Íslendingaþættir Tímans - 03.11.1979, Síða 2

Arnór Sigurjónsson
Þeim fækkar nú óöum minum gömlu og
góöu samstarfsmönnum sem unnu aö
félags og menningarmálum fyrir sveit
sina og héraö. Nýlega var einn af þessum
mætu mönnum borinn til grafar, Arnór
Sigurjónsson Brunnhól sem enn taldist á
góöum starfsaldri, eöa 53 ára. Þar er
hniginn góöur drengur meö áhuga á öllu
sem betur mátti fara og aukið gat gengi
fólksins. Er mikil eftirsjá að honum fyrst
og fremst fyrir konu og börn, aldraöa
foreldra, annað vensláfólk, sveit hans og
félagsmálastarf Austur-Skaftfellinga, þar
sem hann í broddi fylkingar var til þess
kjörinn af sveitungum og sinum öðrum
héraösbúum sem þar þurfa aö skipa mál-
um.
Nú er Brunnhólsbóndinn genginn til
grafar. Viö sem eftir stöndum mænum til
hans i anda eins og til fleiri þegar leiöir
skilja og þökkum honum allt.
Ég haföi alltaf ganian af að ræöa viö
Arnór, hann var léttur i máli, vel gefinn
og tók létt á þó maöur.gerði sér til gamans
og léti tviræö orö.falla þaö var i samræmi
viö hans skapgérö^ tii ’
Foreldrar Arnórs eru Sigurjón Einars-
son, fæddur i Odda á Mýrum, (sú jörö er
fallin úr byggö) og Þorbjörg Benedikts-
dóttir frá Einholti, ein af hinum mörgu
systkinum Gunnars Benediktssonar
prests og rithöfundar. Koma þau hjón
mjög viö félagsmálasögu Mýrahrepps
og A-Skaftfellinga fyrst sem ungmenna-
„A styrjaldarárunum 1914-1918 læröu
Islendingar aö bjargast nokkuð sjálfir i
ýmsu þvi, er þeir höföu áöur aö mestu
látiö útlendinga um. Sildveiöar og sildar-
söltun innlendra manna jókst nú aö
miklum mun, og næstu árin eftir
styrjaldarlok kom nokkur innflytjenda-
straumnr til Siglufjaröar, sem var þá
aöalsildveiöistöðin. Alltaf sáum viö, sem
fyrir vorum, ókunn andlit. Ég er ómann-
glögg aö eölisfari, og nU haföi ég látiö af
skólastjórn og hætt kennslu að mestu, svo
aö þaö var engin sérstök hvöt fyrir mig aö
kynnast aökomufólkinu. Ég veittí þvi þess
vegna ósköp litla eftiítekt. Þar fór þó svo,.
aö einn maöur, sem ég sá nú oftar og oftar
bregöa fyrir, vakti athygli mina öðrum
fremur. Þreklegur var hann og hafði ætiö
hraöan á, stórskorinn nokkuö i andliti og
veöurbitinn, en ætið glaölegur á svip, bar
höfuðiö hátt og var svodjarfmannlegur og
öruggur i fasi, aö ósjálfrátt vakti traust.
Ég haföi eitt sinn orö á þvi viö manninn
minn, aö ég væri ööru hverju -aö mæta
manni á götunni, sem mér virtist svo sér-
stæöur persónuleiki aö mig langaöi til
fe'lagar og siöan hvort um sig eftir stööu,
hann i verkahring karla en hún I verka-
hring kvenna, og höfðu þar i mörgu
forystu. Sigurjón mætir sem fulltrúi
Mýradeildar I K.A.S.K. á fyrsta fulltrúa-
fundi þess 25. og 26. mai 1920. Fleiri full-
trúafundi i K.A.S.K. átti hann eftir aö
sækja. Þá sat hann marga bændafundi
sem fulltrúi sins búnaöarfélags einnig
fundi búnaöarsambands Austur-Skaftfell-
inga og i mörg ár fulltrúi Austur-Skaft-
fellinga á Stéttarsambandsfundi bænda,
neitaði siðast kosningu vegna aldurs.
Oddviti hreppsnefndar Mýrahrepps frá
1947 til 1970. Þorbjörg kemur mikiö viö
starfsemi kvenfélagsins á Mýrum og aöra
starfsemi sem konur hafa beitt sér fyrir
þar. Þaö hefur veriö meö hana eins og
fleiri góöar konur, hún hefur stutt bónda
sinn i starfi og þvl meir sem meira hefur
reynt á.
Einar faðir Sigurjóns var hreppsstjóri
Mýrahrepps frá 1916 til 1946 og oddviti frá
1905 til 1917, endurskoðandi K.A.S.K. I
fleiri áratugi svo fátt sé nefnt af hans
opinberu .störfum. Kona Einars Ingunn
Jónsdóttir ágæt húsfreyja og studdi þann
málstað kynsystra sinna sem betur mátti
komin af þeirri ætt, sem telur að ég hygg
flesta A-Skaftfellinga i sinni ætt. Ég nefni
aðeins þessi nöfn til aö rifja upp af hvaða
bergi Arnór var brotinn.
Arnór var fæddur i Kambsseli Alftafirði
16. júli 1926 ég hygg innsta bæ til dala
þess aö vita hver hann væri. Lengra
komst ég ekki, þvi hann svaraði strax:
„Þaðer sjálfsagt Skafti á Nöf”. „Hvernig
veistu þaö?” sagöi ég. „Ég er ekkert farin
að lýsahonum fyrir þér”
„Jú, þaö er alveg auövitaö” svaraöi ég.
„Skafti vekur eftirtekt hvar sem hann fer,
enda er hann talinn djarfasti sjósóknari
norðan lands”
Meira fræddist ég ekki um Skafta i þaö
sinniö, en forvitni minni var engan veginn
svalað. Ég hélt fyrirspurnum áfram og
fékk smám saman ýmsar fregnir af fjöl-
skyldunni á Nöf enda búsetti Skafti og
skyldulið hans sigað fullu I Siglufiröi litlu
slöar, — fyrstu árin voru þar aðeins á
sumrin. Ég fékk tækifæri til nánari
kynna, bæöiaf fjölskyldunnisjálfri og lika
af nokkrum nágrönnum þeirra úr Skaga-
firöi sem einnig fluttu tíl Siglufjaröar og
uröusiðar góövinir mlnir er ég reyndi aö
sannsögli og áreiöanleik. Ég þykist þess
þvi fullviss, aö heimildir minar séu
ábyggilegar og saga Skafta Stefánssonar
þess verö, aö henni sé á loft haldið. Ekki
sem þar er I byggö. Fjallahringurinn um-
hverfis bæinn heföi eflaust heillaö hug
hins unga manns ef hann heföi veriö búinn
að fá fulla skynjun aldurs vegna. A þessu
haröbýla afdalakoti lágu fyrstu
æskusporin. Margur sumardagurinn kom
þar fagur sagöi Sigurjón, og kyrröin sem
þarna rikti var ógleymanleg. Lika gátu
komiö þarna haröir hriöarbyljir en þeir
gleymdust þegar sólin skein.
Ég held eftir tveggja ára dvöl i Kambs-
mun ég þó gera henni nein fullnægjandi
skil enda gæti hún veriö þrem mönnum
nokkurt verkefni: Sagnaritarinn, sem á
sinum tima skrifar sögu Siglufjaröar,
hlýtur aö ætla Skafta riflegt rúm I bók
sinni. Fyrir sálarrannsóknarmanninn
mundi margvisleg dulræn reynsla Skafta
vera hinn mesti fengur.
Og fyrir listamanninn gæti æviferill
Skafta, og þó ef til vill fyrst og fremst
æskuár hansog systkina hans, þolgæöi og
óvifanlegt trúartraust föðurhansog fágæt
hetjubarátta móöur hans, verið hinn
ákjósanlegasti efniviöur i' skáldsögu.
Viö þessa lýsingu frú Guörúnar hefi ég
litlu viö aö bæta aðeins þessu:
Viö Þórný sendum frú Helgu og börnum
hennar og öörum ástvinum Skafta
Stefánssonar innilegustu samúöarkveöj-
ur. Viö vitum aö minningin um einstakan
maka og fööur mildar sársaukann viö
leiöarlok.
Þaö er von min aö landiö okkar eignist
jafnan fólk, sem likist honum aö mann-
dómi og fyrirmennsku.
Jón Kjartansson.
íslendingaþættir