Íslendingaþættir Tímans - 05.08.1982, Blaðsíða 3

Sigurveig Ásvaldsdóttir
F. 4. ágúst 1925.
D. 23. júlí 1982.
Sigurveig Ásvaldsdóttir, eða Siva eins og hún
var alltaf kölluð af vinum og vandamönnum, lést
á Húsavíkursjúkrahúsi s.l. föstudag. Hún dó af
völdum krabbameins sem hafði stöðugt sótt á
heilsu hennar í heilt ár eða meira. I>essi
sjúkdómur er hreinasti vargur meðal sjúkdóma,
°g þrátt fyrir herdeild sérfræðinga sem berjast við
að vinna bug á honum gengur sáralítið. Hin
geysilega tækni og þekking nútímans hafa þama
brugðist eða ekki getað unnið, svo djúpt er á þessu
meini. Þótt ýmis ráð seú að vísu tiltæk nú til að
hamla gegn framrás hans þá leggur hann enn að
velli fólk á besta aldri í hrönnum, jafnvel fleiri en
nokkur annar sjúkdómur. Það sleppur varla
nokkur fjölskylda við böl hans.
Sigurveig var dóttir hjónanna Sigríðar Jónsdótt-
Ur frá Auðnum og Ásvaldar Þorbergssonar frá
Litlulaugum. Þau hófu búskap sinn á Einarsstöð-
nm í Reykjadal, S-Þing., árið 1925 og það ár
fæddist Siva, elst 9 systkina. Strax árið 1926 flutti
fjölskyldan í Breiðumýri og bjó þar í 18 ár í
hinghúsinu, en frá 1944 hefur hún búið á Ökrum
1 Reykjadal. Á Breiðumýri ólst Siva upp. Þar var
margbýli og eins konar miðstöð sveitarinnar,
fsknissetur, símstöð, samkomuhús o.s.frv. Þar í
^hyggjuleysi áranna fyrir stríð mótaðist Siva við
starf og leik og komu þá fljótt fram þeir
e'ginleikar, sem ætíð síðan fylgdu henni,
glaðlyndi, hreinlyndi og trygglyndi.
Það varð hennar gæfa, er hún sumar eitt gerðist
haupakona hjá systur sinni Hildi og manni hennar
Böðvari á Gautlöndum. Þar kynntist hún
Sigurgeiri Péturssyni, sem bjó félagsbúi á
f-’autlöndum með bræðrum sínum. Hann varð
hennar gæfusmiður og hófu þau búskap saman
1963. Þar bundust böndum heilsteyptir og
þroskaðir einstaklingar og úr varð ákaflega traust
hjónaband. Þeim varð ekki barna auðið, en
unglignamir sem átt hafa ótaldar
yndisstundir hjá þeim hjónum. Bæði höfðu
gaman af börnum og einstakt lag á þeim.
Við hjónin höfum skroppið norður hvert sumar
undanfarin tuttugu ár að heimsækja ættingja
manns míns. Það hefur verið sjálfsagður hlutur
að koma í Gautlönd og hafa þar nokkra viðdvöl,
enda á ég þar aðra mágkonu og átti þar lengi
dætur í sumarvist. Það var einstök sálarbót að
koma á þessi heimili, hjónin á þeim báðum fróð
og skemmtileg og laus við allan falskan tón. Bæði
smátt og stórt verður þar að máli, oftast
skemmtilegu. í þessum hópi átti Siva vel heima.
Hún naut þess að lifa með heimilisfólki sínu og
fá góða gesti. Á hennar heimili var allt í röð og
reglu, fyrirhyggja svo sem best varð á kosið og
heimilið allt bar vott um góða húsmóður. Streita
heimilisins var óþekkt hjá Sivu.
Kynni okkar Sivu urðu ekki verulega náin fyrr
en hún kom suður s.l. haust. Þá var vitað, að hinn
illi sjúkdómur hafði aðeins blundað en ekki eyðst
eins og vonað var. Hún kom því til að hefja
hetjulega baráttu sem lauk föstudagsmorguninn
23. júlí. Þessi barátta hennar var háð með þeim
hætti, að okkur sem hjá stóðum verður
ógleymanleg. Sálarstyrkur hennar var slíkur, að
hann geymist sem dýrleg minning.
„Við erum ekki að kveðjast fyrir fullt og allt“,
voru síðustu orð hennar við mig, er við hjón
kvöddum hana fyrir fáum dögum. Hún lá helsjúk
á sjúkrahúsi Húsavíkur, en með blik í augum
óskaði hún okkur góðrar skemmtunar í ógieyman-
legri skemmtiferð sem eiginmaður hennar var að
fara með okkur í til systur sinnar og fjölskyldu að
Björgum í Köldukinn. Snemma næsta morgun
kvöddum við Þingeyjarsýslu baðaða sól og
sumaryl eins og svo oft áður. Fjórum dögum síðar
barst okkur fréttin um að Siva hefði kvatt okkur
- um stund.
Sigurgeir Pétursson gerði ekki endasleppt við
konu sína. Hann fylgdi henni eftir t' öllum
veikindum hennar og veitti henni ómetanlegan
styrk og kjark. Sýnir þetta hug hans til konu sinnar
og manndóm hans um leið. Missir hans er mikill
og bið ég honum guðs blessunar. Þungt cr iíka
fyrir aldraða móður og aðra nána ættingja og vini
að sjá á bak Sivu. Ég tel mig eina í þessum hópi
og samhryggist með þeim öllum. Blessuð sé
minning hennar.
Guðrún Sveinsdóttir
Fædd: 2. febrúar, 1897
Dáin: 4. júlí, 1982.
Kveðja frá ástvinum.
Þegar sumarsólin
signir rósir fríðar,
geislarúnum ritar
ninna, grundir, hlíðar,
heimför þín er hafin,
horfin þrautin stranga,
önn og þreyta úti
eftir vegferð langa.
Um þig vorið vefur
vinarfaðmi hlýjum.
Ljósin björtu Ijóma
leiðum yfir nýjum.
Fórn og friðarmildi
færð er lítt í sögur
en gull, sem hjartað gefur
geymir eilífð fögur.
,s|endingaþættir
Vaktir þú á verði,
vildir græða og sefa,
Öllum, sem þú unnir
auðlegð þráðir gefa.
Glæddir arineldinn,
öðrum til að hlýja,
Sást - þótt særði reynsla,
sól að baki skýja.
Klökk er kveðjustundin,
klukknaómur þíður
kallar heim til hallar
handar, sem að bíður. -
Fyllstu þökk við færum
fyrir ævikynning.
Vefjum yl og elsku
inn í þína minning.
Jórunn Ólafsdóttir
frá Sörlastöðum.
3