Íslendingaþættir Tímans - 23.11.1974, Blaðsíða 4

Guðmundur R. Jónatansson
fyrrverandi sundhallarvörður
Fæddur 15. nóv. 1900.
Dáinn 27. sept. 1974.
Fáein kveöjuorð.
Það er undarlegt hvað eitt samtal I
síma getur gert mann undrandi og al-
gerlega orðvana, eða svo reyndist það
með mig, þegar siminn hringdi að
kvöldi þess 27. sept. s.l. og ein af systr-
um konunnar minnar sagði okkur að
þá um morguninn hefði látizt að heim-
ili sinu einn af góövinum okkar og
fyrrverandi svili minn, Guðmundur R.
Jónatansson. Hann Guðmundur dá-
inn! Hann, sem hafði komið til okkar
fyrir 2-3 dögum kátur og hress að
vanda og leikið á als oddi, með glens
og spaugsyrði á vörum, eins og hans
var jafnan vandi. Sem snöggvast neit-
aði ég með sjálfum mér að tróa þessu,
svo fjarlægt fannst mér þetta hlyti að
vera, en er frá leið og ég fór að átta
mig á hlutunum nánar, komu i huga
minn þessar ljóöllnur skáldsins ,,að
skjótt hefur sól brugðið sumri.”
Guðmundur Ragnar Jónatansson,
en svo hét hann fullu nafni, var fæddur
að Reykjum i Hrótafirði hinn 15. nóv.
árið 1900, sonur hjónanna Jónatans
Jósafatssonar og Sæunnar Guðmunds-
dóttur, er þar bjuggu þá, en fluttust
skömmu siðar aö Skeggjastööum I
Miöfirði, þar sem Guðmundur ólst upp
I stórum systkinahópi, til fullorðins
ára, en ætt hans kann ég ekki að rekja
frekar, enda ekki ættfróður, og mun ég
þvi láta öðrum það eftir.
Kynni okkar Guðmundar hófust
fyrst árið 1939, er ég hugðist læra að
aka bifreið, en hann stundaöi þá leigu-
bilaakstur á gömlu „Aðalstööinni”
ásamt ökukennslu. Féll mér strax
mjög vel við Guðmund, en þvi miöur
urðu kynni okkar ekki löng I það sinn,
þvi að hann veiktist og ég varð þvi aö
útvega mér annan ökukennara.
Næst lágu leiðir okkar Guömundar
saman árið 1946, þegar það atvikaöist
svo, að hann kynntist systur konunnar
minnar, Guðnýju Jónsdóttur frá Sel-
koti I Þingvallasveit, og giftu þau sig i
ágúst það sama sumar, en slitu sam-
vistir nú fyrir fáum árum.
Þeim Guðmundi og Guðnýju varö
ekki barna auðið, en systkin, sem voru
ung að árum, og móðurlaus, tóku þau
að sér, og ólu upp, sem sin eigin börn,
og reyndist Guðmundur þeim, sem
hinn ástrikasti faðir, enda barngóður
svo af bar.
Kynni okkar Guömundar hófust nú
að nýju með allt öðrum og nánari
hætti, við fundum brátt að við áttum
ýmis sameiginleg áhugamál, sérstak-
lega á sviði andlegs og trúarlegs eðlis,
þvi Guðmundur var mikill trúmaður
og það svo, að fáum hefi ég kynnzt
slikum um ævina.
Aldrei kom i huga hans efi um að lif
væri að loknu þessu lifi. Hann starfaði
mikið að þessu áhugamáli slnu hin sið-
ari ár, og þar á meðal allmikið með
Hafsteini Björnssyni miðli, og er það
einlæg von min, að nú hafi hann hitt
vin sinn „Runka” og þeir rifjað upp
gömul og góð kynni, ásamt fleiri góð-
um vinum sinum frá „hinum heimin-
um.”
Guðmundur var einn þeirra manna,
er öllum vildi hjálpa, er i erfiðleikum
áttu, bæði andlegum og likamlegum,
og þiggja vildu hjálp hans.
Ég sagði áðan aö mér hefði komið
fráfall hans mjög á óvart svo snögg-
lega, en þetta var hann sjálfur marg
búinn að segja, að það myndi bera
brátt að, þegar að þvi kæmi, það var
hann jafn sannfæröur um, og aö nótt
fylgir degi, en aö það ylli honum
nokkru hugarangri, það var viðsfjarri,
þvert á móti, slikur var trúarstyrkur
hans.
Nú ert þú, kæri vinur horfinn yfir
móðuna miklu, þar sem þú munt nú
„krjúpa að fótum friðarboðans, fljúga
á vængjum morgunroðans, meira að
starfa guös um geim”. •
Fósturbörnum þinum, sem nú eiga á
bak að sjá ástrlkum fósturföður, svo
og öðrum ættingjum og vinum, færi ég
og fjölskylda min, okkar dýpstu
samúð, megi algóöur guð styðja þau
og styrkja um alla framtfð.
Að lokum vil ég, kæri vinur. þakka
þér samfylgdir, og enda þessi fátæk-
legu kveðjuorð meö þessum ljóðlinum
skáldsins: „Far þú I friði, friöur
guðs þig blessi, hafðu þökk fyrir allt og
allt”.
Valdimar Lárusson.
4
íslendingaþættir