Tíminn Sunnudagsblað - 24.05.1970, Blaðsíða 16

Þórlr Fridgeirssora:
ið 1961
Dagbókarbrot úr skógræktarför með nýju ívafi
spurnvntí ■■!>ón;la Ivsti ker.Ung þvi
svo, ctð aö hefði verið líkast
manni, en hringlað hefði í því
eins og hrvnjaðri kind Þegar pað
var að koma upp úr uppgöngunni,
sa.gðist kerling hafa hastað á það,
svo að það hefði ekki farið lengra,
og var driúg yfir.
Pétur Þorgrímsson hét maður,
vinnumaður á Hámundarstöðum í
Vopnafirði. maður um fimmtugt,
er þessi saga gerðist. Hann var
sendur erinda nokkurra upp í I-Tá
konarstaði á Tökuldal, urn ^-’ár
til fiórar dagleiðir þaðan. Hann
bekkti vel bau hjónin á Kálffelli.
Fyrstu nóttina gisti hann á Hauks-
stöðnm. sem er næsti bær utan
við Kálffell. en löng bæiarleið á
milli. Um morvuninn var ískvggi
legt, og fór hann ekki af stað fyrr
en um rmðjan dag. begar eitthvað
rofaði til Þegar hann var kom-
inn á háHa leið. fór að hríða og
dimma. Þá missti Pétur áttirnar
og villtist, en hélt samt áfram, þar
til hann kom að stórri vörðu á
me! einum, og af því að hann
vissi. að hann var villtur, én veðr
ið kvrrt og ekki miög kalt, en
iogndrífa. þá settist hann þar að
og bngsaði sér að bíða næsta dags
Þetta var sama kvöldið og Sigríð-
ur Ttrímsdnttir hafði séð bennan
fyrirhurð Kri'tián bóndi gekk út
um kvöldið áðnr en hann fór að
hátta, og hevrði hann þá kall og
vissi þegar. að einhver mundi villt
ur fara þar nærri. Hann pær sér
þá liós og oengur upp á eitt ftár-
húsið og kaílar á móti, bar til
maðurinn kamur að húsinu Pótt
ist komumaður vera heppinn bví
að nú hafði hann komizt á barui
bæ. sem hann hafði mest hugsað
um að ná. Pétur er nú um kvrrt
hríðtepptur í tvo daga vel haldinn.
og er hann fer. gerir hann fastíega
ráð fyrir að koma. er hann fari út
um, eftir svo sem hálfan mánuð.
Nú líða þrjár til fjórar vikur og
eru hríðar öðru hverju. Ekkí ber
Pétur að garði og býst K.á*ffells
bóndimn við, að hann muni hafa
farið út svonefndan Hofsárdal sem
er auðrataðri vegur, þó lengri sé,
og skemmra milli hæja. Þá var
það eltt kvöld. að guðað er á. glu.gg
ann á Kálffelli, og kominn er Frið-
rik nokkur Benediktsson norðan
úr Vopnafirði. sem stendur hafði
verið a'ð leita dauðaleit að Pétri
Hann (,’isti á KáJffelli. en heidar
svo áfram að Uár»kcstöAurn i
Framhald á bl*. 406.
400
ÞriðjudagLnn 30. mai klmkkan
níu að morgni söfnuðumst við
Noregsfarar saman í húsakvnnum
Skógræktarfélags íslands á Grett-
isgötu 8 í Reykjavík. Þar var gerð
liðskönnun og óreyndum ferða-
löngum lagðar hollar lífsreglur, er
gæta skyldi í ferðinni. Þar greidd-
um við farseða og ferðatryggingu
og þann nauma gjaldeyrisskammt,
sem hverjum einstaklingi var út-
hlutað til ferðarinnar. Þarna voru
og framámenn skógræktarinnar,
skógræktarstjórinn Hákon Bjarna-
son, Einar Sæmundsen, Snorri Sig
urðsson og fleiri starfsmenn Skóg-
ræktarfélags íslands.
Allsundurleitur hópur karla og
kvenna, ungra og gamalla, var
þarna samankominn, fólk úr hin-
um margvíslegustu stéttum og
starfsgreinum, og frá öllum lands-
hornum.' Fararst.tóri leiðangursins
var þarna að s.iálfsögðu mættur,
en það var Jón Helgason kaup-
maður úr Reyk.iavík. Revndist
hann okkur hinn ágætasti foringi
og bezti félagi í ferðinni.
Skugga nokkrum brá á ferða-
fögnuð minn, þegar Jón fararstjóri
tilkynnti mér, að ég væri skipað-
ur forsjármaður eins af hinum
fjórum flokkum, er skógræktar-
farahópnum var skipt í. Ég hafði
þó sannarlega ákveðið að velta af
mér reiðingnum og lifa áhyggju-
laus í þessu ferðalagi, sern fram
undan var. Nú fannst mér sem
áhyggjur nokkrar mundu v.egsemd
þessari og völdum fylgja. Færðist
ég undan að takast þennan ^nnda
á herðar. bar því við, að .ég mundi
mállausa að kalla, er ég kaemi á
norska grund. Enigu fékk ég um
þokað í þessu efni, kvað Jón þetta
ráðstöfun þeirra Hákonar ;>g Ein-
ars, sem ekki yrði áfrýjað og
byggð væri á því að þeir þekktu
mig, mundi og l.eysast tiingjihaft
rr.itt er ég kaemi me,ð.al hini\a
norsku frænda. Varð við syo búið
að vera, en ég óskaði h^lft um
hálft að þ.eir góðu me.tin ÉJinar »g
Hákon hefðu ekki þekkt mig.
Fékk ég þarna afhentan lista með
nöfnum þess fólks, sem minn
flokk skipaði.
Hákon skógræktarstjóri flutti
þarna skörulega ræðu yfir hópn-.
um, gaf góð ráð um klæðaburð,
bað menn að muna að gleyma ekki
tannbursta, handáburði né skó-
bur’sta 'og nota þessa hluti vel og
samvizkusamlega. Skyldum við
hvert og eitt hafa í huga. að í þess-
ari ferð værum við fulltrúar eða
sendiherrar íslenzku þjóðarinnar.
Að lokum spurði Hákon, hvort
nokkur væri sá í hópnum, er
aldrei hefði gróðursett trjáplöntu.
Öldruð kona gaf sig fram og iát-
aði, að slíkt verk hefði hún aldrei
unnið: „Þá vérður að fara með
hana strax suður í Fossvog“, mælti
Hákon af bragði. Við þessa setn-
ingu fór hláturinn að gutla niðri
í mér, því að í buga minn kom
ósjálfrátt, að í Fossvogi væri raun-
ar annar reitur en trjáræktarstoð
skógræktarinnar, og að í þann reit
væri ýmsum plantað til langframa
— bjóst þó við, að tæplega væri
meiningin að setja gömlu komrna
þar niður.
Þegar líða tók að hádegi, lauk
liðskönnun á Grettisgötunni, og
hópurinn tvístraðist - um bæinn,
minnugur þeirrar dagskipunar,
er gefin hafði verið, að allir
Skyldu koma klukkan ellefu dag-
inn eftir á afgreiðslu Loftleiða á
Reykjavíkurflugvelli, og stíga þar
í fluigvél þá, sem tekin hafði ver-
ið á leigu til ferðarinnar.
Miðvikudagurinn 31. maí,- Dagur-
inn heilsaði með hægviðri, en frem
ur þungskýjuðu lofti. Skömmu fyr
ir klubkan ellefu byrjuðu Noregs
farar að slæðast út á völlinn meff
hafurtask sitt. Margir höfðu þang-
I.
T f.M.I.N N — SUNNUDAGSBÍ.AD