Íslendingaþættir Tímans - 02.08.1975, Blaðsíða 4

JÓN INGVARSSON
verkstjóri
Jónsmessa á vori heiir um langan
aldur veriö merkis dagur meöal nor-
rænna þjóöa. Þjóötrúin hefir skapaö
margar sögur og sagnir um þetta
töfratimabil.
Þá vakna og margar minning-
ar i hugum okkar mannanna barna,
einkum hinna eldri. Nú er mér efst i
huga horfinn vinur, sem látinn er fyrir
nokkru, en fæddur umræddan dag.
Þaö er Jón Ingvarsson, verkstjóri frá
Selfossi. Bæöi er, aö hann var nokkuö
sérstæöur og sterkur persónuleiki, og
svo hitt, aö hann var mikilsveröur og
mikilvirkur starfsmaöur i þjónustu
rikisins, þar sem hann var vegaverk-
stjóri I Arnessýslu nær fjóra áratugi og
sat þann sess meö sóma. Samt hefi ég
hvergi séö hans getiö á prenti ennþá,
þó nokkur timi sé nú liöinn frá láti
hans. Ég vil þvl festa hér á blaö nokkr-
ar minningar um þennan horfna vin
minn, félaga og jafnaldra.
Fyrstu kynni okkar uröu meö þeim
hætti, aö voriö 1922 var ég i þungum
þönkum, þegar kennslu lauk i barna-
skóla Eyrarbakka (en þar var ég skip-
aöur kennari) vegna þess aö mig vant-
aöi sumaratvinnu. Þá var kaup okkar
kennara miöaö viö, aö viö gætum
drýgt tekjur okkar meö góöri atvinnu
á sumrin. Ahyggjur minar voru meiri
en ella að þessu sinni, vegna þess aö ég
var i hjúskaparhugleiöingum og vildi
auövitaö fá sem mestar tekjur! Þá
sagöi mér einhver, aö Jón Ingvarsson
væri að ráöa menn I vinnu til aö byggja
flóögaröa uppi á Olafsvöllum. Ég fór
strax til Jóns og var þar vel tekiö. Ég
fékk vinnuna og þessi heimsókn varö
upphaf aö 10 sumra samvinnu okkar
Jói^ i vegavinnu og ævilangri vináttu.
Þaö^er þvi margs aö minnast frá vega-
vinnuárunum og væri þaö efni I langa
ritgerö. Ég tel, aö vinnuflokkar Jóns
Ingvarssonar hafi á þessum árum
tuga langrar vináttu og góðra kynna
við Lárus og fjölskyldu hans. Vottum
eftirlifandi ástvinum hans innilega
samúð.
Mynd sú, er fylgir þessum linum, er
brúðkaupsmyndin af þeim Lárusi og
Valgerði.
Jón Þórðarson.
unnið allmörg stórvirki I vegagerö
þeirra tima, þótt nú sé þaö gleymt. Ég
minnist þó með nokkru stolti strits
mins, og um 40 félaga minna, viö aö
endurbæta Hellisheiðarveginn frá
Smiöjulaut og austur undir Hryggjar-
holt árin 1923 og 1924. (En Tómas
Petersen var þar yfirverkstjóri). Ég
minnist lika smiði þriggja brúa yfir
árnar i ölfusinu sumariö 1927 og lagn-
ingu Biskupstungnavegar fá beit-
arhúsum Spóastaða að Tungufljóts-
brú. Þvi verki vegakarlanna fögnuðu
feröalangar þess tima.
Nú segi ég hér aðalatriði ævisögu
Jóns aö hefðbundnum hætti og styðst
þar viö frásögn annars vegamanns, sr.
Eiriks á Þingvöllum, sem vann einnig
meö okkur Jóni. Sr. Eirikur jarðsöng
Jón og meö hans leyfi tek ég hér orð-
réttan kafla úr likræöunni, um ættir
Jóns og helztu æviatriöi:
„Jón Helgi Ingvarsson er fæddur 24.
júni 1891 á Bjólu i Asahreppi i Rangár-
vallasýsiu. Faöir hans var Ingvar Pét-
ur Jónsson bónda i Austurvaðsholti,
Landsveít.
Ingvar var mætur maöur, sem ég
hefi ávallt heyrt að góðu getið. Þvi
miöur kann ég litt aö rekja ætt hans.
Fyrri kona hans var Hólmfriður Jóns-
dóttir, móðir Jóns. Komust synir
þeirra tveir til fullorðinsára, Jón og
Siguröur, er dó 22. júni 1970. Með siöari
konu sinni átti Ingvar og mannvænleg
börn.
Móöir Jóns, Hólmfriöur Jónsdóttir
Arnasonar i Þorlákshöfn, Magnússon-
ar, Beinteinssonar. Þarf ekki aö rekja
þá ætt fyrir Árnesingum. Móöurfaöir
Hólmfriðar var Siguröur Magnússon á
Skúmsstööum, bændahöföinginn, sem
margir töldu fremstan bænda um hér-
uö syöra um sina daga. Um hann orti
Einar Benediktsson:
Táp var þitt eðli
trúr til góðs þinn vilji,
stofnsettur varstu á sterkri rót.
Foreldrar Jóns slitu samvistum, er
hann var þriggja ára. Elst hann svo
upp á ýmsum staö, m.a. hjá móöur
sinni og afa i Þorlákshöfn. — Yfirskrift
þessara ára er vinnatil sjós og lands.
Jón stundar sjóinn á Eyrarbakka, en
landvinnu að sumrinu.
Ariö 1913 kvænist Jón Helgu Jóns-
dóttur, (bróðurdóttur Brynjólfs fræöi-
manns frá Minna-Núpi) hinni ágæt-
ustu konu. Þau bjuggu fyrst á Eyrar-
bakka lengst af i Mundakoti. A Selfossi
reisa þau hús árið 1931. Þar eru þau
þangað til þau fara aö Sólvangi I
Hafnarfirði, þrotin að heilsu. Þar eru
þau saman unz Helga dó áriö 1968, en
Jón var áfram, þar til hann fluttist á
Borgarspitalann I byrjun desember
1971, eftir mikiö áfall, sem leiddi hann
til bana á gamlársdag það ár. —
Ekki varð þeim Jóni og Helgu barna
auðiö, en þau geröust fósturforeldrar
Gunnars mjólkurfræðings á Selfossi og
Sveinbjargar, systur hans. Gunnar
kom til þeirra 7 ára, en Sveinbjörg 4
ára. — Jón var góður faöir og greiddi
götu sins fólks af hlýju og hyggindum.
Þess gætti ekki sizt gagnvart Axel,
syni Sveinbjargar, er þau hjónin ólu
upp.
Börnin og tengdabörnin reyndust og
þeim Helgu vel og voru þau I þeirra
skjóli, einkum Sveinbjargar og manns
hennar, Jóns Franklinssonar, siöustu
ár þeirra á Selfossi.
4
islendingaþættir