Lesbók Morgunblaðsins - 06.09.2003, Blaðsíða 10

Lesbók Morgunblaðsins - 06.09.2003, Blaðsíða 10
10 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS ˜ MENNING/LISTIR 6. SEPTEMBER 2003 K VIKUR og brosmildur mað- ur birtist í gættinni á Café Guijón, veifar til mín yfir götuna og myndar nafn mitt með vörunum. Við höfum mælt okkur mót á þessu sögufræga kaffihúsi í Madr- íd en okkur láðist að taka fram hvort það ætti að vera inni eða úti á stétt, á milli er umferðargata; svo við höfum beðið fáeinar mínútur hvor eftir öðrum sitt hvorum megin götunnar. Rithöfundurinn José Carlos Somoza reyn- ist geysilega skemmtilegur og innblásinn í samræðum, hann leiftrar af fjöri. Fyrir nokkrum vikum kom út nýjasta skáldsaga hans, La dama número trece (Dama númer þrettán); myndi nokkur annar höfundur skrifa spennutrylli um ljóðlistina? Skáld- skaparmúsurnar fara hamförum í bókinni, töframáttur orðsins er tekinn bókstaflega, kraftaskáldskapurinn er beinlínis lífshættu- legur. Somoza á sjö skáldsögur að baki, þær hafa sópað að sér verðlaunum, spænskum og alþjóðlegum, og notið mikillar hylli al- mennings. La caverna de las ideas frá árinu 2000 er þó hans stærsti smellur til þessa, hún hefur verið þýdd á meira en 20 tungu- mál, er metsölubók víða um heim; hún nefn- ist Skuggaleikir á íslensku í þýðingu und- irritaðs sem senn er væntanleg. Somoza, sem sækir Ísland heim í september og tekur þátt í Bókmenntahátíð, fæddist á Kúbu 1959 en bjó þar aðeins í eitt ár áður en hann fluttist til Spánar. Ég spyr hann fyrst hvort hann haldi einhverjum tengslum við Kúbu? Hvaða sess hún skipi í huga hans? JCS: Ég hef engin tengsl við Kúbu, öll mín ætt fór þaðan árið 1960, sumir til Bandaríkjanna, aðrir til Venezuela, mín nánasta fjölskylda fór til Spánar. Tengslin eru því engin en Kúba skipar þó vissulega nokkuð mikilvægan sess í huga mínum, hún er huglæg arfleifð frá fjölskyldu minni sem öll eru útlagar. Þetta setur auðvitað mark sitt á mann en ég hef orðið leiður á að heyra um Kúbu og útlegð og kýs sjálfur persónu- lega að lifa sem allra mest án nokkurrar arfleifðar í huganum. HS: Einhver sérstök tengsl við suður- amerískar bókmenntir? Söguhetja nýjustu bókar þinnar er nafni mexíkanska höfund- arins Rulfo… En þú ert miklu fremur spænskur rithöfundur… JCS: Fyrir mig sem lesanda eru þær mik- ilvægar; á ákveðnum tíma voru suður-amer- ískar bókmenntir líkt og spegill sem spænskar bókmenntir spegluðu sig í, litu til sem marks sem mætti ná, því á Spáni hafði dagskipun bókmenntapáfanna verið sú að skrifa að hætti…Miguel Delibes, Francisco Umbral, José Cela…það varð að skrifa sam- kvæmt ákveðnum viðmiðum sem komið hafði verið á og voru fyrst og fremst afurðir raunsæis í sinni hörðustu, hráslagalegustu hugsanlegu mynd. Ég held að suður-amer- ískar bókmenntir hafi verið þeim spænsku ákveðin ögrun, eins og að sagt væri: „Sko, sjáið, það er hægt að skrifa svona á spænsku, það er hægt að skrifa „Tekna hús- ið“ eftir Cortazar, Ficciones eftir Borges, það er hægt að skrifa Pedró Paramó eftir Juan Rulfo og Hundrað ára einsemd eftir Márquez; það er sem sagt hægt að gera eitthvað annað á spænsku. Og þetta var gríðarlega mikilvægt skref fyrir bókmennt- irnar á Spáni. Og í dag eru hlutirnir að breytast hér. Það er ókyrrð og metnaður í rithöfundum og það er pláss fyrir alla, það er skrifað til að leita að einhverju nýju, skrifuð fantasía, heimspekileg verk, vísinda- skáldskapur, leynilögreglusögur – það er mikil hefð fyrir leynilögreglusögum á Spáni. Í þessu tilliti voru suður-amerísku bók- menntirnar mjög mikilvægar. HS: Spænskur lesháttur? JCS: Ég held að lestur á Spáni sé að breytast. Fólk les enn mikið af raunsæis- skáldskap, innan gæsalappa. En við erum að verða fjölbreyttari og þetta stafar af því að við höfum meira valfrelsi og úr meiru að velja. Þegar samfélag er látið frjálst tekur fólk að átta sig á því hvað við erum marg- breytt. Auðvitað verður alltaf ein tegund bókmennta ríkjandi, einn höfundur vinsælli, en þegar við erum látin frjáls og öðlumst reynslu af því í áranna rás rennur upp fyrir okkur að það eru til lesendur fyrir höfunda af öllu tagi. Margir lesendur eru farnir að hneigjast að fantasíubókum, afþreyingar- bókmenntum…sem ég kenni ekki við flótta, mér líkar ekki hugmyndin um að fólk lesi einhverskonar drasl til að komast í vímu- …það eru ekki beinlínis flóttabókmenntir heldur bækur sem blanda nautnalestri við hugleiðingu eða eitthvað sem lætur mann hugsa. Það eru lesendur sem leita að annars konar lestri hér á Spáni, þetta er skref fram á við, en hvað má þá segja um önnur lönd þar sem eru mörg hundruð ár af frelsi við lestur í þessum skilningi, smekkurinn er ótrúlega fjölbreyttur, þetta er það sem er að gerast hér. HS: Þú ert geðlæknir að mennt og vannst um tíma sem slíkur, ert reyndar að koma núna beint frá því að halda fyrirlestur um bókmenntir fyrir gamla félaga í greininni. Þú ert oft spurður: Hefur geðlæknisfræðin haft áhrif á þig sem skáldsagnahöfund? JCS: Já, og ég svara alltaf með mismun- andi hætti. Vinir mínir úr geðlæknastéttinni lesa bækur mínar og segja að ég sé enn að fást við fagið, sé geðlæknir innst inni; góður vinur minn fylgir kenningum Jacques Lacan og segir mig vera hreinan Lacanista. Ég held að eitthvað af allri reynslu smitist yfir í skrif, ef maður hefur áður verið slökkviliðs- maður eða læknir kemur það upp með ein- hverjum hætti; geðlækningar eru eins og hver önnur vísindi, hver önnur sérgrein, en fólk sér þær utan frá sem eitthvað goð- sagnakennt og dularfullt, heldur að við horf- um á fólk og vitum þannig allt um það; það gerum við ekki. Það sem hinsvegar hjálpar skáldsagnahöfundi mest er að búa yfir for- vitni um sitt nánasta umhverfi. Allir geta verið forvitnir, kennari, leigubílstjóri, geð- læknir… HS: Sem rithöfundur tilheyrirðu svo ann- arri goðsagnakenndri starfsgrein. JCS: Einmitt. Ég hef haft tvær starfs- greinar sem báðar þykja dularfullar en eru í raun erfiðar og stundum leiðinlegar, að skrifa orð eftir orð getur verið hundleið- inlegt og allt annað en fólk heldur, að við séum innblásnir af músunum; það er enginn guðdómlegur innblástur, ég tengist mús- unum aðeins í gegnum síðustu skáldsögu mína sem fjallar um þær. HS: Þú sækir þér þó innblástur í tónlist? JCS: Reyndar. Ég er mikill tónlistarfíkill. Á heimasíðu minni (www.josecarlosso- moza.com) er að finna sýningu, yfirlit yfir alla þá tónlist sem ég hef notað sem inn- blástur fyrir skáldsögur mínar, en sérhver þeirra tengist ákveðnu tónverki og þarna er hægt að skoða hvernig hver skáldsaga teng- ist tónverki og einnig er hægt hlusta á þau. HS: Vinsælasta bók þín á alþjóðavett- vangi, La Caverna de las ideas (Skugga- leikir), er á tveimur hæðum: Textinn, forn- grísk skáldsaga um morð í tengslum við Akademíu Platóns, og hinsvegar neðanmáls- greinar innbyggðs þýðanda; í fyrstu fjalla neðanmálsgreinarnar um textann og fag- urfræði hans en síðan taka þær að þróast og færast í aukana. Hugsaðirðu neðri hæð skáldsögunnar kannski sem fræðilega vídd hennar, stað fyrir hugleiðingu um textann og um lestur – eða kannski líka í og með sem skopstælingu á strangvísindalegri ná- kvæmni? JCS: Á Bókmenntahátíð í Reykjavík ætla ég að lesa texta þar sem ég útskýri að hluta ritun sögunnar sem var mjög sérstök…En hvaða merkingu hefur þýðandinn? Ég held að hann tákni að hluta til óöryggi lesenda þegar við lesum eitthvað sem vekur með okkur hughrif, ég held að lesandinn sam- sami sig mjög með þessum óróleika, að vita ekki hvað maður á til bragðs að taka… HS: Aðferð við að láta lesandann taka þátt í sögunni? JCS: Einmitt. Að byggja brú á milli les- andans og verksins. HS: Textar á jaðrinum í bók er eitt þem- að í Skuggaleikjum og hinum bókum meta- fiksjón-þríleiksins svonefnda, bóka sem eiga það annars sameiginlegt að fjalla um skáld- skapinn, sjálfar sig, bíta í sporðinn á sér á einhvern hátt. Söguhetja í Dafne desvane- cida (Hvarf Dafne) segir að textinn á kápu bókar, á hlífðarkápunni, sé eini veruleiki skáldverks. Ert þú líka þeirrar skoðunar? JCS: Þessi skoðun hefur vakið furðu og verið sögð einkennileg en ég held henni enn fram. Ég held að við lesum með fyrirfram Hercule Poirot og Platón Hugmyndaríkasti höfundur Spán- ar, hefur verið sagt um José Carlos Somoza, sá sem með bestum árángri hefur fléttað saman af- þreyingu og fagurbókmenntir. Bók hans Skuggaleikir er komin út á íslensku. Rætt var við Somoza á kaffihúsi í Madríd. „Bókmenntirnar eru leikur, leyfið mér því, herrar mínir og frúr, að leika mér og komið og leikið ykkur með mér, ég býð ykkur til leiks,“ segir José Carlos Somoza. E f t i r H e r m a n n S t e f á n s s o n Líkið lá á veikbyggðum birkibörum. Brjóstkassinn og maginn voru alsettir skurðum og holsárum með kleprum af storknuðu blóði og þornaðri mold, en höfuðið og handleggirnir voru ásjálegri. Hermað- ur hafði lyft klæðunum sem huldu líkið svo að Askilos gæti skoðað það og forvitnir vegfarendur höfðu fært sig nær, í fyrstu feimnislega en svo flykktist fólk að og myndaði hring í kringum þessar illa út- leiknu líkamsleifar. Kuldinn lét hárin rísa á hinu blágerða hörundi nætur og Kári gáraði hinar gullbjörtu krónur kyndlanna, svarta kuflfalda og þéttskúfaða hjálma hermannanna. Þögnin glennti upp sjáöldrin; augu allra fylgdust með hryllilegri rannsókn Askílosar sem opnaði sár með ekki ósvipuðum aðförum og ljósmóðir og stakk fingrunum í djúpar holurnar með sömu fíngerðu nákvæmni og les- andi sem rennir vísifingri eftir stöfum á blaði. Þetta gerði hann í skini lampa í höndum þræls sem skýldi loganum fyrir vindinum. Kandalos gamli var sá eini sem mælti orð af vörum. Hann hafði hróp- að á strætinu miðju þegar hermennirnir birtust með líkið og vakið alla í hverfinu og enn var í honum nokkurs konar endurómur af þess- um ólátum; ekki var að sjá að kuldinn hefði nein áhrif á hann þótt hann væri hér um bil nakinn; hann haltraði umhverfis þyrpingu mannanna og dró á eftir sér visinn vinstri fótinn, sortnaðan satýrs- hóf, lagði hor-aðar handleggsspírurnar á axlir viðstaddra og hrópaði: „Þetta er goð ... Sjáið hann! ... Þannig koma goðin niður af Ólymp- usarhæð ... Snertið hann ekki! ... Ég er búinn að segja ykkur það! ... Þetta er goð ... Tilbiddu hann, Kalímakos! ... Og þú líka, Euforbos!“ Mikið og hvítt hár hans spratt úr köntuðu, beinaberu höfðinu líkt og framlenging á sturlun hans, flaksaðist í vindinum og huldi andlit hans til hálfs. En enginn veitti honum athygli. Fólk vildi fremur horfa á þann dauða en hinn sturlaða. Foringi varðsveitarinnar hafði komið út úr næsta húsi í fylgd tveggja hermanna og nú hagræddi hann á ný hjálminum með sínum mikla skúfi; hann taldi rétt að sýna tákn hermennsku sinnar frammi fyrir múgnum. Hann virti viðstadda fyrir sér út um dökka hjálm- grímuna og nam staðar við Kandalos og benti á hann með sama áhugaleysi og hefði hann verið að banda frá sér ágengri flugu. „Þaggið niður í honum, í Seifs nafni,“ sagði hann án þess að beina orðum sínum að einum hermanni öðrum fremur. Einn af þeim nálgaðist þann gamla, lyfti spjótinu og barði með einni láréttri sveiflu í þann snjáða papýrus sem maginn á honum var. Kandalos greip andann á lofti í miðri setningu og koðnaði hljóðlaust niður eins og hár sem vindurinn feykir niður. Hann engdist um og stundi á jörðinni. Fólkið kunni vel að meta hina skyndilegu þögn. 1 Fyrstu fimm línurnar vantar. Í útgáfu sinni af frumtextanum segir Montalo að pappírinn hafi verið rifinn á þessum stað. Ég byrja þýðingu mína á Skuggaleikjum á fyrstu setningunni í útgáfu Montalo, sem er eini textinn sem við höfum yfir að ráða. (Aths. þýð.) Úr Skuggaleikjum I1

x

Lesbók Morgunblaðsins

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lesbók Morgunblaðsins
https://timarit.is/publication/288

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.