Íslendingaþættir Tímans - 19.04.1980, Blaðsíða 15

jjst að vega sig yfir á stönginni. Aft Múla-
°tiþáftihann góftgjörftir og lagftisittan af
taft meft sauftinn. Saufturinn var tregur í
t^umi og gekk ferftin seint. Þegar aft vötn-
uuum kom, haffti enn vaxiö i þeim. Auft-
v®ldast heffti verift fyrir Jón aft vega sig
Vfir og draga siftan sauftinn yfir á eftir.
ann varhins vegar ekki meft nógu langt
j^iptagl og kom nú i ljós, aft rétt var orft-
gömlu mannanna aft „sjaldan er bagi
jubandi né byröarauki af staf”. Þaft var
Pyl ekki um neitt aft velja. Jón skellti sér
n'öur fyrir skörina, tók sauöinn á herftar
Sér °g hugöist bera hann yfir. En nú kom
Srunnstingullinn til skjalanna. Lengra
eyndist á botn en Jón haföi reiknaft meft.
I Unn sökk i grunnstingulinn og stóft þarna
beljandi fljótinu meft sauftinn á bakinu
eSvatnift i heröar. I ferlegum átökum viö
Jötift, glimu, sem endaft gat á báfta vegu,
kst honum þó aft brjótast yfir meft sauft-
nn. Mörgum heföi vafalaust komift í hug í
Pyun hildarleik aft sleppa sauftnum og
larga sjálfum sér, enda fullkomift karl-
nnnsverk aft komast yfir, þó ekki væru
endurnar bundnar vift nfftþunga byröina.
, 1 kolniftamyrkri og 10-12 stiga frosti
°tn Jón síftan holdvotur aft Eyvindar-
°lti. Þar skilafti hann stönginni góftu og
Igvélunum og fékk aft setja sauftinn i
fjós
nieftan hann haffti fataskipti.
Heimilisfólkift vildi aft hann gisti, en Jón
ar meft hugann vift aö komast heim til
°nusinnar og nýfæddrar dóttur. Sárfætt-
v maftur var þaft og soöinn á fótum i' kú-
Klnnsskónum, sem dró sauftinn um nótt-
na austur undir Eyjafjöll.
Menn viluftu ekki fyrir sér aft takast á
’n óblift náttúruöfl. Þósagftieinhver eldri
annanna, þegar hann heyrfti um þessa
Vaftilför: ,,Ja, brjóstiö á mér heffti ekki
P°laft þetta”.
Sex efta sjö sinnum fór Jón á vertift I
yjúm. Hann haffti gaman af sjósókn og
jli *t alltaf vel. Eitt skiptiö var þó nærri
t a farift. Hann fékk öngul i fingur. Sjálfur
. di Jón þetta skeinu og héltáfram vinnu
lnni. Um nóttina svaf hann illa og fór
niist um hann hrollur efta hann lá i svita-
ewif*' ^a8'nn eftár fór Jón til vinnu, enda
, .Ki vanur aft liggja heima, þótt eitthvaö
^J^tafti á. Er lifta tók á daginn var hann
eku*nn SV0 stirPur 1 handlegg, aft hann gat
t'i k UnniP °8 fökk þá aft fara úr vinnunni
1 Pess aft komast til læknis. Heim fór Jón
syrst til þess aft hafa fataskipti. Þá var
°slæm blófteitrun komin 1 sárift, aö hon-
'n tókst varla aft halda meftvitund meft-
Un hann skipti um föt.
a **0num var komift til læknis hift bráft-
vsta- Jón lá þá 2 mánufti á sjúkrahúsi og
lifft'U ^*11 taiciar miklar likur á aft hann
obk at- hann var sterkbyggftur
s? Pó sumir kæmu í sjúkrahúsift til þess aft
J. ^nnn 1 siftasta skipti, tókst honum aft
. Jótast upp úr' veikindunum eins og fljót-
j u. toröum. Þaft lýsir nokkuft skapgerö-
leít*’ sælcja vinnu þótt veikur væri og
a ekki til læknis fyrr en tvisýnt var aö
ieik*1 næö' fundum hans a{ ei8in ramm-
ls|e
fidingaþættir
Jón kvæntist Guftbjörgu Sveinbjarnar-
dóttur frá Ysta-Skála, dóttur Sveinbjarn-
ar Jónssonar bónda þar og konu hans
önnu Einarsdóttur. Þau Jón og Guftbjörg
eignuftust fjögur börn. Þau eru: Anna
Björg, stúdent og læknaritari, gift Guft-
mundi G. Þórarinssyni verkfræftingi,
Bjarni Þór, lögfræftingur og bæjarritari f
Kópavogi, kvæntur Margréti Jörgensen,
Guftbjörn, stúdent og trésmiöur, kvæntur
Fanný Clausen, og Margrét, nemi í fjöl-
brautarskóla.
Þau Jonni og Bugga ætluftu i fyrstu aft
búa i sveit og sóttu um Asólfsskálann, þar
sem faftir Jóns haffti hafift búskap. Þau
fengu ekki jörftina og fluttu því til Reykja-
vikur. öll fyrstu árin i Reykjavík voru
þau þó sífellt meft þaft i huga aft flytja
undir f jöllin vift fyrsta tækifæri. Jón hefur
sjálfur sagt mér, aft ófá reiptögin flétt-
afti hann úr hrosshári meftan hann ennþá
reiknafti meö aft verja ævi sinni sem bóndi
isveit. Atvikin höguftu þvi þó þannig aft úr
þvi varft aldrei.
A hverju sumri fóru þau hjónin f sveit-
ina og þar dvaldist hugurinn. Hjóna-
bandift var hamingjusamt og hjónin sam-
hent. Anna dóttir þeirra hefur oft sagt
mér, hvehenni er minnisstætt, hvaft mikil
glefti riktiá heimilinu, þegar verift var aft
leggja af staft austur. öll þreyta og
áhyggjur gleymdust, allir voru glaftir og
léku vift hvern sinn fingur.
Mörgum þykja Eyjafjöllin fegursta
sveit á Islandi. í norftri móta fjöllin og
jökullinn sjóndeildarhringinn, en i
sufturátt er víftáttan, hafift og Eyjarnar í
fjarska. Andstæöurnar rikja. Tign og
þögn jökulsins á aftra hönd, en söngur öld-
unnar vift ströndina á hina og einmitt
þarna mætast svalur úthafsvindur og.
mildur fjallaþeyr.
Þaft skyldi engan undra þó þessi sveit
seiddi börn sfn um langa vegu til sín og
mótafti lyndiseinkunn þeirra og skaphöfn.
Þegar Jón og Guöbjörg fluttust suftur til
Reykjavikur, var hér ekki alltaf mikiö um
vinnu.
Atvinnuleysi var stundum mikift og öm-
urlegt þegar hraustir og dugmiklir menn
gengu tárfellandi frá vinnustaft, þvf enga
vinnu var aft fá, en fjölskyldan beift
heima.
Jóni tókst þó alltaf aft fá vinnu og gekk
aft ýmsum störfum. Fyrst stundafti hann
sjó, en siftanalmenna hafnarvinnu og eyr-
arvinnu. Siftar fekk hann vinnu i' smiftju
og starfafti upp frá þvi viö járniftnaft og
suftuvinnu. Yfir30ár hefurhann unnift vift
bilaviftgerftir. Lengi vann Jón vift suftu og
náfti mikilli hæfni vift þaft starf. Þeir sem
vinna vift verkfræftistörf vita, aft vanda-
samasti þátturinn i' smifti erfiftra stál-
bygginga er oftast aft fá gófta suftumenn.
Meft þeim stendur verkift og fellur. A
yngri árum var Jón eftirsóttur vift suftu-
vinnu, enda haffti hann allt sem til þurfti.
Styrkar hendur, hæfni og lagni og þá
verktækni sem einungis mikil æfing
ogeinbeiting veita.
Mest hefur Jón unniö vift bilaréttingar.
Okkur hefur oft fundist nánast furöulegt
hvernig hann hefur getaft breytt beygluö-
um bilhræjum iglæsivagna, sem helst litu
út fyrir aft vera nýkomnir úr út verk-
smiftjunni.
Þótt höndin sé nú ekki jafnstyrk og hún
var á yngri árum, eru ótrúlegir hlutir
gerftir i bflskúrnum vift Efstasund.
Þau Jón og Guftbjörg reistu sér fallegt
einbyiishús i Efstasundi i Reykjavik. Þar
varft siöan annaft heimili vina og vanda-
manna aft austan, sem áttu erindií bæinn.
Guftbjörg Sveinbjarnardóttir dó árift
1959. Þá var yngsta dóttirin, Margrét, á
fyrsta ári og Guöbjörn 7 ára. Jóni var þá
mikill vandi á höndum vift uppeldi barna
sinna.Sjálfur varfthann aft stunda langan
vinnudag, en honum tókst aft halda heim-
ilinu saman og haffti lengi ráftskonu til
hjálpar.
Nú eru börnin uppkomin og þeir erfift-
leikar aft baki. Vel held ég aft hafi tekist til
og öllum börnum sínum hefur hann komiö
til mennta.
Um Jón Bjarnason sjálfan er þaft aft
segja.aft hann er maftur fastur 1 skapi og
fastur fyrir. Þaft iysir skapferli hans mik-
ift, aft orft hans þykja betri en loforft
margra annarra. Skapharftur getur Jón
veriöef þvi er aft skipta og ekki hygg ég aö
hann sé gefinn fyrir aö láta sinn hlut og
alla ævi hefur hann átt erfitt meft aft þola
leti og iftjuleysi.
Kannski er þaft engin tilviljun, hversu
vel honum hefur látift um ævina aft vinna
vift stáliö.
Líkamsstyrkur hans og viljaþrek hafa
veriöi'ættvift stálift, sem ekki verftur auft-
veldlega beygt, en er ótvfrætt besta bygg-
ingarefnift til flestra verka ef rétt er mót-
aft.
Jón Bjarnason er trúmaöur og glaftur á
góftri stund. Hann er fróftur vel og kann
mikift af sögum og ljóftum.
Mikift hafa barnabörnin gaman af aft
heyra sögurnar hans og sumar væru þær
vel þess virfti aö vera skráftar.
Núna, þegar sólin er aft hækka á lofti og
vorift i nánd, færum vift Jóni Bjarnassyni
innilegustu hamingjuóskir á sjötugsaf-
mælinu og þökkum honum svo ótal margt
á langri leift. Nú ætti aft gefast tóm til aft
setjast afteins niftur og þerra svitann af
enninu aft loknum löngupi og ströngum
vinnudegi.
Viö biftjum þann
„sem skapti hnattaher
og himinsins gætir stjórnarlaga”
aft færa Jóni Bjarnasyni mörg björt og
heiftrik æviár.
Megi hann enn um langa framtift horfa
fram á veginn og njóta ánægjustunda meö
ættingjum sinum og vinum.
Giaftur og sáttur getur hann litift yfir
gengin spor.
„Sólarlag, liftinn dag
laugar i gulii þá.”
Guömundur G. Þórarinsson.
15