Tíminn Sunnudagsblað - 24.05.1970, Blaðsíða 17

Séð ofan í norskan f jörð.
að föruneyti vina og vandamanna,
gvo sem títt er, begav í langferð
er haldið. Snúningasamt varð í
flugstöðinni, og var flugvélin ekki
komín á loft fyrr en klukkan 35
mínútur yfir tólf. í hópi beirra,
sem á flugvellinuim stóðu og veif-
uðu til okkar í kveðjuskyni, var
Kristinn, dóttursonur minn,
þriggja ára snáði. Frétti ég er
heim kom, að hann hefði hágrát-
ið, svo ægilegt fannst honum að
sjá afa gamla hverfa út í geiminn
í þessum furðufugli, er þarna
hófst á loft. Annar dóttursonur
minn og nafni tók aðra afslöðu til
málsins, enda var hann sex ára
gamáll. Hann hafði sem sé lýst
því ákveðið yfir, að hann gerði
Norðmönnum þá úrslitakosti, að
ef afi fengi ekki gott rúan t'l að
sofa í í Noregi, skyldi hann sjá svo
um, að Ólafur Noregskonungur,
sem var að koma í heimsókn til
Reykjavíkur þennan dag, skyldi
verða að liggja á gólfinu.
Vélin flýgur einn hring vfir
Reykjavik, en tekur síðan stefnu
í suðaustur. Þegar hún fer yfir
Seltjarnarnesið, flýgur mér í hug
það, sern kveðið var: Seltjarnar-
nesið er lítið og lágt. Lengra fylgi
óg ljóðinu ekki, því mjög er nú
þéttbýlt orðið á nesinu og eigi
kemur mér til hugar, að þeir, sem
þar búa, hugsi smærra en aðrir
Islendingar. Flugvélin smáhækkar
flugið austur yfir Hellisheiði og
fylgir síðan ströndinni í átt til
Vestmannaeyja. Brátt er hún kom-
in í 7000 feta hæð, og í þeirri
hæð er flogið alla leið til Noregs.
Á vinstri hönd liggur nú hið frjó-
sama Suðurlandsundirlendi eins
og útbreitt landabréf, grænn íitur
þess gleður augað, Til hægri renn-
a saman himinn og haf, sem kögr-
ar sendna ströndina hvítum. brotn-
andi bárum. Inn til landsins rísa
fjöll ög jöklar í blárri móðu fjar-
lægðarinnar. Við fljúgum yfi - ósa
stórfljótanna: Ölfusár og Þjófsár.
Okkur gefur sýn yfir þorp
suðurstrandarinnar: Þorláksliöfn,
Stokkseyri og Eyrarbakka. Klukk-
an 12,55 okkur ber hratt ýfir Vest-
mannaeyjar, en nú er þó nokkurt
skýjafar orðið, svo eigi sér þar til
kennileita nema stutta stund. Nú
fljúgum við ofar skýjum svo ekki
er rieitt merkilegt að sjá, þó að
hvítar skýjabreiðurnar myndi að
visu eins konar vetrarlandslag fyr-
ir augum okkar. Athyglin beii'ist
nú að vélinni að innan og sain-
ferðafólkinu. Þetta er ein af vél-
um Braatens bins norska, flug-
vélajöfurs og skógræktarmanns,
nokkuð gömul, en nýlega uppgerð.
Hún er fremur hægfleyg, en ann-
ars talin góður farkostur, og víst
er það, að ekki væsir um okkur
í sætum hennar. Ég sit í næstaft-
asta sæti í vélinni og gefst mér þvi
ekki kostur að athuga samferða-
fólkið nema hnakkasvip þess.
Flugvélin svífur ofar skýjum.
en öðru hverju grisjar þó í gegn-
um þau og sér niður á blágrænt
hafið, þar sem greina má þungar,
líðandi öldur, sem í einstaka stað
vppa hvítum hnútum. Mettir og
vel á okkur komnir hyggjumst við
Iiaukur, sætisfélagi minn og starfs
bróðir síðasíliðin 32 ár, að fá okk-
ur blund. En rétt í sama mund og
vökuvitund mín ;ekur að slævast.
rís Jón fararstjóri úr sæti, ávarp-
ar lið sitt og skýrir meðal annars
frá því, að ef einhverjir óski eft
ir að færast milli flokka, sé það
heimilt, ef samkomulag náist milli
þeirra, er flytjast vilja og svo
TlMINN - SUNNUDAGSBLAÐ
401