Tíminn Sunnudagsblað - 28.06.1970, Síða 2

*
A ýmsum nótum
Mér hefur lengi
mismæii, þótt leiðinlegt
sem brást að heita Jón,
mér og feginn hefði
ég viljað, að
presturinn, er
rak smiðshöggið á skírnarsátt-
málann, hefði mismælt sig við
himnajöfurinn og kallað mig
Grímkel eða Véstehi, Heiðmund
eða Bryngeir. En því var nú
ek'ki að heilsa, að honum fataðist
tungutakið, þótt við ríkan væri
að rjá, enda maður þaulvanur
að sjötla mál sóknarharnanna,
bæði lífs og liðinna, frammi fyr-
ir sínum herra. Þess vegna heiti
ég bara Jón — eða héit að
minnsta kosti, að ég héti svo.
Það var eitt af því, sem ég
varð að dragnast með og sætta
mig við, svona eins og menn
verða að láta sér lynda, þó að
þeir séu innskeifir eða sköll-
óttir eða fái gigt í mjóhrygginn
á útmánuðunum.
5142-9508 engin Jeit
isína ævma fyrr
stígur fram ien öll er. Nú
á cviSiS í seinni tíð hef
3 ég rekið augun
í það, að trygg-
ingarfélögunum og ríkisútvarp
inu og fleiri virðulegum stofnun
um, sem vita, hvað þær syngja
(þykir þetta snubbótta nafn ekki
einhlítt. Á skilríkjum ýmsum,
sem þær láta mér í té, heiti ég
orðið 5142—9508. Og þegar ég
lagði leið mína í einn bankann
til þess að fá þar að láni aura
upp í vátryggingargjöldin og
afnotagjöldin, sem kallað var
eftir hjá 5142—9508, rak ég
mig á það, að eiunig þar í pen
ingahúsinu var ég virtur sem
skuggi úr dánarheimum, ef ég
kynnti mig ekki með þessu nýja
nafni. Og slí’kt hið sama gilti
auðheyranlega um kunningja
mína, sem ætluðu að ábyrgjast
fyrir mig skuldaskil áður en
öldin væri úti: Kerúbarnir, sem
gullsins gættu, vissu ekki, hvort
þeir voru menn eða maðkar,
fyrr en ég gat töfrað fram við-
líka nýnefni á þá. (Þó að ég
ábyrgist ekki, að þau standist
fyrir hinum æðsta dómstóli).
f fám orðum sagt: Mér hef-
ur orðið að þeirri ósk minni
að hreppa nýtt nafn.
Þrautin að Nú er þa®Leinn
smm svo, að mað
pekkja urinn er oft sjálf
nafnið sitt um sér sundur
þykkux. Nixon
bað drottin þess
með tárum, fyr
ir framan sjónvarpsvélar, að
geimfararnir hans mættu kom-
ast lifandi niður á jörðina, og
jafnskjótt og honum hafði veiízt
það, sendi hann hersveitir sín-
ar inn í Kambodju að drepa
fleira fólk. Júdas gerði sér hægt
um hönd og hengdi sig, þegar
hann var þó búinn að fá silfur
peningana sína í hendur. Og
ég — ég, sem hafði ömun á
gamla nafninu mínu, veit ekki
hvort ég á að kætast yfir ný-
nefninu. Snubbótt nafn hefur
sem sé þann kost, að það geta
menn lært svo vél á nokkrum (
árum, að þeir kunna það bæði
aftur og áfram. En ég geri mér
tæpast vonir um. að mér endist
aldur til þess að læra nýja nafn-
ið. Það þykir mér þó hálffána
legt. í minni sveit þótti það
aumur hvolpur, sem ekki þekktí
nafnið sitt.
Númerin
og mann-
gildið
Ekki vantar það
]ó, að oft
hugsa ég um
þetta nafn, sem
mér hefur ver-
ið gefið. Hvern
ig hef ég feng-
ið það? Skyldi þetta vera eins
konar höfuðbókarnúmer í skrán
ingarstofu skírnarsáttmála,
fengið í skeyti að ofan? Eða
getur hugsazt, að séra Einar
hafi eftir allt saman tautað fyr-
ir munni sér einhverjar tölur,
sem komizt hafa inn í persónu
skilríkin í efra, þegar hann var
að væta á mér kollinn harða
vorið?
Ég spyr, en ég fæ engin svör.
Sé þetta jarðneskara fyrir-
bæri, mætti fremur hagræða
þessum tölum, sem leysa nöfn
manna af hólmi.
Allir vita, hvemig bilnúmer
og símanúmer geta verið vitn
isburður um manngildið. Öll-
um, sem eitthvað blakta í mann
félaginu, er metnaðarmál að
hafa lágt númer á bílnum sín-
um. Það er til dæmis fjarska-
lega auvirðilegur sýslumaður,
sem ek'ki ekur um lögsagnarum
dæmi sitt á bíl númer eitt.
Menn, sem bera vírðingu fyrir
sjálfum sér, kaupa lágt bílnúm
er dýrum dómum, ef falt er,
rétt eins og annað, sem getur
sýnt og sannað manngildi þeirra.
Með langt um fullkomnara
hætti væri unnt að leiða menn
til þess sætis, sem þeir verð-
skulda í mannfélaginu, ef við-
líka verzlun gæti tekizt með
nafnnúmerin. Hreppti fógetinn
töluna 1000—1000, þá væri
hnekkt ga^dlli fullyTðingu Þor-
steins Erlingssonar: Allir vissu,
hver hann væri, jafnvel þótt
hann brygði sér úr frakka og
buxum. Þeir yrðu númer, sem
eiga að vera númer.
5142—9508.
£06
TfHINN - SUNNUDAGSBLAÐ
I