Tíminn Sunnudagsblað - 26.05.1968, Blaðsíða 22

RÆTT VIÐ VESTEIN
Framhald af 389. síðu.
en túlkun yfirleitt harmsögulegri
en í riddarasögum. Þau eru sorg-
leg og fara illa. Eins og segir um
Tristam:
Heyra mátti mílur þrjár
hans hjarta sprakk,
þá enda þau oft á þvi, að lík elsk-
endanna eru lögð saman í eina
gröf. í sagnadönsunum er alltaf
frásögn, en frásagnartæknin er
Sigurðar saga —
Framhald af 393. síðu.
stendur hann upp i mót Ásmundi
og verður þar mikill fagnaðarfund
ur með heim. Segir þá hvor öðr-
um af sínum framferðum. Eftir
það spj'r Ásmundur, hversu að Sig
urður ætlar að skipa við Hrólf
kóng, en Sigurður kóngur svarar
svo. „Líf Hróifs kóngs og Elena
dóttir hans, írland allt og Valland
er nú í þínu valdi og vilja og allt
það að mér ber til, og mun ég
aldrei geta launað þér, eftir því
sem þú værir maklegur,_ þína vel-
gjörninga við mig“ Ásmundur
þakkaði honum öll sín orð og þar
allir út í frá. „En þess vil ég
spyrja Hrólf kóng“ segir Ásmund-
ur „hvort hann vill nú gifta mér
Elenu dóttur sína“. Hrólfur kóng-
ur svarar þá: Það vil ég að vísu
og vinna það til hlífs mér.“ Þari
eigi hér iangt um að hafa, áð það
verður ráðum ráðið, að Ásmundur
fær Elenu, og er þegar að brull-
aupi snúið Og að veizlunni a-flið-
inni sigMu kóngarnir burt, Sigurð-
ur og Ásmundur. Leysti Hrólfur
kóngur út mund dóttur sinnar
sæmilega í gulli og dýrgripum.
Skildu þeir nú með vináttu Sett-
ist Ásmundur kóngur að Húna-
landi og þóttj hinn mesti höfðingi.
Hann átti ágætan son við Elenu
drottningu sinni, er Hrólfur hét.
Hann varð kóngur að Húnalandi.
Hans synir voru þeir Ásmundur og
Ilildibrandur Húnakappi Sigurður
fótur sat.að Vallandi og þóttj hinn
ágætasti maður Unnust þau Signý
vel og sæmilega. Þykiast menn
varla vitað hafa aðra fóstbræður
betur hafa unnizt en þessa og
drengilegar dugað hvor öðrum. Og
lýkur þar sögu Sigurðar kóngs
fóts og Ásmundar Húnakóngs. 9
OLASON -
nokkuð sérstök. Höfundarnir
sleppa öllum tengiliðum, líkt og
í kvikmynd, þjappa saman aðal-
atriðum og fara beint úr einu á-
hrifamiklu atriði yfir í annað. Þau
sýna sérstakan ævintýraheim, sem
fólk hefur gaman af áð hverfa
til og eru mjög lítið mótuð af ís-
lenzku þjóðlífi.
Sennilega liafa þau verið sung-
in við dans. Ólafur liljurós er fræg
ast þessara kvæða, en mörg fleiri
eru vel gerð og hafa listgildi.
Mætti nefna Sætröllskvæði, þar
sem móðir verður að fórna syni
sínum ófreskju í hafinu til þess
að komast sjálf með manni sínum
til lands, og kvæðið um Knút í
borg.
Knútur er riddari, sem heldur
brúðkaup til unnustu sinnar og
býður Sveini Danakóngi til veizl-
unnar. En sem kóngur er þangað
kominn, lízt honum býsna vel á
brúðina, svo hann drepur Knút í
borg og ætlar sjálfur að eiga
jómfrúna.
Hún er ekki á því og kvæðinu
lyktar svo, að hún drepur kóng,
en springur síðan af harmi.
Þannig mætti lengi telja, en lát-
um hér staðar numið. Viljum við
draga upp heillega mynd af forn-
bókmenntum okkar, þá verða ridd
arasögur, sagnakvæði og kaþólsk-
ur kveðskapur bakgrunnur henn-
ar, en vissulega halda Eddukvæði
og fslendingasögur, svo og sögur
Noregskonunga, sínum heiður-
sessi á forsviðinu sem frumleg-
legustu og merkilegustu bókmennt
ir þeirra txma, segir fræðari okk-
ar að lokum.
Inga.
Jón almáttugi —
Framhald af bls. 404.
brunann fluttist Jón með fólk
sitt burtu af Höfðanum, þar á
meðal Jón almáttuga, sem mig
minnir vera á Höfðanum, þar til
brann.
Lausn
16« krossgátu
Þýtur í skjánum —
Framh. af bls. 386.
urs konar gagnrýni af þessu tagi
í útvarpinu fyrir nokkrum árum,
er fluttur var óhljóðaþáttur, sem
tekinn var á segulband í einhverju
félagsheimili hér nærlendis. En
það datt ofan í dagskrána líkt og
tilviljun. Það kæmi fyrst í ljós,
hvort andróður gegn hemjuleys-
inu væri líklegur til árangurs, ef
hann væri hafður uppi til nokk-
urs langframa undir skipulegri
stjórn ábyrgra manna, sem verðu
vinnu og tíma til þess að kanna
viðfangsefnið til hlítar og færðu
áróður sinn í þann búning, að
hann gengi fólki í augu og evru*'
J.H.
Menn hverfa af sjónar
sviðinu, — fróðleikur týn
ist. Það eina, sem getur
varðveitt hann, er hið rit
aða orð.
— Lesendur blaðsins
eru beðnir að hafa þetta I
huga, þegar þeir komast
/fir fróðleik eða þekkingu.
iem ekki má glatast.
w i,in i
llíffc
Þ y K 1 s T V
\ N Ú Ð I \, H
\ D H N G L fl
M I s \ R 0 F
/ s K R ú F fí
1, \ s i u N G Ý
\ T T T \ E Y
S U S \ fl R F
1 \ \ \ \ \ K y N \ fl R D 1
\ V H \ R B S 0 R D \ T E R
E D D H \ B E R 6 I R \ F G H
\ í R Ð I \ L< E I R Á X S <J a
H A M fl Ð I \ K R \ F fl T B N
Áb N \ \ I h D I \ V I T \ L D
B I F I \ J <5 \ H E Ð á/ M L I
\ ■i E N D R M fl R K \ B E í N
\ 5 I <3 I R \ R s \ K Y T R
\ E T U M \ E D \ F Ú S T \
\ N I \ M R R s fl R \ S 1 ri fl
\ N 0 T fl R -tf F T u R N fl
40r
I í M i N N - SUNNUDAGSBLAÐ