Íslendingaþættir Tímans - 15.05.1976, Síða 12

ar fámenna þjóBfélagi, þegar slikir
haefileikamenn eru brott kvaddir langt
um aldur fram. Sjálfur tel ég mér það
hina mestu gæfu aö hafa notið vináttu
manns með slika eðliskosti, — vináttu
sem engan skugga bar á frá fyrstu
kynnum.
bað varð gæfa Kristins, að á dvalar-
timanum i Washington kynntist hann
eftirlifandi eiginkonu sinni, önnu S.
Lorange og gengu þau i hjónaband
árið 1966. Varð þeim þriggja barna
auðið, sonar og tveggja dætra og er
yngri dóttirin aðeins nokkurra vikna
gömul. Heimili þeirra að Viöihvammi
12 i Kópavogi bar vott óvenjusamhentri
smekkvisi þeirra hjónanna, og
gestrisni þeirra var með þeim glæsi-
brag, að ekki liður þeim úr minni, er
nutu.
Mér er það fyllilega ljóst, aö fátæk-
leg orð mega sin litils gagnvart þeim
missi, sem fjölskylda Kristins stendur
frammi fyrir. En auk dýrmætra mjnn
inga er huggunar og trausts aö leita i
þeirri staðreynd, að hanner fjölskyld
unni i raun ekki horfinn, heldur munu
eiginleikar hans lifa i börnunum, sem
nú eru að vaxa. Við hjónin vottum fjöl-
skyldu Kristins og vandamönnum öll-
um okkar dýpstu samúð.
Gisli Blöndal.
Þegar menn á miðjum starfsaldri
falla skyndilega i valinn minnir það
okkur áþreifanlega á hversu oft er
skammt á milli lifs og dauða. Þegar
fregnin barst um hið mikla áfall sem
Kristinn HaUgrimsson varðfyrir á leið
frá vinnu sinni, fyrir aðeins fáum dög-
um, setti okkur hljóða sem höfðum
umgengist hann og hans fólk allt frá
barnæsku. Það gat brugðist til veggja
vona og svo fór að aöeins fáum dögum
siöar, eða hinn 16. marz, var hann
dáinn. Það veröa snögg og mikil um-
skipti ilifi margra, ekki sist fjölskyldu
og nánustu ættmenna þegar dauöann
ber svo brátt að garði, lifsstrengurinn
brestur á annaskeiði ævinnár.
Kristinn Vignir Hallgrimsson eins
og hann hét fullu nafni var fæddur i
Reykjavik 2. janúar 1934. Foreldrar
hans voru þau hjónin Svanborg
Sigurðardóttir Bjarnasonar frá Rif-
túni i ölfusi og Hallgrimur Pétursson
Einarssonar frá Hesteyri i Jökulfjörö
um. Svanborg lést fyrir rúmum tveim
ur árum en Hallgrimur lifir konu sina
og yngrí' son.
Kristinn ólst upp ásamt eldri bróöur
sinum, Sverri, i foreldrahúsum, en á
uppvaxtarárum þeirra mátti telja for-
12
eldrahúsin algengt sjómannaheimili
hér i bæ. Faðirinn var að jafnaöi lang-
dvölum að heiman við skyldustörfin á
sjónum, kyndari á kolakyntu botn-
vörpuskipunum framan af og siðar
vélstjóri á sömu skipum. öll
styrjaldarárin hin siöari sigldi hann
með fiskbjörgina til striöandi Eng-
lendinga. Á móðurinni hvildu þvi árum
heimilinu auk húsmóðurstarfanna eins
og þessi störf voru skilgreind i þá tið
og ekki alltaf gengið áhyggjulaust til
hvilu.
Kristinn átti við nokkra vanheilsu að
búa um tlma á sinum barnsárum en
með góöri umönnun foreldra og lækna
komst hann aftur til fullrar heilsu. Að
loknu barna- og unglinganámi hóf
Kristinn nám i Verzlunarskóla Islands
árið 1949 en hann var þá helstur skóla
til meiriháttar framhaldsmenntunar á
þeim árum utan menntaskólanna
tveggja i Reykjavik og á Akureyri.
Hann lauk stúdentsprófi frá
Verzlunarskólanum 1955. Fór hann
siðan til framhaldsnáms i Banda-
rikjunum og lauk þar BA prófi i hag-
fræði 1957 og áfram til enn frekara
náms hélt hann til Englands og lauk
þar meistaraprófi árið 1959.
Kristinn hóf svo störf hjá Seðla-
bankanum 1960, fór til alþjóðagjald-
eyrissjóösins i Bandarikjunum 1963 og
kom svo aftur heim 1969 og tekur við
stjórn hagfræðideildar Seölabankans
og starfaði þar til dauðadags. Hér er
aðeins stiklað á helstu atriðunum i
náms- og atvinnubraut Kristins þar
sem aðrir munu gera þeim þáttum
nánari skil. Þvi vil ég þó við bæta að á
skólaárunum vann hann allmörg sum-
ur hjá Rafmagnsveitum rikisins, i
söludeild og skilaði þar góöum verkum
og góðri viðkynningu eins og hans var
von og visa. Kristinn fékk gott vega-
nestiúr foreldrahúsum. Þar var ávallt
gestkvæmt og rausn mikilíáivivetna og
þar var öllum gert jafnhátt undir
höfði, hvort sem umkomulitlir töldust
eða áttu eitthvað af veraldargæðum
þessa heims, eins og það er kallað.
Sem mest samneyti viö samferða-
fólkiö átti hug þeirra. Við hjónin ásamt
öðru vensla- og kunningjafólki áttum
þar marga ánægju- og gleðistundina
með Svanborgu og Hallgrimi ásamt
sonumþeirra. Þessari lexiu mun
Kristinn ekki hafa gleymt frekar en
öðrum sem hann nam i æsku. Hann
var mjög félagslyndur og einstaklega
tryggur sinni fjölskyldu og félögum,.
hjálpsamur og nærgætinn i hvivetna.
Hann átti mjög gott með að umgang-
ast fólk enda ávallt hýr og þægilegur i
viðmóti, öllum leið vel I návist hans.
Hann eignaðist samstæðan hóp
góðra félaga á skólaárum sinum, hóp
sem bastþeim tryggöaböndumaö enda
þótt persónulegar aöstæður tækju
breytingum i lifi þeirra og fjarlægðin
skildi þá aö um lengri eða skemmri
tima höfðu þeir ekki fyrr náö saman á
ný en vináttan var endurnýjuö. Það
var hist eina kvöldstund og skrafað
fram á nætur, eða farið i eina helgar-
ferð til veiða við vatn eða á til aö njóta
islenzkrar náttúru og útivistar og fá
hvild frá daglegum erli og önnum
starfsins en kannski ekki hvaö sist aö
eiga góðar stundir með góöum
félögum. Þessa félaga sina mat hann
mikils og ræddi oft um þá sér I lagi
þegar léttara hjal bar á góma, en nú
verður rúmið hans Kristins autt, þar
sem viða annarsstaðar.
En Kristinn var jafnframt alvöru-
maður þegar þvi var að skipta og bjó
yfir þeirri skapfestu sem starf hans og
lifsákvaröanir mótuðust af, en þar
sem i öðru var ekki rasað um ráð
fram.
Arið 1966 giftist Kristinn eftiriifandi
konu sinni, önnu Lorange. Áttu þau
þrjú börn, Pétur f. 12. jan. 1968, Svönu
Emeliu f. 13. júni 1973 og óskirt stúlku-
barnsem fæddist 16. febr. sl. eða rétt
um mánuði áður en faðirinn lézt.
Kristinn átti son áður en hann giftist,
Bernódus f. 11. ágúst, 1963. Ég held að
ekki sé ofsögum sagt aö Kristni hafi
verið einstakiega annt um sitt heimili
enda sérlega heimiiiskær og barngóð-
ur. Þá lét hann sér mjög annt um föður
sinn og tengdaforeldra ásamt öðru
nánu skyldfólki. A nú margur góðs
drengs að sakna. Ég hitti Kristin siö-
ast daginn sem litla dóttirin fæddist,
16. febr. s.l., aðáliönum starfsdegi og
var hann þá óvenju hýr i bragöi þegar
hann sagði mér frá litlu stúlkunni og
hve þeim móður og barni heilsaðist
vel. Ég þrýsti hönd hans með góðum
óskum og kveðju til konu hans, en ekki
hvarflaöi aö mér þá að þetta væri okk-
ar siöasta handtak i þessu lifi.
Viö hjónin og börn okkar sendum
önnu, börnum hennar og öðrum að
standendum okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Guðjón Guðmundsson.
Fréttin um alvarieg veikindi hans og
lát tæpri viku siðar varð samstarfs-
fólkinu sem reiðarslag. Hverngat óraö
fyrir þvl, aö hann, sem kvaddi hress I
vikunni áður, skyldi kiukkustund siðar
kominn á sjúkrahús, þaðan sem hann
átti ekki afturkvæmt?
Dauðinn er furöuleg ráðgáta, sem
mönnum gengur illa aö skilja.
Óskiljanlegastur þó, þegar fólk I
islendingaþættir