Íslendingaþættir Tímans - 25.08.1978, Blaðsíða 8

Gunnar Árnason
frá Hnaukum, Álftafirði
Þa6 má segja, a& örlögin hafi leitt mig
undirritaðan snemma til fundar viB
Gunnar Arnason. Sá atburöur geröist i
ómálga bernsku minni, svo frásögnina
hefi ég eftir öörum.
Foreldrar hans, Árni bóndi Antoniusson
i Hnaukum og Björg Jónsdóttir, tóku mig
sjúkan til sin frá barnmörgum foreldrum
og á erfiöleikatimum. Skyldi ég dvelja hjá
þeim ótiltekinn tima. Mér mun hafa verið
stungiö I gráan strigapoka, eftir tilhlýöi-
lega innpökkun og bundiö fyrir opiö. A
breiöu baki mannsins, fór ég þannig mfna
fyrstu ferö út i heiminn, sem aö vfsu var
ekki löng i þaö sinn, en samt ævintýraieg
og liklegast hefur mér verið um og ó I pok-
anum, þvl yfir straumþungt vatnsfall var
fariö, sem trúlega hefur látiö illa I eyrum
mér, þvi til þess var tekiö og lengi I minn-
um haft, hve öskrin I pokanum heföu veriö
há og skerandi og hversu þau heföu yfir-
gnæft kliöinn I vatninu langan veg. En
bóndinn varö aö láta böggulinn liggja um
stund viö ána, á me&an hann bar konu
sina yfir. Þar sem vatniö I ánni var mikiö
og árbotninn stórgrýttur, var ekki æski-
legt aö bera bæöi konu og krakka yfir, I
einni og sömu ferö. En fóstri minn skildi
og haföi á oröi viö mig si&ar, aö þetta
heföi Ilka veriö þaö eina, sem ég hefði get-
aö gert. Aö öskra. En öskur min voru fús-
lega fyrirgefin og I framhaldi af þvi öll
önnur ólæti mln á uppvaxtarárum, aö þvl
er mig grunar.
Árni I Hnaukum var mikill mannkosta-
maöur, þó hrjúfur væri á yfirborði sér-
staklega viö fyrstu sýn, en Björg var hins
vegar hlédræg kona og bllölynd. Sameig-
inlega voru þau einstaklega vönduö og
góö hjón og ég veit þaö, að börn þeirra öll,
erfðu i rlkum mæli hina góðu kosti þeirra.
Ég tel þennan fyrsta fardag minn þvi til
einstakra heilladaga og þegar komiö var
á leiðarenda snaraöi fóstri minn skjótlega
frá sér pokanum I hendur yngri syni sln-
um Gunnari, sem giápti orölaus og undr-
andi á þann einkenniiega iöandi belg, sem
þau höföu meöfer&is, og sag&i hranalega:
„Hana strákur, reyndu aö nota hendurnar
og leysa frá opinu og sjáöu, hvaöa dáti er I
þessu, og reyndu svo aö mata hann á lýs-
inu I flöskunni þinni, og mundu, aö þú
mátt ekki berja ’hann”. Þannig vigöist ég
þessari fjölskyldu.
Þetta voru fyrstu samfundir okkar
8
Gunnars, sem hér veröur minnst, en
vissulega var&sambúö okkar lengri, en til
mun hafa veriö ætlast i fyrstu. Orlögin
láta ekki aö sér hæöa og afleiðingar
atburöa reynast þessvegna oft aðrar, en
ráö er fyrir gert. Reyndar minnir mig, að
ég hafi einhvern tima heyrt á það minnst
aö I fyrstu hafi kærleikar á milii okkar
Gunnars ekki verið sérlega miklir. Hann
mataöi mig nefnilega af örlæti á lýsi sfnu,
sem mér féll ekki alls kostar viö. En svo
má þó illu venjast aö gott þyki og a.m.k.
læröist mér meö tlmanum aö taka þaö
.Jinossgæti” þegjandi og hljóðalaust og
vfst dafnaöi ég af þvf, og varð hraustur og
sterkari, en menn höföu yfirleitt taliö aö
ég myndi verða. t ööru lagi læröist mér
smátt og smátt að kalla fósturforeldra
mina pabba og mömmu og uppeldissyst-
kynin bræöur mlna og systur og ber það
gleggstan vott um þaö atlæti, sem ég fékk
aö njóta hjá þessu góöa fólki. Og þótt siðar
meir ætti ég þess kost, aö snúa til fööur-
húsa og mætti sjálfur ráöa þeirri ákvörö-
un og þætti vissulega vænt um mina réttu
foreldra og systkini, þá sló ég jafnan frá
mér ákvörðuninni á diplómatiskan hátt
„meö frestun” og vitaskuld I þeim tii-
gangi, aö fá aö vera þarna dulitiö lengur.
Og eftir aö Gunnar tók við búi föður
sins, aö honum iátnum, en þaö var á
fermingarári minu, dvaldi ég áfram hjá
honum og fóstru minni, eöa þar til ég fór I
burtu til náms.
Gunnar Árnason var fæddur að Hnauk-
um I Geithellahreppi h. 14. júlí 1915 og var
þvi tæplega 63ja ára er hann lést, hér á
Borgarsjúkrahúsinu f Reykjavik. Siðustu
ár haföi hann átt við vanheilsu aö strlöa
og orðiö aö þola nokkrar erfiöar sjúk-
dómslegur, þótt hann fengi aö fara heim
til fjölskyldu sinnar á milli, með stundar-
bata. Hann ólst upp I foreldrahúsum, en
var nokkur unglingsár sin hjá vina og
frændfólki að Flugustööum I sömu sveit,
en þar bjuggu þá Ingólfur Arnason frá
Markúsarseli, sem er látinn fyrir nokkr-
um árum og Stefánla Stefánsdóttir, frá
Tunguhllð, Hún býr á Flugustöðum, meö
sonum slnum. Hún og Gunnar voru syst-
kinabörn og hygg ég aö hann hafi litiö ö
hana sem eldri systur og allt Flugustaöa-
fólkið var honum mjög kært.
Foreldrar Gunnars voru, sem fyrr segir
Arni Antoniusson, ættaöur úr sveitinni og
Björg Jónsdóttir, frá Krossalandi I Lóni-
Hún var m.a. afasystir Stefáns Jónssonar
alþingismanns.
Onnur börn þeirra hjóna voru þessi:
Guöbjörg Hólmfriður, gift Karli Lúð-
víkssyni frá Melrakkanesi. Þau búa nú á
Steinsstööum viö Ðjúpavog. Kristmund-
ur, sem er verkstjóri hjá Oliufélaginú
Skeljungi I Reykjavik, en er búsettur f
Kópavogi. Kona hans Guöfinna Magnús-
dóttir er Iátin. Yngsta bam þeirra Arna
og Bjargar hét Kristrún, en hún lést á
þrítugsaldri ógift og barnlaus.
Þá ólu þau upp tvö fósturbörn, Stefán,
frá Starmýri i Álftafiröi, sem þetta ritar-
Hann býr I Kópavogi og er kvæntur
Mattheu Jónsdóttur listmálara,
Margréti Reimarsdóttur, frá Fossárdal I
Berufiröi. Hennar maöur er Olafur
Halldórsson, stýrimaöur og búa f Hafnar-
firöi.
Að fööur slnum látnum geröist Gunnar
Arnason ráðsmaður móður sinnar, eins og
fyrr er getiö og bjuggu þau áfram
Hnaukum nokkur ár, I sambýli v"
Guðbjörgu og mann hennar. Sföar fluttus
þau aö Kambseli í sömu sveit, en þá jöro
keyptu þau Karl og Guðbjörg. Þar mun
Gunnar hafa verið heiníilisfastur a
mestu, á meðan móöir hans liföi. AB henn1
látinni settist hann aö á Ðjúpavogi og fc®*1
þar ráð sitt. Eftirlifandi kona hans ®r
Hólmfrl&ur Jónsdóttir frá Meiöavöllum
Framhald á 7- sf®u'
Tslendingaþaett,r