Íslendingaþættir Tímans - 28.02.1974, Side 11

Jón Ásgeirsson
F. 11. febrúar 1947
D 19. janúar 1974
Oft vorar seint á okkar kalda landi.
andvarir vindar fella veiku stráin,
vorperlan fagra frýs og liggur dáin,
flest virðist stefna beint að
lifsins grandi
Eins fer um mannheim dapur dauðans
andi ,
djúp verða sárin mörgum vöknar
bráin,
þegar við litum liðinn fölvan náinn,
lifsins oss virðist slitið hinzta
bandi
bó flytjumst við við hvern einn
hriðardag
og hélunótt, er aftur fer að morgna,
áfram til vorsins, einhver fáein spor.
Svo yrkfr dauðinn sjálfur lffsins lag,
- byi læt ég gjarna sorgartárin þorna
hann hefur flutt þig — inn i eilift vor.
sem þetta ritar, fór með henni á mynd-
listarsýningu hjá dótturdóttur
Jóhönnu og Gústafs, Hönnu Jórunni.
Var Dagbjört þá hin hressasta. Tveim
dögum seinna var hún dáin. En
minning hennar lifir björt og hlý.
Við systkinabörn hennar munum
hvað hún var börnum okkar góð. Alltaf
átti Dagbjqrt eitthvað til að gleðja þau
með. Hvort sem var á jólum, páskum
afmælisdegi, eða bara þegarhún kom i
venjulega heimsókn. Kom þá fram
næmt fegurðarskyn hennar og
skilningur á hugarheimi barnsins.
Hún bjó ekki við mikil efni, en gjafir
hennar hittu i mark. Börnin löðuðust
lika venjulega strax að henni, og þótti
vænt um hana. Við munum eftir kjarki
hennar og viljafestu, og hvað hún var
oft hrókur alls fagnaðar. I okkar aug-
um, sem þekktum hana i meira en 30
ár, breyttist hún ekki með árunum.
Dagbjört var vel greind og svipmikil,
þótt hún væri litil vexti.
Við mamma og Ásgeir þökkum
Dagbjörtu, hvað hún var okkur mikils
virði.
Guð blessi hana og litla barnið, sem
fær að hvila við hlið hennar.
Jakohiua Axelsdóttir.
Þannig orti afi þinn, Einar Sveinn
Frimann, og finnst mér hæfa að láta
það fylgja þessum kveðjuorðum til
þin, kæri frændi og vinur.
Hver hefur ráðið lifsins gátu?
Kannski erum við öll að reyna það. Ég
veit með fullri vissu, að ekki sizt þú
lagðir hugann þar að. Ég tel mig hafa
þekkt þig nokkuð náið, þar sem ég var
oft og tiðum daglegur gestur á heimili
foreldra þinna, Hildar Einarsdóttur
Frimann og Asgeirs Gislasonar, sem
einnig var heimili ömmu þinnar Bryn-
hildar Jónsdóttur. Ég hef þvi þekkt þig
siðan þú komst i þennán heim, sem þú
hefur kvatt.
Það sem mér fannst alltaf einkenna
þig öðrum fremur, sem ég hef kynnzt,
var hógværð, rökhyggja og óvenju
næm tiifinning fyrir þvi, sem lifði og
hrærðist i kringum þig. Vinnusemi var
þér i blóð borin, ekki var fyrr staðið
upp af skólabekknum, en leitað var til
annarra starfa.
Þú varst ekki hár i loftinu, þegar þú
fórst að fylgja pabba þinum á sjóinn.
Ég man vel eftir einu atviku, sem við
skemmtum okkur við seinna, þótt
nógu illa liti það út fyrir ellefu ára
snáða, sem þegar var farinn að taka
lifið alvarlega og vildi láta taka sig
það lika. Þú hafðir fengið að fara jóla-
ferð með pabba þinum, sem þá var
skipstjóri á Röðli frá Hafnarfirði, þar
sem þið áttuð þá heima.
Svo bar til, að komið var i höfn á
gamlárskvöld að lokinni vel heppnaðri
veiðiferð. Ekki var litli sjómaðurinn
að biða eftir pabba sinum, sem ýmsu
þurfti að sinna áður en farið var frá
borði, heldur tók sinn poka á bakið og
ætlaði að hraða sér heim til mömmu,
ömmu og systkina. En viti menn,
verðir laganna hafa glögg augu, og
drengur með poka á bakinu er meira
en litið grunsamlegur á gamlárskvöld.
Hann gat verið með óleyfilega hluti
meöferðis. En i poka þinum var ekkert
saknæmt. Aðeins föt litils sjómanns,
sem var að koma úr sinni fyrstu veiði-
ferð. Ég hitti þig þetta kvöld, og þú
sagðir mér frá þessu. Þú varst mjög
sár yfir þeim órétti, sem þér fannst þú
vera beittur. Tafinn á heimleið, og þó
sérstaklega: grunaður um græsku
gagnvart samfélagi þinu.
Kæri frændi. Ég á margar kærar
minningarum þig frá uppvaxtarárum
þinum i Hafnarfirði og Kópavogi.
Þeim verður ekki gleymt, þótt ekki
verði þær rifjaðar upp hér.
Hinn 28. janúar fylgdum við, að-
standendur og vinir, þér til hinztu
hvildar i Hafnarfjarðarkirkjugarði. Á
fjögurra ára afmæli sonar þins. Það
voru þung spor.
Ég og fjölskylda min vottum konu
þinni og börnum. foreldrum og
systkinum, Brynhildi ömmu þinni,
ásamt öllum öðrum aðstandendum og
vinum, okkar dýpstu samúð.
Þú ertkominn yfir hina miklu móðu,
kæri frændi. þó svo ungur að árum. Ég
veit þú ert fluttur inn i eilift vor.
Jnhann Einarsson Krimann.
f
Smæð sina og takmörkun hlýtur sér-
hver maður að finna, þegar hann leitar
lausnar gátunnar miklu og stórbrotum
nú um eðii og tilgang hins jaröneska
lifs.... lifs, sem blómstrar um dag, en
fölnar, visnar og deyr að morgni hins
næsta. Áleitnar spurningar hrannast
upp, hrópa á svar. krefjast svara, en
islendingaþættir
11