó, ásamt fleiri af Héraði, að
bjarga strandgóssi og koma þvi á
einn stað á Höfðann, stutt frá íbúð
arhúsinu. Þetta var geysimikil bú-
bót, þótt lítill hluti af því sem var
í skútunm. kæmist á land, enda
varð ekki í hana komizt nema í
svartaládeyðu.
Uppboð á strandvarningi fór
fram á Höfðanum í góðu veðri.
Uppboðið var vel sótt af Héraði og
Borgarfirði. Þegar uppboðshaldari
gaf sig fram með hamar í hendi,
var upp á því stungið. að allt
strandgóssið yrði selt i einu lagi,
og hefðu menn féiagsskap með sér
og létu einn bjóða í það og skiptu
því á eftir bróðurlega manna á
milli. Tillagan var samþykkt Upp-
boðshaldarinn stóð tilbúinn með
hamarinn i hendinni að slá hæst-
bjóðanda. Eitt boð kom í skip og
strandvarning — einar tvæi krón-
ur, sagðist Sigurbjörn Sigurðsson
í Rauðholti hafa heyrt Það o.á þó
vera, að bessar tvær krónur hafi
verið bara í skipið. En nva?' um
það: Héraðrmenn og Borofi-ðing-
ar fengu allt skranið fyrir sama
og ekki neitt.
Allir, sem sóttu uppboðið, voru
vel mjúkir af víni og ánægfiir með
hagkvæm kaup á strandvarmngn-
um. Daginn eftir átti að fara fram
skipti á milli hreppa, og áttu tveir
fuiltrúar úr hverjum hreppi að
vera þar viðstaddir. Borgfirðingar.
sem voru á uppboðinu, fóru beim
sama kvöldið nema þrír, sem áttu
að vera við skiptin daginn eftir.
Þeir voru Helgi Björnsson kaup
maður, Ásgrímur Guðmundvson.
bóndi á Grund og Sigurgeir Þórð-
arson í Geitavík. Mennirnir, sem
heim fóru um kvölaTð, áttu að
senda tvo menn daginn eftir með
kúta undir vín upp á Höfða. Fyrir
valinu urðu tveir unglingspiitar,
Sigurður Einarsson í Geitavik og
Andrés Björnsson á Snotrunesi.
Þann dag var veður gott, logn og
léttskýjað og gangleiði í bezta lagi
á þykkum gaddi. Við félagar lögð-
um af stað að heiman fyrrihluta
dags með kútana á baki. Fórum
við alfaraleið um Njarðvík og yfir
Gönguskarð o>g vorum tvo og hálf-
an tíma á Höfðann. Okkur Sigurði
fannst matarlegt í kringum húsið
á Höfðanum — langar raðir af
kextunnum, öltunnum og smærrí
Víntunnum, fyrir utan annað, sem
búið var að deila í sundur milli
manna, þegar við komum.
Mikið manntak og dugnað þurfti
til að bjarga öllu frá sjó úr vík-
um og norðan af sandi yfir Sel-
fljót á ísj og koma því á einn stað
á Höfðann. Þeir Jakob á Ósi og
Jón almáttugi gengu mest og bezt
fram við þáð. Jón átti heima á
sjávarbakkanum, þar sem mest rak
og var alltaf viðbúinn að taka á
móti öllu, sem að landi bar.
Skemmtilegast þótti honum að taka
á móti víntunnunum og kunni bezt
við sig, e” hann var vel rakur,
bæði utan og innan.
Við Sigurður drukkum gott
kaffi og brauð í eldhúsi hjá Guð-
rúnu Högnadóttur. Úti var söngur
og mikill gleðskapur við vinkúta
og rauðvínstunnur, skálað fyrir
glottandi mána, sem var hátt uppi
eins og fleiri þetta skemmtilega
vetrarkvöld. Loks var búið að fylla
Borgarfjarðarkútana og koma
þeim í poka, og ekki annað eftir
°n að i--r••>«!« osr haida á s'tað heim-
leiðis, Jón almáttuy: f
upp undir Bröttubrekku, og hafði
margt skemmtilegt að segja af
svamli sínu í brimi við að bjarga
tunnum, fuilum af öli og víni.
Ferðin vfir fjallið geks prýði-
lega, ferðafélagar sætkennd'r og
allkátir. Þeir höfðu lögg með sér
í pela að væta kverkarnar eftir
þörfum. Við stönzuðum smásiund
í Njarðvik hjá Sigurði í fremsta
bænum og konu hans, Guðnvju.
Mikið h^rðfenni var í skriðunum
og þurfti að ganga þær með varúð
í myrkri. Okkur Sigurði f?nnst
þetta ferðalag með kútana miög
skemmtilegt. Við dreyptum aðein.>
á víni á leiðinni heim. Það iiressti
okkur. Og svo fengum við þakk-
lætj fyrir ferðina og fannst okkur
það meira en nóg borgun
í stórbrimi fór skútan í spón og
rak brakið vítt um fjörur, einnig
í Borgarfirði. Á Nesfjörur komu
þilfarsplánkar, kextunna og olíu-
brúsi. Njarðvíkingar, sem komu á
strandstaðinn fundu slóð í Ósfjail-
inu eftir laumufarþega, sem hafði
verið með skútunni og bjargazt
í land. Slóðina röktu þeir upp á
Skemmudalsvarp. Það er sex til
sjö hundruð metra yfir sjó. Slóð-
in lá niður Skemmudal og beina
leið að Borgarbænum í Njarðvík.
Daginn eftir var Margrét, kona
Páls Sigurðssonar, í búri sínu að
ná í súrmat í tunnu. Henni brá í
brún: í tunnunni flaut útblásið,
dautt kvikindi, seni hún hafði ekki
áður séð né neinn á heimilinu.
Fólkið komst að þeirri niðurstöðu,
að þetta væri rotta — og slóðin
yfir fjallið eftir hana.
Þetta var mörgum árum áður en
rottur fóru að sýna sig 1 Borgar-
firði og vafalaust að rottan var úr
skútunni.
Þetta sama vor fluttist Jakob
Sigurðsson frá Ósi í Snotrunes með
konu sína og dætur. Hann flutti
með sér fulla öltunnu, sem hann
fékk í bjarglaun. Ölið var ljúf-
fengt og hressandi drykkur. en lít-
ið áfengt. Þó gátu sumir orð/ð
sætkenndir, ef drukkið var mikið.
Tunnan, sem tók tvö hundr-
uð potta, varð tóm áður
en sláttur var úti um sum-
arið. Nokkrum öltunnum var
ekið á sleðum inn á Hérað
meðan ís var á Selfljóti, en marg-
ar urðu eftir. Um sumanð var
mikill ferðamannastraurniir á Höfð
anum, einkum um helgar. Lögðu
menn á gæðinga og fóru bangað í
hópum til bess áð fá sér hressandi
svaladrykk og láta drjúpa í smá-
ílát og stinga í hnakktösku sína.
Öllum, sem á Höfðann komu var
velkomið að fá sér hressingu. ÖI-
ið var sameign allra, sem unnu
við björgun á strandvarnmgi ,)g
áttu hlutdeild í honum. Áður en
eitt ár var liðið frá því að tunn-
urnar rak, voru þær allar tómar.
Árin, sem Jón Scheving var á
Höfðanum, hafði hann geysimikla
vörusölu um allt Úthérað Oft leit-
uðu Borgfirðingar til Jóns á Höfð-
anum með vöruúttekt, ef eitthvað
var þar, er ekki var til á Borgar-
firði. Jón var mesti greiðamoður,
og þau hjón með afbrigðum gest-
risin. Verzlunarhúsið á Höfðarmm
brann til ösku 1911 eða 1912 með
mestu því, sem í því var Eftir
Framhald á bts. 406
404
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ