Tíminn Sunnudagsblað - 28.06.1970, Qupperneq 11

Íiði pipuna í grið og er.g til að
eyna furðu minni yfir svo óvenju-
le.grl brúði frá okkar hefðbundna
isjónarmiði séð.
En klerkur var vandanum vax-
inn. Hann hespaði giftinguna af í
skyndi, jafnvel prédikunina, og síð-
an var setzt til borðs. Þarna var
niargs konar góðgæti, sem of langt
yrði upp að telja og ég rausnaðist
til að sækja brennivínsflösku, tvær
flöskur af léttu víni, franskbrauð
og hálfa kúlu af hollenzkum osli.
í stuttu máli, við héldum þarna
dýrðlega Lucullusarhátíð, sem stóð
yfir lengi dags.
Að lokinni máltíð var farið í
ýmsa sérkennilega leiki og þjóð-
lega skemmtan, sem mér þykir
leitt að kunna engin deili á. Allir
virtust skemmta sér mæta vel,
nema brúðurin, sem ég gaf nánar
gætur, vegna þess, að hún var auð-
sjáanlega miður sín. Um níu leytið
neyddist hún til að hverfa úr veizl-
unni. Ég sá, að konan var alveg
komin á steypirinn, og reyndi að
gera þeim skiljanlegt, hversu óvar-
legt það væri, að láta hana fara
ríðandi heim til sín, tíu kílómetra
leið, en því var ekki sinnt: hún fór
með bónda sínum, og leikirnir hóf-
ust að nýju af enn meira fjöri.
Það var naumast liðinn hálfur
annar tími, frá því að brúðhjónin
fóru, og prestur var langt kominn
að svæfa allan mannskapinn og
sjálfan sig með óendanlega langri
sögu, þegar brúðguminn birtist
aftur, sýnilega mjög áhyggjufull-
ur. Hann sagði nokkur orð við
tengdamóður sína, sem reis á fæt-
ur og tók að tína saman lérefts-
klúta. Hér var ekki um neitt að
villast. Prestur spyr nú, hvort ég
sé ekki læknir, og jafnskjótt og
ég hafði jánkað því, var söðlaður
handa mér hestur og ég reið í loft-
inu ásamt eiginmanninum og fer-
tugum kvenmanni, sem virtist hafa
'einhverja reynslu í þessum
efnum.
Við riðum greitt eftir þröngum
skorningum, og ég óttaðist að við
kæmum of seint. Til allrar ham-
ingju var það ekki fyrr en um klukk
an fjögur um morguninn, að ég tók
á móti einhverju, sem líktist mest
apa, en á eftir að verða að manni
einn góðan veðurdag, ef .guð lofar.
(>ann 12. ágúst eignast hjónin í
Gygjarhólskoti dóttur, og gæti sá
atburður tímans vegna verið sá
kjarni, sem Nougaret vefur frá*
sögn sína um.)
Þegar ég hafði lokiS þvi nauð-
synlegasta, flýtti ég mér heim i
kirkjuna. Ég var dauðuppgefinn og
sofnaði von bráðar, vafinm inn í
skinnfeld. En mikið var ég undr
andi, er ég vaknaði um morgun-
inn og sá móðurina með nýfædda
barnið. Faðirinn flýtti sér að út-
skýra, að þeim riði það á miklu
að fá mig fyrir skírnarvott, og
hefðu þau komið sér saman um
að láta skíra strax til þess að tefja
ekki brottför mína. Af þessu leiddi,
að ég var hárgreiðslumaður, svara-
maður, fæðingarlæknir og skírnar-
vottur á minna en þrjátíu klukku
stundum, .svo að það er synd að
segja, að maður eyði tímanum til
ónýtis á ferðalögum. (Barnið, sem
fæddist að Gýgjarhólskoti þann 12.
ágúst, var skírt daginn eftir
og hlaut nafnið Margrét Guðmunds
dóttir, en ekki er Nougaret getið
þar sem skírnarvotts, enda varla
leyfilegt af trúarástæðum).
Að öllum þessum afreksverkum
Ioknum var mér fenginn fylgdar-
maður. Loks gat ég kvatt þetta
fjölmenna heimili, og árnaðarósk-
ir fólksins fylgdu mér- úr hlaði.
(Árið 1865 eru 11 menn taldir til
heimilis á Torfastöðum.)
Ferðafélagi minn var maður á
að gizka fjörutíu og fimm ára: hann
hafði rakað sig til heiðurs við mig,
og til að sýna mér, hve hann var
lærður, gekk hann til móts við mig
með hattinn í hendinni og mælti
með djúpu nefhljóði: Longus tem
pus. Ég hugsaði gott til þess að
geta rætt við hann á latínu, en varð
þess fljótt áskynja, að orða-
forði hans náði ekki lengra. Hins
vegar tók hann svo mikið í nefið,
að það var eltfci sjón að sjá það:
þessi ósiður einkeimir mjög fs-
lendinga. Þar eð öll ferðalög í
þessu veðrasama landi eru farin á
hestbaki, eru neftóbaksdósir íbú-
anna aflangar með litlu opi í ann-
an endann, sem þeir keyra upp í
nasimar á víxl og snússa sig af
öllum kröftum. Hvert sinn sem
fylgdarmaður minn lyfti tóbaks
horninu, minnti hann á veiðimann,
sem blæs í lúður sinn.
Það fór ekki rétt vel á með
okkur, því að hann var óviðjafn-
anlega seinlátur, en ég vildi flýta
för, þar eð ég hafði tafizt um sólar-
hring. Stundum reið ég sjálfur á
undan, en varð hált á óþolinmæð
inni. Fyrst slitnaði önnur ístaðsól-
in, svo að ég varð að láta fæturna
hanga, þar til við komum á næsta
kirkjustað. Þar fengum við kaffi
og kökur. meðan blessaður prestur-
inn náði sér í áhöld og gerði við
hnakkinn. Klukkutíma eftir að við
fórum þaðan eða um átta leytið,
komum við að ársprænu. sem rann
í svörtum öskufarvegi. Mér virtist
auðvelt að komast yfir hana á vað-
inu, og í stað þess að fara á eftir
hestunum, sem öruggara er að
treysta en mönnum, þegar svona
stendur á, þá lagði ég fyrstur á
vaðið. Þegar ég kom út í miðja ána,
sökk hesturinn skyndilega með
mig á bólakaf, en ég náði í taglið
og Iét hann draga mig upp á bakk-
ann. Það var hræðilega hvasst:
fylgdarmaðurinn hafði gætt sín
betur og var kominn yfir ásamt
hestunum. Hann bjóst við, að ég
ætlaði í þurrt og byrjaði áð taka of-
an klyfjaraj<r, en ég var kominn í
ilit skap og sló nú duslega í allt
Framhald á 526. síðu.
í kirkiunnl á TorfastöSum.
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
515