Íslendingaþættir Tímans - 19.04.1980, Blaðsíða 6

kemur aUtaf maöur f manns staö, en
stundum hefur veriö sagt, aö vandfyllt
geti oröiö skarö góöra manna. Eitt veit
ég, aö þaö eru margir i sveitinni, sem
taka undir viö mig þegar ég segi, kærar
þakkir Ragnar Felixson fyrir vel unniö
starf, heiöarlegheitin og góöu kynnin,
þinn hlýja drengskaparhug viö eldri sem
yngri, megi þér vel launast fyrir, svo sem
þú hefur til unniö. Guö launar fyrir hrafn-
inn, vonandi fyrir okkur líka.
Ragnar dáöi fornar dyggöir, hann haföi
glöggt auga fyrir því verömæti sem til-
heyröi liöinni tiö. Hyggindin áttu heima í
hans brjósti, hann kunni aö gæta fengins
fjór, allt var fágaö og fegraö sem hans
varöveislu tilheyröi. Hann fékk ungur á-
huga fyrir söfnun eldri muna og kom sér
upp álitlegu safni. Ég minnist þess aö
hafa gefiö honum nokkra forna muni og
hve glaöur og þakklátur hann var. Hvergi
voru hlutirnir betur varöveittir eöa betur
hirtir en i hans umsjá. Allt sem honum til-
heyröi var haft i góöu lagi. Bflskvlrinn var
sem stofa listamanns, og var þaö í eigin-
legri merkingu. Þar voru málverkin á öll-
um veggjum, þar mátti sjó handverk
listamannsins. Margur á fallega mynd
eftir hann mólaöa. Fyrir ári siöan hélt
hann sýningu. Þarna undi hann sér vel i
fristundum, þaö breytti engu þótt fjöl-
skyldubillinn stæöi á gólfinu, hann var
alltaf sem stofumubla, spegilfagur og
gljáandi. Þaö sama máttisegja um gamla
jeppann, þó áratuga gamall sé, hann litur
út sem nýr, i toppstandi til aö leggja á
vegleysu til myndaöflunar.
Ragnar var fæddur listamaöur, hlé-
drægur meö næma athyglisgáfu, undi hag
sinum vel út af fyrir sig f friöi og kyrrö
náttúrunnar. Hann var maöur reglusam-
ur, formfastur og vandaöur aö viröingu
sinni, nærgætinn og barngóöur. Hans leiö
lá fyrir utan skarkala lifsins. Þaö væri
sannarlega lærdómrikt fyrir unga menn
aökynna sér verk þessa manns, umhiröu
og umhyggju. Þar mátti sjá margt f betra
ogfegurra formi en almennt þekkist, þaö
stóöst fyllilega þaö besta sem veriö er aö
sýna ungu fólki i skólum, sem kenna
ungum til verka. Þaö yröi sannarlega
manndómsrikt aö tileinka sér reglusemi
og umhiröu þessa unga manns.
Sorgin er þung hjá aldraöri móöur, aö
sjá á eftir eina barninu sinu, i blóma lifs-
ins, hún hefur mótlætinu mætt fyrr,
maöur hennar var fljótt kallaöur á góöum
aldri, ég hefi sannarlega mikla samúö
meö henni. Sama má segja um hina ungu
konu Ragnars, Elisabetu Karlsdóttur og
böm þeirra fjögur. Þeim er öllum vottuö
innileg samúö.
Sagt er, aö þeir deyi ungir sem guöirnir
elska, vel getur þaö rétt veriö, viö vitum
svo litiö raunverulega um lifiö, tilgang
þess og framhald. Þaö er kannski ósk-
hyggja aö reikna meö enn lengra, bjart-
ara og hamingjusamara lifi, á landi eillfö-
ar, eins og þaö er kallaö.
Þó veröur þvf tæpast á móti mælt, aö
visbending glæöir von um framhald.
Þetta jaröneska lif sé aöeins inngangur aö
ööru miklu betra og fullkomnara.
Þaö styrkir örugglega i mótlætinu aö
trúa á þaö góöa.
Viö söknum góöra vina á kveöjustund,
máske vantar okkur betri skilning og
betri sannanir til aö gleöjast á slikri
stund.
Viö gleöjumst hér á jörö þegar fólk er
hækkaö i tign og veittar góöar stööur,
hver veit nema þaö sé ástæöan fyrir
skyndikalli. Fólk er tekiö frá okkur á öll-
um aldri, hvernig sem ástatt er. Viö hljót-
um aö álykta aö ailt hafi þetta tilgang. 011
förum viö þessa sömu leiö, enginn veit
hver er næstur, liklega er best aö sýna
þollund, lóta húsbóndann ráöa, rööin
kemur bráöum aö okkur.
Viö lifum i þeirri von, aö vinum veröi aö
mæta á eiliföar-sólárströndinni. Glööum
vinum og hamingjusömum. Þeir fagna
góöum gestum, þeim var gestrisni og
vinatryggö i blóö borin. Þangaö til geym-
um viö myndir minninganna. Þær eru
fagrar varöandi þann sem viö kveöjum
nú, eins og fallegu mólverkin hans.
Hann málaöi allt af meöfæddum lista-
manns hæfileikum. Minnumst þess, aö
allt var fast mótaö af hyggindum, fegurö,
af ráödeild og einstakri smekkvisi, sem
þessi sérstaki sómadregur vann.
Blessuö sé minning hans.
Guös styrkur huggi ykkur öll.
Valgaröur L. Jónsson
Eystra-Miöfelli.
Betúel J.
Betúelsson
Fæddur 17. 4. 1897
Dáinn 6. 3. 1980
Þann 17. mars 1980, var Betúel. J.
Betúelsson, frá Göröum i Aöalvik,
kvaddur hinstu kveöju... Athöfnin fór
fram I Fossvogskapellu, margir voru viö-
staddir, vinir sem vandamenn.
Betúel J. Betúelsson fæddist aö Höfn, I
Hornvik 17.4. 1897. Foreldrar hans voru
hjónin: Anna Guömundsdóttir og Betúel
Betúelsson, bóndi og kaupmaöur i' Höfn.
— Hér er þess manns aö minnast sem ég
tel mig hafa haft gæfu af aö kynnast,
mun ég færa þar rök aö. — Betúel. J.
Betúelsson var eljumaöur, sivinnandi.
Eöliskostir hans voru margir og veröa lft-
iö ræddir, i stuttri minningagrein mun
fátt eittsagt. Aldrei var Betúel svo önnum
kafinn, aö hann hlýddi ekki á mál manna,
og hvers manns bón vildi hann leysa ef
þess var nokkur kostur. Ljúflyndiö hans
Betúels veröur öllum minnisstætt, er til
þekktu og brosinu hans milda og hlýja
fylgdi sá ylur, sem seint fyrnist.
Ég, sem þessi orö rita var sjö ár kenn-
ari ÍAÖalvik. Þegar leiöokkar Betúels lá
saman, var hann giftur maöur. Kona hans
var Kristjana Jósefsdóttir, mannkosta
kona, er reyndist manni sinum trúr lffs-
förunautur. Hjónaband þeirra, Betúels og
Kristjönu, var ástúölegt, þó bar þar
skugga á, sem var heilsuleysi konunnar,
sem bar þann kross meö þolgæöi og still-
ingu. Þeim hjónum varö fimm barna
auöiö. Auk sinna fimm barna, tóku þau
hjón dreng I fóstur, önnuöust hann meö
ástúö og umhyggju, sem þeim báöum var
svo eölileg, voru samhent i þvi sem ööru.
Samlif þeirra var meö ágætum, enda
byggt á traustum grunni.
Undirstaöan, sem þau byggöu allt sitt
lif á, var trúin á guö kærleikans og frels-
ara vorn, Jesúm Krist. Þau hjón sýndu
bæöi trú sina i verki, ekki sem stundar-
fyrirbæri znöggra geöbrigöa, heldur i
ævalangri óslitinni keöju kærleiksverka,
þar sem trúmennska i störfum er allsráö-
andi og dyggöin situr viö stjórnvölinn.
Arin 1932 til 1939 var ég kennari I Aöalvik.
Kynntist ég og kona min, Þuriöur
6
íslendingaþættir