Íslendingaþættir Tímans - 19.01.1978, Qupperneq 7

Hjaltason, ferðaöist um landið á þess-
um árum og hafði alls staðar vekjandi
áhrif til aukinna mennta á mörgum
sviöum, m.a.kennt duglegum börnum
eitt eöa fleiri tungumál. Er mér tjáö að
hann hafi tekið mikla cryggð við
Skógaheimilið og börnin þar og dvalið
þarnokkurn timal senn a.m.k. tvo eða
þrjá vetur. Fullyrt er að sum Skóga-
systkinin hafi náð hjá honum furðu-
legri leikni i Norðurlandamálum á
þessum stutta tima og var Sigurveig
eitt þeirra.
Auk þeirrar fræðslu og námsvakn-
ingar sem Sigurveig hlaut á æsku-
heimili sinu var hún veturinn 1905-6
nemandi I Kvennaskólanum á Blöndu-
ósi. Sagði hún mér aö hún heföi verið
mjög ánægö með dvölina þar og taldi
hana hafa oröið sér til mikillar bless-
unar á ymsan hátt.
III
Eftir námsveturinn á Blönduósi
dvaldi Sigurveig næstu tvö árin á
æskuheimili sinu I Skógum og vann ó-
trauð viö bústörfin bæöi úti og inni.
En vorið 1909 gerist örlagarlkur at-
burður i llfi hennar. Þá giftist hún eig-
inmanni sínum, Karli Björnssyni frá
Glaumbæ i Reykjadal, og þau hefja
strax búskap á hálfri jörðinni Hafra-
fellstungu I öxarfiröi sem þau höfðu
keypt þetta vor. Og þar bjuggu þau
stðan langa ævi, rúm 60 ár, allt til ævi-
loka.
Sigurveig og Karl eignuðust tvö efni-
leg börn. Þau heita: Björn, fæddur
1910 bóndi I Hafrafellstungu, og
Arnþrúður, fædd 1911, kennari I
Reykjavik. Eitt fósturbarn ólu þau upp
frá sexára aldri, Mariu Jónsdóttur frá
Klifshaga, fædd 1923. Húíi er nú hús-
freyja i Hafrafellstungu, stðari kona
Björns Karlssonar.
Af komendur gömlu hjónanna eru nú
komnir nokkuð á þriðja tuginn.
Hér verður búskaparsaga þessara
ágætu hjóna ekki rakin, þaö yrði alltof
langt mál, enda gert á öörum staö.
Þess skal héraöeins getið aðbúskapur
þeirra stóö alltaf traustum fótum og
var til fyrirmyndar, enda bæöiatorku-
mikil, dugleg og fjölhæf. Jörð sina
byggöu þau og bættu svo mjög að hún
er nú eitt af stórbýlum sýslunnar.
IV
Þess var fyrr getið að Sigurveig I
Tungu var ákaflega næm og minnug
og las á æsku- og uppvaxtarárum sln-
um allargóöar bækur sem hún gat náð
i. Þóttannarík húsmóður- og búsýslu-
störf tækju að sjálfsögðu nær allan
tima hennar fann hún þó alltaf ein-
hverja stund á hverjum degi til að
gripa góða bók og njóta hennar, ljóð
eða laust mál. Oft mun þó sú stund
Islendingaþættir
Þórður Jónsson
rafvirki
f. 13.9*25
d. 24.7 ’77
Kynni okkar Þórðar Jónssonar hafa
staöið allt frá þvl, aö viö fyrst unnum
saman viö smlöi orlofshúsa A.S.Í að
ölfusborgum. En nú hefur sól brugöiö
sumri, Þórður vinur minn er látinn
langt um aldur fram. Mér undirrituð-
um var kunnugt um, aö Þórður hafði
legiö á sjúkrahúsi I Reykjavik um
nokkurt skeið en ályktaöi svo að hann
með sitt góða og óbreytanlega skap og
léttu skaphöfn, mundi brátt sigrast á
veikindum sinum. Svo fóru að berast
fréttir af þvi að um alvarleg veikindi
væri aö ræða, enda leiddu þau hann til
dauöa.
Um slöustu verzlunarmannahelgi
fór ég með fjölskyldu minni um
Þjórsárdal til aö skoða sögualdarbæ-
inn og virkjunarmannvirkin þar. Er
við vorum komin að Búrfellsvirkjun,
þarsem viö Þórður eitt sinn störfuðum
saman, spyr dóttir mln hvers vegna sé
flaggaö I hálfa stöng. Hún vissi, að
sllkt boðaðisorg.Mérvarð samstundis
ljóst að Þórður væri nú allur og haföi
orð á að svo mundi vera. Þá sló þögn á
allan hópinn og öll vorum viö jafn
harmi slegin, þvi að Þórður var meira
en einkavinur minn. Hann var sann-
kallaður heimilisvinur og öll söknun
við hans jafnt. Þórður heitinn var sér-
staklega laginn við að hæna að sér
börn og sýnir það með fleiru sem hér
veröur ekki upptalið aö hann mátti
með sanni kalla góðmenni. Aldrei kom
hann svo á heimili okkar, þó aðerindiö
væri e.t.v. viömig einan, að hann ekki
gæfi sér tima til aö gefa sig að
drengjunum með glettni og gaman-
yröum.
Við Þórður áttum saman ýmis viö-
skipti, hann sem rafvirki og ég sem
trésmiöur og má I stuttu máli segja, að
þau hafi öll farið vel. Hann var einn
þeirra manna sem aldrei fannst full-
greitt það, sem fyrir hann var gert. Oft
vann Þórður fjarri heimili sinu og
haföi þá áhyggjur af málum sínum, en
hafa verið klipin af naumum svefn-
tima. Ollum var ljóst hve húsfreyjan i
Hafrafellstungu var óvenju viölesin og
vel heima á mörgum sviöum og oft um
það talað. Hún vakti llka sérstaka at-
hygli margra viða um land fyrir frá-
bærlega þstræna tóvinnu og fyrir færni
slna og listfengi I litun úr islenzkum
jurtum.
Þá vann hún lengi að félagsmálum
kvenna I sveit sinni. Hún var einn af
stofnendum Kvenfélags öxfiröinga ár-
ið 1907,1 stjórnþess um langt árabil og
leystiþaraf hendi mikil og merk störf.
Það mátti þvi meö sanni segja að hús-
freyjan i Tungu átti sér mörg áhuga-
svið og vakti jafnan athygli samferða-
manna fyrir gerhygli sína, holl ráð og
færni.
Slöari árin dvaldi Sigurveig tlmum
saman hjá dóttur sinni I Reykjavik og
naut þess aö vera hjá henni. Siöasta
árið dvaldi hún þó á elliheimilinu
Grund, enda þá mjög farin að heilsu.
Hún andaðist 5. marz 1974 og var
jarösungin að Skinnastaö 12. sama
mánaðar. Allir Oxfiröingar sem heima
voru og heilir heilsu fylgdu henni til
grafar og vottuðu henni virðingu sina
og þökk.
Veður var kyrrt og hlýtt þennan
marzdag, likt og blessað voriö væri
komiö. Sveitin hennar fagra tók þann-
ig fagnandi á móti henni, — dótturinni
góðu, sem hafði unniö þar svo langt og
fagurt ævistarf og fórnaö öllu sinu
þreki.
Blessuð sé minning hennar.
Siguröur Gunnarsson frá Skógum.
7