Tíminn Sunnudagsblað - 24.05.1970, Blaðsíða 21

skif>akónganna. Maður virðir hana
fyrir sér með aðdáun. Til að í'ylia
J>á mynd, sem við gerum okkur af
landi hennar, gæti þénað iítil saga
um heilsugæzlu keisarans. Því að
a-uðvitað vakir hann yfir heilsufari
þegna sinna, þó að sumir þeirra
séu ekki beinlínis lifandi vitnis-
burður um þann þátt stjórnarfars-
ins.
í dagblaði einu í Bagdad birtist
í áigústmánuði í fyrra lítil frétt:
Tveir menn. annar Vestur þýzkur
dkisborgari, en hinn frá Pakistan,
höfðu beðið bana, er þeir ætluðu að
stelast yfir landamæri frans og
Pakistans nokkrum dögum áður.
Um svipað leyti var í Vestur-
löndum getið um kólerufaraildur í
þeim héruðum, þar sem landa-
mæri írans og Pakistans og Afg-
hanistans koma saman.
Svo kann að virðast, að þetta
tvennt sé hvort öðru óskylt. En
það er ekki nema á yfirborðinu.
Þarna var samband á milli.
Nú er svo, að á hverju einasta
ári ber nokkuð á kóleru á þessum
slóðum. Það þykir engum tíðind-
um sæta að jafnaði, því að þann-
ig hefur þetta verið um langan
aldur. Þó á að loka austi rlanda-
mærum írans um stundar sakir,
þegar kóleran færist í aukana, því
að stjórnarvöld, sem vaka yfir vel-
ferð þegnanna, verða eitthvað að
hafast að í þess konar tii-’kom.
Þegar kóleran fór að stinga sér
niður upp úr miðju sumri í fyrra,
voru boð látin ganga út um það,
að landamærunum skyldi lokað og
samgöngur heftar. Svo vildi til, að
daginn áður en þetta kom til fram
kvæmda, hafði h ópur ferðafólks,
um áttatíu manns, farið þarna yf-
ir iandamærin inn í fran. En hér
hittist ilia á, því að nú greip það
fár í.önsku landamæraverðina að
láta að sér kveða. Þeir eltu fólkið
uppi og reistu í snatri búðir, þar
sem þeir skipuðu því að bafad við
næstu daga, unz séð væri, að það
bæri ekki með sér sóttina.
Þetta var röggsamlega gert, og
allt fór vel fram, að séð varð.
Nema hvað þau leiðu mistök urðu,
að fóikið, sem þarna var lokað
inni, fékk hvorki mat né drykk
dögum saman.
Þegar það hafði hírzt þarna alls-
laust langt í viku, ruddist það i
örvæntingu út úr búðunum, hrað-
aði sér til baika sömu leið og það
hafði komið og ætlaði sér að reyna
að komast inn í Pakistan. franiskir
hermenn urðu þessa varir, og sam
stpndis kváðu við óp og öskur:
Fóikinu var skipað að nema staðar
— að öðrum kosti yrði skotið á
það.
íranskir hermenn eru ekki nein
lömb að leika sér við. Miskunnar-
leysi þeirra er i almæli. Fólkið
varð skelifingu lostið, er það varð
þeiss áskynja, að hermennirnir
höfðu orðið vadr við fejðir þ.oS.
Hópurinn tvistraðist, <<g fi',tir
hlupu sem fætur toguðo í átt til
búðanna. En tveir menn í hépn-
um, hlýðnuðust skipunum ír-
önsku liðsforingjanea Þeisir tvéir
menn, Þjóðverji og Pakistanabúi,
námu staðar og stóðn kyrrir íran-
arnir skutu þá óðar — drápu
Þjóðverjann strax, en særðv Paki-
stanbúann til ólífis.
Jafnvel írönsk stjórnarvöld, sem
ekki kalla þó allt ömmu sina, létu
sér skiijast, að hér hafði verið fram-
ið rnorð. Þeim fannst það að vísu
ekki nema klaufale.g slvsni en
eigi að síður slysnii sem gat varp
að skugga á þá glæstu mync! er
keisaranum og embættismónnum
hans var í mun. að VQsturlandabú-
ar tryðu á. Hér varð því til ein-
hvers að gripa il bess sð breiða
yfir óhappið.
Þau boð voru látin út gaoga i
rnesta sk.yndi, að komið skyldi
upp sjúkrabúðum og gæzluskýlum
meðfram landamærununi ng í .þau
safnað öllum ferðamönnum frá
Afghanistan og Pakistan, er til
næðist. Heilmargir læknar voru
gerðir út með lyfjabi'’gðir. svo cð
allt vrði sem raunverulegast og
síðan sendi heilbrigðisstjórnir. frá
sér tilkynningar um mannskæða
kóieru, sem herjaði iandaman ahér
uðin og stöðva yrði. hvað sem taut-
aði og rauiaði í sumum búðunum
var mörgum hundniðiiim heil-
■ - . og hinir ham ngjuscmu þegnar
TlBINN - SllN\li|)AtiSHI.At)
405