Tíminn Sunnudagsblað - 07.12.1969, Blaðsíða 22

tösku sinni. Ég vil sýna hesni, að
ég er enginn smákarl og fæ mér
því stóran sopa, en óneitanlega
svíður mig í kverkarnar.
Hún hefur ágætisíbúð á fjórðu
hæð í mjög svo þokkalegu fjöl-
býlishúsi. Þegar hún brosir, er
ek'ki hjá því komizt, að sjá að hún
hefur gervitennur, en það skiptir
ekki máli. Hún lokkar mig með
augnaráðinu einu saman. Meðan
hún bregður sér frá stundarkorn,
lít ég í kringum mig. Á snyrtiborði
stendur mynd af manni með skip-
stjórahúfu.
— Maðurinn minn, segir hún
að baki mér og augu hennar bein-
ast að myndinni. — Hann er aldrei
heima, og hún andvarpar.
Ég fæ kökk í hálsinn og hugs-
anir mínar flækjast. Ég ákveð að
fara.
— Nei, farðu ekki, grátbiður
hún mig og vefur handleggjunum
um háls mér. Við föllum í sófann,
og hún liggur ofan á mér og mér
finnst ég tæplega ná andanum. Ég
hafði ekki hugsað mér að kafna
undan þunga holdugrar konu. Það
er fiktað við hurðarhúninn. Hún
þýtur á fætur og augun þenjast
út.
— Þarna inn, segir hún and-
’<f utt og ýtir mér inn í baðherbergi.
Eg skelf í hnjánum, þangað til ég
he.yri raddir þeirra fjarlægjast. Ég
áræði að opna rifu á hurðina og
skjótast út. Það er komið fast að
miðnætti, er ég lít upp í glugga
á fjórðu hæð, þar sem dagar mín-
ir voru nærri taldir. Það er farið
að hvessa, og rigningin hefur auk-
izt Ég set höfuðið í veðrið og
svpina að mér frakkanum. Eg er
því fegnastur að komast heim og
sofna fljótlega, án þess að koma
mér úr fötunum. Mig dreymir
manninn hennar yfir mér eins og
tröll og fingur hans grípa um
kverkarnar á mér. Ég æpi ofsa-
lega og vakna við, að einhver legg-
ur hönd á enni mér.
— Ég heyrði þig æpa, svo að
ég fór að athuga, hvort eitthvað
væri að þér.
Það er konan á loftinu, sem tal-
ar til mín sofandi og hagræðir
sænginni ofan á mér eins og móð-
ir. Ég fullvissa hana um, að mig
liafi aðeins verið að dreyma. Sem
snöggvast finnst mér, að hún ætli
að segja eitthvað, en hún snýst á
hæli og dyrnar lokast að baki henn
ar. Ég sef draumlaust þaS sem eft-
ir er nætur.
Smásaga eftlr Sæunni Bergjþórs -
Framhald af 995. síðu.
— Hvaða f jandans söng?
— Ég er búin að sjá iandið,
fólkið, jöklana, brimið, fossa og ár
— isandana og hiraunin.
—• Skárri er það náttúrufræðin,
söigðuzt þér ekki vinna í bókaverzl-
un? Sjá landið, fólkið, jöiklana —
þér talið eins og útlendingur.
Hún hló.
— Ég er aðeins á öðrum stað í
támanum en þér, þess vegna skilj-
Bréf til Bjargar
Framhald af 986. síSu.
eru mikils verðar. Matargerð er
einn þáttur menningar okkar.
En hvers vegna ekki leita uppi
heimili, sem bera af, ekki að
íburði, heldur snyrtimennsku
og smekkvísi, og sýna þau okk-
ur hinum, sem miður kunnum?
Hvers vegna ekki kynna okkur
fyrirtæki og stoínanir, sem
skara fram úr um þrifnað og
reglusemi, og hvers vegna ekki
fræða okkur um eitthvað af
þeim mönnum, sem á sínu starf
sviði gera miklu meira og bet-
ur en bein starfsskylda býður
þeim?
Bílar eru nálega hvers manns
eign, og auk þess dýr eign, sem
betra er að vita á góð skii. En
ættu ekki þættir um vélar og
verkfæri og verklag á miklu
breiðari grundvelli enn meiri
rétt á sér, ekki sízt nýmæli ýms,
sem varðað geta almannahag að
meira eða minna leyti’
Á margt fleira mætti drepa:
Nýjungar í uppeldismálum og
kennslumálum eða nýjungar í
heilbrigðismálum og erfðafræði
er fyrr munu koma okkur að
notum en geimskot og gand-
reiðar. En nú er nóg talið, og
geta aðrir aukið við mörgu, sem
ek)ki ætti síður rétt á sér en
það, er nefnt hefur verið.
J.H.
Lausn
41. krossgátu
um við líklega ekki hvort annað.
— Ég skil að minnsta kosti ekkL
hvers vegna ég er hér að tala via
yður, fyrst þér eruð ekki númer . .
— Kannski er það aðeins tím-
inn, sem er annars staðar í yðar
lífi en mínu, sagði hún hugsandn
— En isú vizka, sagði ég reiður.
— Ég held, að þér ættuð að halda
yður við bókabúðina, ungfrú góð,
í stað þess að trufla mikilvæga
starfsemi á vegum æskunnar.
— Gleyimið ekki „Kvörninni",
sagði hún glettin.
— Til hvers komuð þér annars
hingað — hver sendi yður? spurði
ég, skyndilega gripinn nokkurri
forvitni. Hún var ekiki einasta fall-
eg, það var eitthvað við bana, ævin-
týralegt og heillandi.
Hún stóð upp, svaraði engu. Pils-
in voru í síðara lagi, en samt —
rétt um hnén sáust för eftir leir-
uga fingur. j
□
LEIÐRÉTTING
Þau mistök hafa orðið í síðasta
tölublaði, að mynd sú, er talin
var úr Breiðdal, er í rauninni úr
Berufirði innan verðum.
L '/ Kfí-R-Í
Ö L Ö N V
nfí s k £
fi Tfí AL
VARfíSfíMUR N'fí R J.
I jB fí 'fíR fí X N J3 M L V
N fí U n fí 7? & & /C 1? fi i
fi L L I R I? ft UJ 'fí ’flJD
L'O fi Ö 7? /J L fí '0 L *
E S ’fí s fí » L R £ / M
Ofí C N K A L U fl r N fi
U fl n F fiT B / T fl U K
'K '0 fí K s L o T ftj) N
+ H I T * n ’OK fí-fl £ l
H n r M 'fí L ft D fl 'C N N
U K L fi3> fí fi fí r fl N H
U A 5 fi p K 5 L úV !
J> I? J9 T Ö K V / NT fí
ULL 'Orfifí I N / U
RiM££‘*-KqNunn, i
1006
llUINII — SUNNUDAGSBLAÐ