Íslendingaþættir Tímans - 23.11.1974, Blaðsíða 7

bátum, en vináttan hélzt óbreytt.
Eftir að við fluttumst i Framkaup-
stað 1929 urðum við aftur nábúar, og
börn þeirra gerðust vinir okkar barna.
Systir min Ragnhildur, maður hennar
og börn bjuggu i Skuld hjá þeim hjón-
um árum saman, og allir voru sem
einn maður i húsinu.
Elzta dóttir Stefaniu og Kristjáns,
Jóhanna, giftist nú Ingólfi syni Auð-
bjargar systur minnar, greindum og
góðum dreng. Þau eignuðust efnilega
dóttur, Jenný. En „sorgin gleymir
engum”, segir skáldið. Bráðlega
veiktist þessi góða unga kona, svo að
hún varð að fara á heilsuhæli og dvelj-
ast þar lengi. Það kom þvi á herðar
ömmu og afa ásamt föðurnum að ann-
ast um litlu stúlkuna. Hann dvaldist
áfram á heimili tengdaforeldra sinna,
meðan dóttirin var i bernsku, og batt
mikla vináttu við þau til æviloka
þeirra. Svo var það 1944, að litill
drcngur fæddist inn i heimilið: Svavar
Kristinsson, sonur Ingibjargar, yngstu
dótturinnar. Var það ömmu og afa
mikið gleðiefni að fá dreng á heimilið,
enda átti Svavar eftir aö vera mikil
stoð og stytta afa sins á efri árum.
Miklir umbrotatimar höfðu gengið yf-
ir. Kreppan skall á um 1930 og kom illa
við Eskfirðinga. Mörg ráð voru upp-
hugsuð til úrbóta, en baráttan var
hörð. Er óhætt að segja, að þeir félag-
ar og vinir hafi léð öllum góðum mál-
um lið, sem til framfara horfðu i pláss-
inu. Heimsstyrjöld önnur hafði geisað
og gengið hjá. Landið var orðið sjálf-
stætt, og almenn bjartsýni rikti.
Þrjátiu ár voru liðin frá þvi að við
kynntumst þessu góöa fólki. En „allt
tekur enda, sem okkur er veitt”. Svo
fór einnig um samvistir þeirra vin-
anna einn drungalegan nóvemberdag
1946. Og enn var það bátur, sem hélt úr
höfn, I þetta sinn flutningabátur frá
Hornafirði.
Snemma á árinu 1948 fór ég til
Reykjavikur, og má heita, að þá hafi
heimilisfestu minni á Eskifirði lokið.
Mér auönaðist þó 1951 að koma þangað
aftur og dveljast þar mikinn part úr
sumrinu, sem ég hefi gert hvert sumar
siðan. Mér er óhætt að segja, að enginn
hafi fagnað mér betur þar en hjónin i
Skuld, en áður var ég búin að hitta hér
i Reykjavik dætur þeirra, Jóhönnu og
Guðrúnu, og njóta alúðar þeirra.
Þegar ég kom austur 1953 og hitti
þau að vanda, var Stefania mjög farin
að heilsu. Vel man ég daginn sem við
kvöddumst um haustið og hún fylgdi
mér út á hlaðið að venju, nú i siðasta
sinn. Mikið skelfing var þetta nú allt
öðruvisi en áður, allt nema vináttan.
Snemma á árinu 1954 varð Kristján
vinur minn að sjá á bak sinni góðu og
duglegu konu og fósturbörnin ástkærri
islendingaþættir
ömmu. Ingibjörg settist þá alveg um
kyrrt heima hjá föður sinum og syni,
sem var á tiunda ári, og hélt heimili
með föður sinum alla tið, meðan heilsa
hans leyfði, eða um 18 ár, og var hon-
um sannarlega góð.
Arið 1962 fæddist inn i heimilið dóttir
Ingibjargar, Jóhanna Eiriksdóttir.
Var hún afa sinum mikill ánægjuauki
og hann henni. Dætur hans, sem bú-
settar voru annars staðar, báru mikla
umhyggju fyrir föður sinum og heim-
sóttu hann nærri hvert sumar. Svavar
byggði sér hús I túni afa sins og býr nú
þar. Var það Kristjáni mikið gleðiefni,
og enginn sonur hefði getað verið hon-
um betri en Svavar.
Seint á árinu 1971, þegar Kristján
stóð á áttræðu, varð hann að fara til
Reykjavikur að leita læknishjálpar og
var til húsa hjá Guðrúnu dóttur sinni.
Þar bar fundum okkar saman i siðasta
sinn snemma árs 1972, er mér var boð-
ið þangað ásamt Sigrúnu dóttur minni
og manni hennar, Hilmari Bjarnasyni,
en Kristján hafði miklar mætur á hon-
um. Kristján var þá vel hress og kátur
og alúðlegur. Við föðmuðumst og
kvöddumst innilega. Honum auðnaðist
ekki að komast aftur til Eskifjarðar til
dvalar. Hann lézt 17. ágúst s.l. á
Hrafnistu og var jarðsettur á Eskifirði
24. s.m.
Kristján var fæddur 26. júli 1891 að
Þuriðarstöðum á Héraði, sonur hjón-
anna Jóns Péturssonar og Jóhönnu
Stefánsdóttur, og voru þau bæði af
Héraði. Eftir aö hann kvæntist 1914
Stefaniu Bjarnadóttur frá Sveinsstöð-
um I Hellisfirði, bjó hann alla tið i
Skuld á Eskifirði — húsi sem hann og
bróðir hans Bogi byggðu um það leytL
Nú er allt þetta góða fólk burtu farið úr
Skuld, en húsið hnipir af harmi og
ókunnir fætur stiga nú þar um stéttir.
Borghildur Einarsdóttir
frá Eskifirði
O Jón
geð að fresta þvi til morguns, sem
gera mátti i dag.
Þau hjón eignuðust 10 börn, efnileg
og mannvæn öll, og eru 9 á lifi, talin
hér I aldursröð:
Hilmar, húsasmiður á Sauðarkr.,
ókvæntur. Asmundur, rennismiður i
Vestmannaeyjum, kv. Birtgit Anders.
Björgvin, skrifstofumaður á Sauðá-
króki kv. Jófriði Tobiasd. Sigurður,
verkstjóri hjá Gefjuni Akureyri,
ókvæntur. ólafur verkamaður á Sauð-
árkróki býr með Ingibjörgu Eðvalds-
dóttur. Jóhanna.húsfrú i Keflavik suð-
ur, gift Steingrimi Lilliendal. Þórunn,
húsfr. i Garði I Hegranesi, gift Sigur-
jóni Björnslsyni. Magnús, bóndi i Asi,
ókvæntur. Sigurlaug, húsfr. I Króki á
Kjalarn., gift Gunnari Hólm Guð-
björnssyni. Son misstu þau Ashjón,
Ingimar, i byrjun marzmánaðar 1962,
tæplega þritugan að aldri. Hann lézt
með voveiflegum, hætti, mikill efnis-
maður og öllum harmdauði.
Með þeim hjónum dvöldust siðustu
ár ævinnar Guðrún, föðursystir Jóns,
fjörgömul (f. 1854), og foreldrar hans.
Naut Lovisa mikilsverðrar hjálpar
þeirra Guðrúnar og Bjargar við innan-
bæjarstörf, meðan þeim entist máttur
til: að öðru leyti var hún ein, meðan
börnin voru að vaxa úr grasi — og
komst þó yfir að sinna útistörfum,
bæði heyskap og mjöltum. Og enn
getur hún tekið til höndum — og han d-
brögðin öll mótuð af myndarskap og
smekkvisi.
Jón i Asi er allur. Fámennu sveitar-
félagi var hann styrk stoð, ábyrgðar-
maður og eigi veifiskati. Jón var i
hærra lagi, grannvaxinn og grann-
leitur, vel farinn i andliti. Hann var
greindur maður og skýr i hugsun,
alvörumaður, fátalaður oftast,
einstefnumaður og eigi allra leika,
lundin stór og litt sveigjanleg, kapp-
drægur og ekki fyrir það gefinn að láta
hlut sinn að óreyndu. Hann hataði leti
og ómennsku, óreglu og ábyrgðar-
leysi, þótti sem oft væri sjálfskapar-
viti, ef mönnum farnaðist misjafnlega.
En hann var vinur vina sinna. Við
vorum nánir samstarfsmenn i sveitar-
stjórn og öðrum málum ýmsum i
meira en fjóra tugi ára og raunar allt
fram á þetta , siðasta ár. Eigi vorum
við alltaf á einu máli, en samstarf
okkar var eigi að siöur jafnan með
ágætum, og má ég minnast þess með
einlægu þakklæti.
Jón var sönghneigður og lék á hljóð-
færi, var kirkjuorganisti langtimum
saman. Hann var kirkjuvinur: naut
kirkjan mikillar ræktarsemi og góðra
gjafa þeirra hjóna.
Jón Sigurjónsson var að ýmsu leyti
sérstæður maður og eftirminnilegur
þeim, sem með honum unnu. Að
honum er sjónarsviptir.
Við hjónin þökkum þeim Ashjónum
löng og góð kynni og óskum Lovisu og
börnum þeirra allrar blessunar.
Gfsli Magnússon.
7