Íslendingaþættir Tímans - 23.11.1974, Blaðsíða 2

Margrét Halldórsdóttir
Vagnsskógum, Skriðdal
Minningarræfta séra Gunnars Krist-
jónssonar I Vallanesi flutt i Þingmúla-
kirkju 24. ágúst 1974. Birt meö leyfi
séra Gunnars.
Texti: Markús 12:41-44
Ekkjan viö fjárhirzluna
Ein fátæk kona meö tvo smá-
peninga. Þannig er sú mynd, sem
Jesús dregur upp fyrir oss i dag. Nýja
testamentiö fjallar ekki um konunga
og keisara, heldur um venjulegt fólk,
einstaklinga, fiskimenn, húsfreyjur,
sjúka, bersynduga og svoþessa fátæku
ekkju, sem berst meö straumi f jöldast
út úr musterinu.
,,Og Jesús settist niöur til þess aö
horfa á mannfjöldann” segir i textan-
um. Þannig er Jesús, hann viröir fyrir
sér mannfjöldann, sér mennina og
rannsakar þá, þekkir þá, ekki aöeins
yfirborö þeirra heldur hjörtu þeirra,
lif þeirra, lif þitt og lif mitt. Og hann
sér fólkiö, sér hvaö þaö er margvis-
legt, mislit hjörö, rikir og fátækir,
ungir og gamlir, karlar og konur, já
alla þessa flokka, sem vér skipum
mannfólkinu i. En hann er ekki aö
vega og meta mennina, hann er ekki
aö athuga, hversu mikiö menn setja I
fjárhirzluna, ekki aö athuga, hverjir
voru snjallastir aö olnboga sig áfram I
en ánægjuleg, og þau hurfu á braut
glöö og reif. Kveöja systur minnar,
upp um þak bilsins, er mér kannski
minnisstæöust fyrir þá sök aö þá sá ég
hana lifs hinzta sinni. Hin ráðgeröa
ferö til sólarlanda fórst fyrir. En þess
geng ég ekki dulin aö önnur sólarlönd,
bjartari og fegurri eru heimkynni
þeirra sem eiga barnsins trú. Trúna á
hið góöa.
Meö þessu ljóöi Guðmundar
Böövarssonar vil ég kveöja þig Gunna
min og þakka þér fyrir allt.
A himni sinum hækkar sól
um heiðblá loft og tær,
hún lýsir um þitt land i náö
og ljóma sinum slær,
um hina mjúku hljóöu gröf.
Og hljóta loks þú skalt
eitt kveöjuljóö svo litla gjöf
aö launum fyrir allt
Lilja
2
mannþrönginni. Hann er þarna meö
lærisveinum sinum aö fást viö mann-
lifiö, hiö daglega lif. Og augu hans
dragast aö þessari fátæku konu, sem
átti ekkert nema sjálfa sig, ekkert
nema hjarta sitt og sál sina, ekkert
nema fátækt sina og þessa tvo smá-
peninga — og þeir féllu i fjárhirzluna.
„Sjáiö þessa konu”, segir hann við
lærisveinana. Og allur heimurinn hef-
ur séð þessa konu fyrir sér. Vér vitum
ekki hver hún er, vitum ekki hvað hún
hét. En Jesús gerði mynd hennar
ódauölega. Hún minnir oss á eitthvaö
varanlegt, eitthvað, sem er öðruvisi en
straumur fjöldans, eitthvað, sem
Jesús lagöi blessun sina yfir, eitthvaö,
sem vér getum reitt oss á, eitthvaö,
sem minnir á hann, Hann, sem sjálfur
gaf allt, sem hann átti, gaf líf sitt á
krossinum til lausnargjalds fyrir
mennina, gaf lif sitt, allt, sem hann
átti til þess að sýna þér kærleika sinn.
Ekkjan er dauft endurvarp af hans
mikla kærleika til mannanna, þess
kærleika, sem gefur og krefst ekki. Og
þess vegna bendir Jesús oss á ekkjuna.
Horfum á hana I allri þessari gengis-
fellinguj allri þessari gljáandi,
blekkjandi velmegun, öllum þessum
sifelldu breytingum, sem minna oss á,
að lif vort og gjörvöll tilvist er á hverf-
anda hveli, allt er að koma og fara,
ekkert varir, allt er dauöanum og for-
gengileikanum háö. Allt, já allt, ekkert
er undanskilið, allt er dauöanum og
forgengileikanum háð, allt nema
Hann, hann, sem er lifið, líf kirkju
sinnar. „Sjáiö þessa konu”, hann
bendir þeim á kærleikann, sem á i vök
aö verjast, kærleikann, sem starfar i
þögn og yfirlætisleysi, kærleikann,
sem vort gráöuga og eigingjarna þjóö-
félag viröir að vettugi, heiörar i oröi en
afneita I verki. Hann bendir á lítilræð-
iö, litillætiö, sem vort sjálfumglaöa
þjóöfélag brosið aö. Hann bendir á
fórnina, þessa fórn, sem bendir fram
til hinnar miklu og algildu fórnar á
Golgata, þar sem Hann sjálfur gaf allt,
sem hann átti, hann sem sagði: „Eng-
inn getur sýnt meiri elsku en þá, aö
hann leggur lif sitt i sölurnar fyrir vini
slna”: Lif sitt — lif þitt og lif mitt,
hvers virði er lif vort, hvert er innihald
þess,hvert er markmið þess og grund-
völlur? Hann lagði blessun sina yfir
fátæku konuna, hún var ekki auðug, en
samt átti hún það, sem var öllu ööru
dýrmætara og hóf lif hennar upp yfir
þann sýndarheim peninga og hluta,
sem vé lifum i og lifum fyrir, hóf lif
hennar upp til Hans, sem gefur það og
viöheldur þvi og nærir þaö og endur-
skapar. Það er ekki fátæktin, sem
veldur þvi, að kona þessi er betur á
vegi stödd. Jesús andmælir ekki þeim
riku vegna peninganna. Hann vill
einungis, að lif vort sé I samræmi viö
vilja Guðs, að lif vort sé gott og eigi hiö
eina innihald, sem þvl er ætlaö að
hafa, hann vill auöga llf vort og endur-
skapa þaö.
1 gömlum negrasálmi segir:
Ef lifið væri hægt að kaupa fyrir
peninga
þá mundu hinir riku lifa en hinir
fátæku deyja.
En þannig er lifið ekki, þaö fæst ekki
fyrir peninga, og lifsgleöin fæst ekki
fyrir peninga, hamingjan ekki heldur,
ekki ástin eða kærleikurinn. Skyldu
þaö þá vera einhverjir spekingar eöa
fræöimenn, sem búa yfir þvi valdi aö
geta gefiö lifi voru hinn eina varanlega
grundvöll, sem þaö leitar? Aldrei
veröa spekiorö eins innantóm og i
íslendingaþættir