Íslendingaþættir Tímans - 02.11.1974, Qupperneq 14

r
Þorvaldur Arnason
F. 28. júli, 1906
D. 1. júli, 1974
Fáein kveðjuorö vil ég nú að leiðar-
lokum senda Þorvaldi, bróður minum.
1 huganum þyrpast minningar frá
okkar góða og elskulega bernsku-
heimili að Görðum á Álftanesi, þar
sem við ólumst upp i stórum systkina-
hópi 1 skjóli góðra, vandaðra foreldra,
þeirra séra Árna prófasts Björnssonar
og Lineyjar Sigurðssonsdóttur frá
Laxamýri, sem allt vildu fyrir börnin
sin gera.
Ég minnist þess, hvað ég á þeim
árum leit upp til Þorvaldar bróður
mins, sem svo margt var vei gefið.
Söngröddin var frábær og ótaldar
ánægjustundirnar, er æfð voru af
kappi hin fegurstu lög. Þorvaldur fór á
unglingsáum i söngnám til Sigurðar
Birkis inn I Reykjavik, og kom heim
með nótnabækur og nýjar útsetningar
á ýmsum einsöngslögum. Þegar heim
að mestu fullgerð. Björn átti drýgstan
þáttinn i þeirri framkvæmd og sá um
uppbyggingu þessa mikla mannvirkis
ásamt þeirri nefnd, sem hlut átti að.
Ef áhuga hans hefði ekki notið við, ér
vafasamt að byggingin væri risin svo
sem nú er.
Hann var bókavörður og aðalfor-
sjármaður safnsins um áraraðir. t
fristundum sinum undi hann vel innan
veggja þessarar stofnunar.
Björn Danielsson var ekki einn á
ferð. Við hlið hans stóð hin trausta og
ágæta kona hans og börn þeirra. Þau
mynduðu öll saman hið fegursta
heimili.
Björn kvæntist eftirlifandi konu
sinni, Margréti ólafsdóttur frá Stóru-
Asgeirsá i Viðidal árið 1943. Þau
eignuöust þrjá syni, Þóri Dan lækni,
Ólaf Viði norrænufr. og Pétur örn,
nema i menntaskóla. Allir eru þeir
bræður miklir manndómsmenn.
Heimili þeirra Björns og Margrétar
bar vott um þann menningar- og lista
anda, sem þar rikti. Hin greinda og
gjörhugula kona Björns studdi hann i
hvivetna i starfi, bæði hvað varðaði
skólastarf og ekki sfður önnur áhuga
verkefni hans, og hin siðari ár
annaðist hún i æ rikari mæli bóka-
vörzlu I safninu ásamt honum.
Allt viðmót heimilisfólksins bar vott
um sannan hlýhug, manndómsmetnað
14
kom, var farið að æfa. Oft kom það i
minn hlut að spila undir fyrir hann á
gamla heimilisorgelið, og allir á
heimilinu fylgdust með af áhuga og
gleði, hversu miklum framförum Þor-
valdur tók i söng sínum. Það voru
góðar og glaðar stundir. — Þorvaldur
var skáldmæltur vel, og oft las hann
mér ljóð sin, er ég man að mörg voru
skemmtileg og að minu viti býsna góð.
Hagur var hann við smiðar, allt slikt
lék I höndum hans.
Þorvaldur var manna friðastur sýn-
um og það svo að athygli vakti. Hann
gekk menntaveginn, eins og þeir allir
fimm bræðurnir. Hann sigldi til náms i
tannlækningum og vann siðan að tann-
smiðum, er heim kom.
Þorvaldur kvæntist Kristinu Sigurð-
ardóttur frá Eystri-Tungu I
Vestur-Landeyjum. Foreldrar hennar
voru Sigurður Guðnason og Guðrún
Andrésdóttir. Þorvaldur og Kristin
og ljúft viðmót. Skapleysi rikti þar
ekki, heldur rikt skap en vel tamið.
Gestkvæmt var oft á heimili þeirra.
Þangað lögðu gjarnan leið sina þeir,
sem til skáldskapar eða annarra lista
hneigðust og leituðu skoðanaskipta á
þvi sviði við húsráðendur. öllum var
þar vel tekið og af rausn og myndar-
skap.
Ég vil nú að lokum, fyrir hönd okkar
hjóna og barna okkar, þakka samleið
og vinskap liðins tima og bið fjölskyldu
hans allrar blessunar. Börn okkar
nutu þess öll að vera i skóla Björns og
sum þeirra kennslu hans. Þau geyma i
huga góðar og hlýjar minningar um
skólann og skólastjórann.
t þeirri vissu að þetta lif sé aðeins
hlekkur i órofa keðju tilverunnar, og
þó að stundum syrti að sé þó ævinlega
vor framundan, enda ég þessi orð min
á siðari hluta þess ljós úr bók Björns,
er ég hóf orð min með.
Það vorar i hug og hjarta
og hrjóstrin skipta um lit.
Úr sólarátt heyrum við söngva
og siglaðan vængjaþyt.
Störfin yngja vorn anda
og efla vor sóknarspor.
Það er létt yfir lifi og vonum
ljómandi sólskin — og vor.
Guðjón Ingim.
bjuggu að Sogavegi 44 I Reykjavik og
eignuðust tvo syni, Þorvald og Arna,
sem nú eru uppkomnir menn.
Þann fyrsta júli siðastliðinn varð
Þorvaldur bráðkvaddur á heimili sínu.
Það er ævinlega snöggt fyrir þá, sem
eftir lifa, og eins og högg fyir brjóstið,
þegar andlát ber að höndum með slik-
um hætti. En þess er vert að minnast,
að sá sem þannig er kallaður inn i nýja
tilveru, losnar þá um leið við
veikinda-baráttu, sem undanfara
hjúpaskiptanna.
Ég veit, að nú hefur bróðir minn
mætt kærum og góðum ástvinum, sem
á undan voru farnir, og nú blasa við ný
viðhorf og viðfangsefni. Ég veit, að
hlýjar hugsanir systkina hans, er eftir
lifa, eiginkonu hans, sona og annarra
ástvina og vina, berast til hans á
öldum ljósvakans. Við þökkum honum
öll fyrir samfylgdina, fyrir allt gott frá
liðnum árum. Samhuga biðjum við
honum blessunar Guðs á brautum
eilifa lifsins. Þorvaldur var uppalinn i
trúög trausti á föðurforsjón guðs — og
það var hans lifs-akkeri.
Ég vil að lokum taka hér upp eitt
erindi úr kveðjuljóöi, er hann orti
sjálfur:
Við kveðjum þig klökkum með huga,
við kveðjum með söknuð i hjarta.
Við minningamynd þina geymum,
svo milda og skinandi bjarta.
Megi nú Guð gefa þér, bróðir kær,
raun lofi betri.
Sigurlaug Árnadóttir.
íslendingaþættir