Íslendingaþættir Tímans - 19.04.1980, Blaðsíða 4

honum einlægar þakkir stjórnar Laxár-
virkjunar fyrir störfin öll og biö honum
Guös blessunar handan móöunnar miklu.
Innilegustu samóöarkveöjur sendi ég
eftirlifandi eiginkonú hans, frú Lenu
Kristjánsddttur, sem var honum traustur
og elskulegur lifsförunautur, ennfremur
kjörsyninum Hauki og fjölskyldu hans, og
siöast en ekki sist syninum Knúti og
fjölskyldu hans, sem veriö hafa Knut og
Lenu hald og traust á ævikvöldinu og
halda starfi þeirra áfram á traustan og
öruggan hátt, svo engin brotalöm hefur
myndast. Guö blessi þau öll.
Valur Arnþórsson
stjórnarformaöur Laxárvirkjunar
Þann 1. april s.l. andaöistá Fjóröungs-
sjúkrahúsinu á Akureyri Knut Otterstedt
fyrrverandi rafveitustjóri. Hann var af
sænskum ættum, hlaut menntun sina f
Sviþjóö og kom til starfa viö byrjunar-
framkvæmdir Rafveitu Akureyrar eftir
aö hafa starfaö um árabil 1 heimalandi
sinu. Knut Otterstedt var siöan rafveitu-
stjóri er Rafveita Akureyrar hóf starf-
semi sina. Hann kvæntist islenskri konu
LenuKristjánsdóttur. Þau hjónin hafa æt-
íö átt heima á Akureyri og var heimili
þeirra þekkt fyrir höföingsskap og rausn.
Þau munu varla finnast mörg fyrirtæki
sveitarfélaga hér i Iandi, sem tengjast
eins mikiö starfssögu og ævistarfi eins
manns og Rafveita Akureyrar tengist
ævistarfi Knut Otterstedt.
Hann kom til starfa viö Rafveitu
Akureyrar áöur en hún hóf rekstur sinn,
varö fyrsti rafveitustjórinn og gegndi þvl
starfi i um fjörutiu ár eöa til ársloka 1962.
Þá tók sonur hans, Knútur viö starfi raf-
veitustjóra á Akureyri og hefur hann
gengt þvi meö miklum ágætum til þessa
dágs.
Knut Otterstedt stóö I fararbroddi og
leiddi Rafveitu Akureyrar I gegn um alla
byrjunaröröugleika fyrirtækisins, og
hann stjórnaöi meö glæsibrag og dugnaöi
uppbyggingu og þróun rafveitunnar á
miklu og erfiöu framfaraskeiöi. Þegar
umsvif Rafveitu Akureyrar jukust, þá
uröu einnig störf hans ábyrgöarmeiri og
allt umfang þeirra varö fjölbreyttara og
erfiöara.
011 voru störf Knut Otterstedt bæöi
heilladrjúg og farsæl, enda var hann
mjög fórnfús og einstaklega samvisku-
samur viö alla sina vinnu og mátti hvergi
vamm sitt vita. Þessir eiginleikar voru
leiöarljós I öllum störfum hans hjá
Rafveitu Akureyrar.
Aö -Jeiöarlokum vil ég fyrir hönd
stjórnar Rafveitu Akureyrar þakka störf
hans öll og þann stórkostlega þátt, senó
hann hefur átt i sögu rafmagnsmála á
Akureyri. "v
Eftirlifandi eiginkonu hans Lenu'
Otterstedt, sonunum Knúti og Hauki og
fjölskyldum þeirra færum viö okkar
dýpstu samúöarkveöjur.
F.h. stjórnar Rafveitu Akureyrar
Siguröur Jóhannesson
4
Jón Kr.
f.13.1.1898
d. 20.3. 1980
Oft var þaö á góöum stundum aö Jón
Nielsson sagöi okkur frá bernsku sinni og
siöar þvi sem á dagana dreif á mann-
dómsárunum. Frásagnir hans voru lif-
andi og ljósar. Hann haföi lag á því aö
gera hlustandann aö þátttakanda f sjálfri
atburöarásinni. Maöur hreifst meö, tók
þátt i tvisýnni baráttu sjómannsins á opn-
um báti er hann leitaöi lands undan fár-
viöri, eöa naut sumarbliöu lágnættis er
hauöur og haf runnu saman i litadýrö
miönætursólar fyrir opnum Eyjafiröi.
A sama hátt tók hlustandinn þátt f
skautaferöum um Eyjafjörö frostavetur-
inn mikla, er fariö var á sleöum frá Gjögri
inn á Akureyri, fylgdist meö heyskap og
leitum eöa strangri vinnu i slldarnótunum
á Siglufiröi meöan sildarævintýriö entist.
En f öllum þessum frásögnum, sem þvf
miöur veröa ekki framar skráöar, var
sterkurundirtónn manndóms, réttsýni og
drengskapar.
Jón Nielsson lést hinn 20. mars s.l. og
haföi þá tvo um áttrætt. Hann fæddist á
Reyöarfiröi 13. janúar áriö 1898, fyrsta
barn hjónanna Kristinar Kristjánsdóttur
og Nielsar Jónssonar. Strax f mai sama ár
fluttu þau búferlum til Eyjafjaröar og
settust aö í Hrisey. Aldamótaáriö fluttu
þau Niels og Kristin meö son sinn aö
Syöra-Kálfskinni á Arskógaströnd þar
sem þau bjuggu næstu tiu árin. Þaöan lá
leiö þeirra aö Grund i Þorvaldsdal, en ár-
iö 1912 fluttu þau aö Birnunesi. Nfels og
Kristin voru dugnaöarfólk og efnuöust
vel. Heimili þeirra var annálaö fyrir
myndarksap og jafnan mannmargt. Fjöl-
skyldan stækkaöi er árin liöu. Næst Jóni
aö aldri var systirin f hópnum, Jóhanna,
þá Friöfinnur, Gunnar og Ingólfur.
Um þaöleyti er Jón óx úr grasi var far-
skóli starfræktur á Arskógaströnd. Börn
og unglingar á aldrinum 10-14 ára nutu
kennslu, átta vikur I senn. Kennarinn sem
veitti börnunum tilsögn á Selárbakka og f
Litla-Arskógi 1909-1910 varö siöar þjóö-
kunnur maöur. Hann hét Snorri Sigfús-
son. Enda þótt ærinn aldursmunur væri á
honum og Jóni Nfelssyni tókst meö þeim
vinátta, sem entist meöan báöir liföu. Oft
minntist Jón þessara skóladaga. Þeir
nýttust honum vel og hann taldi sig eiga
Snorra kennara Sigfússyni mikiö aö
þakka. Mér er nær aö halda aö á þessum
árum hafi oröiö „námsleiöi” ekki veriö til
i málinu.
Heima á Birnunesi liöu árin f glööum
systkinahópi, viö vinnu til sjós og lands.
Jón Nielsson var mjög félagslyndur og tók
þátt 1 flestu sem um var aö vera á þeim
vettvangi. Hann lék á harmoniku á dans-
Níelsson
leikjum og tók þátt f leikstarfsemi. A
Birnunesi var búiö viö rausn. Jón varö
snemma formaöur á báti fööur síns en
bræöur hans hásetar. Þeir sóttu fast sjó-
inn er fiskur gekk á miö, en ýmsum þótti
óvarlegt aö vita bræöurna alla á sama
báti. Svo mörg voru dæmin um skiptapaog
hörmuleg slys. En gæfan var formannin-
um unga hliöholl, svo sem reyndar oftast
á hans löngu vegferö. Hann kom ávallt
heill af hafi þótt tvisýnt væri á stundum-
Ég dreg ekki i efa aö heimasætur á Ar-
skógáströnd hafi rennt hýru auga til Jóns
þegarhér er komiö sögu. Hann lét sér hins
vegar hægt i þeim efnum og eitt sinn er
hann kom á bæ i nágrenninu spuröi
gömul kona sem þar átti hei'ma hvort
hann væri ekki búinn aö sjá sér út konu-
efni. Jón lét lftiö yfir þvi og sló umræöunni
uppígrfn! Þásagöi gamla konan. ,,Þú ert
svo góöur drengur Nonni minn aö þú átt
skiliö góöa konu og ég veit hver hún
veröur. Þaö er hún Petra litla I Stærra-
Arskógi”.
„Hvernig heldur þú aö ég nenni aö bíöa
eftir henni, barninu”, svaraöi Jón, en
Petra var þá unglingur. En þaö fór eins og
sú gamla sagöi. Þau Jón og Petra Jóns-
dóttir giftust 17. nóvember áriö 1923 og
bjuggu fyrst um sinn hjá foreldrum hans
á Birnunesi. Jón var á þessum árum til
sjós, m.a. meö Sæmun di Sæmundssyni á
skipinu Hjalteyri.
Enfjölskyldurnar i Stærra-Arskógi og á
Bimunesi áttu eftir aö tengjast enn frek-
ar, erGunnar bróöir Jóns kvæntist Helgú,
systir Petru.
Þessi tvenn hjón byggöu áriö 1931 ný-
býliö Brimnes á Arskógaströnd austan
Þorvaldsdalsár. Þeir bræöur reistu þarna
myndarlegt Ibúöarhús, og stunduöu út-
gerö og búskap jöfnum höndum. Jón fór
einnigtilSiglufjaröar um sildveititimann,
þar sem hann var viö netaviögeröir.
Petra var heima, gætti bús og barna og lét
ekki sitt eftir liggja aö vinna heimilinu. A
fyrsta hjúskaparári fæddist þeim fyrsta
bamiö, bráöfalleg stúlka sem var skírö
Elsa.
Sagt er aö stundum sé skammt milli
gleöiogsorgar. Elsaléstá ööm ári. Getur
hver og einn gert sér i hugarlund erf-
iöleika foreldranna ungu. Til þess aö hafa
ofan fyrir sér eftir dótturmissinn, réri
Petra heilt sumar meö manni sinum. Hún
vissi sem var aö timinn skurnar sárin og
vinnan er máske eina meöaliö þegar svo
stendur á.
En hamingjusólin brosti viö ungu hjón-
unum á ný. Þau eignuöust er árin liöu góö
ogheilbrigöbörn, sem ölllétusér annt um
foreldra sina. Traustari fjölskyldubönd
hefi ég varla séö. Vel búnaöist Jóni og
Petru á Brimnesi. Þar kom þó eftir
islendingaþættir