Tíminn Sunnudagsblað - 19.10.1969, Blaðsíða 21

Em ein/miiitit þe-gar ha-nin ætlar að
ntj'óta imiaitarinis, stendur Sígauna-
fcona hrjá hon-urn m-eð un-gbarn á
hand'l-eiggn-uim.
„Báigstöd'd Sígaiunalkon-a er
evönig, getfið hen-nd e-ittihvað að
borða“.
Hinn brjóstgóði prófessor hikaði
©kki andartak, Hann gaf henni
str-ax brauðið og fflös-kuna. Hún
settis-t á m-óti hon-uim og starði á
h-ann dökikum, ath-u-guliu-m augutn
m-eðan hún hámaði í sig ne-sti hans.
Að iokinni máltíð sagði hún svo:
„Kæ-rar þa'kkir, vinsaimiiegi
hierra. . . Þetta var mjög gott.
En. . . b-arnið er lífca svan-gt, ég
mó tiil að ná í mjó-lfcursopa handa
því hjá einiwerri konu í þo-rpinu.
Þér haidið á því á meðan. Ég kem
strax aftur“.
Áð-uir en h á skó-l-ak e nn a r a n um
v-a-nnst tírni tii an-dimiæla, hafði ko-n
an lagt barnið í arma hans, rennt
rannsafc-andi aug-um til hans og
fflýtt sér í buirbu út í skóg-arkjarr-
ið.
„Ó, ef hún Á-gústa sæi
máig n-úna!“ tautaði prófeissorinn
og virt-i b-airnið fyrir sé-r af me-stu
tforvitni.
Bro-s iék um brúnt, d-reymandi
andlitið, o-g prófessorinn varð í
hrifningu sinni að kyssa b-lessað
an litla snáðann. Þá vaknaði
d-renigurinn og rak upp óstjónn-
1-egt org, er hann sá þetta grá
ákeggj-aða, ók-u-nnia andiit.
Nú fó-r að vanda-st málið.
Bru-m-mer leit kvíðafullur í kring
uim sig. En hvergi sá-st móðir barn-s-
ins. í v-andræðuim sí-num reyndi
hann að sinna grenjandi barninu.
Aidrei hafði hann 1-ent í öð-ru eins.
Hvernig átti han-n að hugga Síg
aunabarn? Víst skyidi h-ann syn-gja
því ein-hiver vö-gguijóð, e-f hann
gæ.ti, en það var nú því miður
etoki h-æigt. Hann reyndi að gretta
sig, íhiæja og hnykla augabrúnir
Svo reyndi h-ann meira að segja að
rau-l-a þjóðlö-g. En allt va-r ja-fn
áramigurslau'st.
Hann reyndi í vandræðum sín-
uim að siíta upp strá til að kitla
litla snáðan-n með, o-g ýmisl-eigt
fleira reyndi hann. En all-t kom fyr-
ir ekki.
Barnið va-r nú o-rðið grátbó-lgið
af þessum ósköpum. Bruimm-er va-r
orðiinn kivíðatfufflur. Hann sá í anda
m-ótmœla-göngu gegn i-Uri meðferð
é barni.
Loksin-s tókst honum þó að beina
atlhy-gii þessa tápmikila dremgs að
vasiaúrinu. Ha-n-n greip það báðum
hiön-dum, o-g sofna'ði loks út frá
árangursiau-suim tilra-unum til þess
að broða þvi upp í si-g.
Hvað átti prófessorinn að gera?
Varla var hættuilau-st að bíða leng
ur. Dreimgurinn v-ar farinn að sól-
brenna, og Brummer sá sér tái
miki'Iar ske-lfingar, að maurarnir
voru farnir að gerast nærgöngulir
við hann. Sagt er, að þeir sæki
sérstaklieiga á fóbleggin-a.
Ha-nm þorði ekki að fa-ra burt, ef
ve-ra kynni, að móðir barnsins fyndi
hann efcki. Þá gat ha-nn búizt v-ið
að sæta ákæru fyrir barnsrán.
Hann beið því enn um stund í
sóla-rhitanuim. En í umíhyg-gju hans
fyirir b-arniinu, snerti hattb-arð hans
aindlit þess, svo að það vaknaði, og
sö-mu orgin byrjuðu a-ftur.
Nú varð barnið e-kki lengur
huggað rneð gullúrinu. Góðsemi
prófessorsinis var n ú nóg boðið.
Skiyldi Sígaunatoonan ekki h-afa
fengið mjólkina Gat verið, að
hún h'efði alveg gl-eymt barninu
sánu?
Ef svo væri, átti ha-nn ef til vill
þann indæ-la möguleika einan, að
annast sjálfur þetta grátgjarna
Sígaunabarn.
Með erfiðismunium safnaði hann
nú saman öllu, er honum tilheyrði.
en gleyimdi auðvitað s-jálfu barn-
inu, flýtti sér sv-o óttasleginn til
bafca, tiil að sækja það, en missti
þá ala lykla-na úr va-sa sínum, er
hann beygði sig. . . Loksins tókst
honum þó að tína a-llt saman og
komia-st af stað.
En eitthvað var þetta allt skrýt
ið!
Al-ar fyrirspurni-r han-s í þorp-
inu urðu áranigu-rslausar. Enginn
hafði séð Sígaunakonuna.
„Hún h-efur áreiðamlega Ski-Ið
barnið eftir handa yður“, sagði síð
asta konan, er hann átti tal við.
„SikáHið það eftir?“ tautaði pró-
fessorinn mæðutega o-g hneig nið
ur á bekk. „Hvað segið þér?
„Hún hetfur áreiðantega séð, að
þér e-ruð góður miað-ur og munduð
ala barnið betur upp en hún gat
gert. Þess vegna h-efur hún skil-ið
það etftir hjá yður og horfið bu-rt“.
„Áigú®ta!“ stundi prófe-ssorinn
mæðuteiga. „Hvað ætli Ágústa
seigi? Hún gæti svo sem h-aildið
ýmislegt! Ned. . . svo an-d-styggiteg
getur engin móðir verið!“
„Var þetfca ekki Síigaunakon-a?‘*
sipurði kon-an og yppt-i öxlum um
le-ið og hún kom með glas af
voligri mjóHk. „Getfið hon-um mjólk
ina, hann er svangu-r“.
Nú var þó sjón að sjá: Prófessor-
inn að getfa broshýrum barnung
anum -mjólk úr skeið, tautandj fyr-
ir munni sér: Jah, hvað ætli Ágúst
segi?
Meða-n á öllu þe-ssu umstangi
stóð, átti ráðh-err-ann þarna leið
um í veiðitferð. Hann virt-i þau
fyrir sér M-a stund, hugarhrærð
ur. Loks varð prófessornum litið
upp eins og a-f tilviljun. Hann varð
sem sfceini lostinn af óttablandinni
undirgefni.
„Sæll, Brum-mer. En. hyað það
glieður mi-g að vita, að fjölgað hef-
ur í fjölskyldunni. Hjartanlegar
haming'juóskir!“
„En ég. . . en ég. . . yðar náð“,
stam-aði prófesso-rinn á eftir ráð
herra.num, s-em hélt áfram för
sinn-i.
í örvæntin-gu sinni tók hann svo
b-arnið í fan-g sér og hélt heimteið-
is til Ágústu sinnar.
Kona hans var úti í skrúðgarð
inum í hópi kvenn-a, sem komn
ar voru í heim-sókn.
Auðvitað ge-kk ha-nn til henn-ar
mieð ba-rnið í fanginu. Konurnar
mösuðu brosandi sín í mil-li. Frúin
spurði undrandi:
„En Pési! Hvað ertu með?“
„Þa. . . það er — er alparósin,
sem ég lofaði þé-r!“ stamaði hann
vandræðatega.
Svo varð bann að segja alla
söguna.
„Ágætt“, sagði frúin hógvær-
lega. „Þetta er að vísu öðru vísi
rós en ég hugsaði mér. En við
getum alveg eins htúð að þessari
hjá okikur“.
Hrærður í huga þrýsti hann
hönd konu sin-nar.
Þega-r prófessorinn hafði sagt
vinuim sínum sögu.na í fimmtánda
sin-n, sór hann þess dýran eið, að
al-drei framar skyl-di h-ann leyfa
nokkrum að skilja eftir barn hiá
sér — „ekki svo mifcið sem eitt
an-dartak".
Kristófer Grímsson íslenzkaði.
□
T I M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ
837