Tíminn Sunnudagsblað - 28.06.1970, Síða 17

Stríð eða friður? — menn áttu mikið í húfi. En vátryggingarfélagið Stríð 09 Friður átti að stilla svo, að menn flytu, hvort
heldur friður yrði saminn eða haldið áfram að berjast.
tíma sínuim. Hann átti ungan syst-
urson, Símon Ottósson, sem var
g.jaldkeri hjá víxlarafyrirt ækinu
Panta Rei, eign Jacksons & Co í
Málmey, stoínað 1916 e.Kr. Símon
hafði um aHlangt skeið lánað sjálf-
um sér úr féhirzlu fyrirtækisins,
og nú sá hann fram á, að þetta
myndi komast upp við endurskoð-
unina, sem í vændum var í apríl-
mánuð. Árið áður hafði hann slopp-
íð með naumindum. En í annað
sinn — það var óhugsandi. Hann
vakti heila nótt og taldi sarnan,
hvað hann hafði dregið sér, og
honum reiknaðist svo til, að það
vœri ekki minna en fimmtíu þús-
und krónur. Hann svitnaði af ang-
ist og örvingiun. Gat þetta verið
orðið svona mikið? Hann reiknaði
í annað sinn, og svo handgenginn
var hann tölum, að þeim varð
hann að trúa.
Móðurbróðirinn, ÓG, var niillj
ónamæringur, en Símon var
hræddari við hann en sjálfan
fjandann. Skárra var að leita til
Ölmu frænku. Atma Jedriksson
var afasystir Símonar, níræð mey-
kerling, sem nurlað hafði saman
talsverðum peningum á vefnaðar-
vöruverzlun. Ógaman var það,
hugsaði Símon. Því að Alma
frænka hans var afskaplega and-
lega sinnuð, stórlega guðhrædd
kona, sem átti mest saman við
himnahenrann að sælda. Alkunna
var, að nízka hennar var kynlega
samanofin þeirri fyririitningu,
sem varir hennar lögðu á allt, er
var af þessum heimi.
TÍHINN — SUNNUDAGSBLAÐ
Slmon fór til kerlingar, ját-
aði grátandi afbrot sitt og bað um
líkn. Akna frænka fór líka að
gráta. Hún tyllti sér á tá, svo að
hún gæti strokið á honum kollinn,
þegar hún sagði: Vesalings, ve.sa-
lings Símon. Víst vil ég hjálpa þér,
bara ef þú iðrast og auðmýkir
hjarta þitt framrni fyrir guði.
Símon snökti og vætti vasaklút
sinn — drengurinn var alveg í
önguim sínum. Þó að syndir okk-
ar séu þungar sem blý, tuldraði
gamla koinan: Látum oss biðja.
Þau krupu á kné við saumavélina
hennar. Hún þuldi bænir, en Sím-
on þoldi píslarvætti vegna hesli-
hnotar, sem var undiir þunnri rýj-
unni á gólfinu. Þessi heslihnot var
undir hnénu á honum, og hann
þorði ekki fyrir sitt litla líf að
hreyfa sig. Þetta tók eilífðartíma.
En þegar þau risu á fætur, hafði
bænin styrkt gömlu konuna svo
vel, að hún var sem ung í annað
sinn. Hún brosti glaölega, faðmaði
Símon að sér og mælti:
— Ég hef heyrt guð tala. Þú
meðtekur þína refsingu. Ég fylgi
þér til lögreglunnar, og þá verð-
ur þetta auðveit .Þú skalt bæði fá
biblíu og sálmabók með þér í fang-
elsið og fleira uppbyggilegr, sem
getui orðið þér til hughreystingar.
Og þegar þér verður sleppt hrein-
þvegnum, skal ég koma þér í heið-
arlega vinnu, þó að ekki hafi ég
kannski ráð á fínu embætti
Svo laut hún að eyj-anu á Sí-
moni og hvíslaði — andardráttur-
inn hefði ekki verið heitari, þótf
hún hefði verið með hitasótt:
— Eigi hann einhverja aura,
eins og líklegt er, úr því að hann
hefur náð í svona mikla peninga,
þá getur hann fengið mér þá.
Þessi Jackson notar guðs gjaíir
ekki til annars en þess, sém synd-
ugt er og svívirðilegt. Já — fá
mér þá, og ég læt þá í bankabók-
ina mína, og svo þegar þú ert aft-
ur frjáls maður, þá færðu peninga
hjá mér, svona dálítið þegar þú
þarft, vexti af höfuðstólnum, á ég
við — það getur verið gott að eiga
vísa aura — já, þegar menn hafa
fyrirgert trausti meðborgara
sinna.
Símon sleit sig úr fangi kerl-
ingar, náhvítur eins og léreftslak
af viðbjóði og vonbrigðum. Hon-
urn leið illa, og á leiðinni út kast-
aði hann upp á ísaumaðan púðann
í forstofunni.
Nötrandi af hræðslu og meö
litla von um áheyrn sneri hann
sér til ÓG. Hann varð að húka
heila klukkustund í biðstofunni
áður en lionum var vísað inn til
þessa mikla manns, og það jók
enn skjálftann og kvíðann. ÓG
bauð honum Havannavindil, og Sím
on tottaði hann svo ógætiiega,
að hann fékk hósta, svo að við
köfnun lá. Þegar hann náði and-
anum, fór hann að tala um ætt-
ingja sína og kunningja. Þetta var
eins og köttur færi í foring um
heitan graut.
ÓG hallaði sér aftur á bak i
hægindastólnum, blés út úir sér
M1