Íslendingaþættir Tímans - 05.08.1982, Blaðsíða 5

Jósafat Sigvaldason
f. 21.10 1912
d. 6.4 1982
Maður hrekkur ónotanlega við, þegar einhver
samferðamanna fellur ailt í einu á göngunni og
er allur, ekki síst ef samfylgdin er orðin löng og
góð. Svo fór fyrir mér er ég frétti lát vinar míns,
fósafats Sigvaldasonar, svo óvænt.
Við vorum búnir að vera samferðamenn alla
svina að heita má. Fæddir og uppaldir í sama
dalnum, á svipuðum aldri, vorum saman í
barnaskóla, og nokkru seinna einnig í öðrum
skóla. Síðan höfum við sem fulltíða menn búið
°g starfað í sömu sýslunni og stundum haft
allnáið samstarf. - Og svo er hann alit í einu
horfinn. - Horfinn til hinnar ókunnu strandar.
Jósafat var fæddur að Hrafnbjörgum í
Svínadal 21. október 1912. Foreldrar hans voru
Jónína Jósafatsdóttir frá Litlu Ásgeirsá í Víðidal
°g Sigvaldi Þorkelsson frá Barkastöðum í
Svartárdal, er bjuggu á Hrafnabjörgum um
'angt skeið góðu búi. Sigvaldi var bróðir hinna
roerku bænda, Árna á Geitaskarði og Þorkels á
Barkastöðum. Jósafat ólst upp með foreldrum
Sl’num á Hrafnabjörgum ásamt fjórum
Halldór
Þorleifsson
f- 26.12.1922
d' 22.7.1982
1 il moldar er borinn í Reykjavík einn af okkar
dugmiklu togarasjómönnum Halldór Þorleifsson,
nann var fæddur að Árhrauni á Skeiðum,
^rnessýslu og var systkinahópur stór. Hann fór
snemma að vinna fyrir sér og fór tii sjós á
°eykjavíkurtogarana. Hann þótti dugmikill
sjómaður og vel til verka, lengst mun hann hafa
''erið á Engey frá Reykjavík og var hann
atsmaður þar. Halldór var fróður maður og
nófðu margir gaman af því að tala við hann um
nýjungar og heimsmál. Árið 1962 giftist Haildór
jnóður °kkar Steinþóru Jónsdóttur en við vorum
f dra, 13 ára og 15 ára gamlar. Halldór tók okkur
systurnar eins og við værum hans eigin börn,
Halldór eignaðist einn son með móður okkar og
er hann við nám. Við systurnar þökkum Haildóri
Umhyggju
og velvild er hann sýndi okkur ávallt á
1 sleiðinni. Við óskum þér góðrar ferðar yfir
móðuna miklu og þér fylgi allar góðar vættir og
°8 greiði veginn þinn. Með þökk fyrir samveruna
°g stuðning þinn á lífsleiðinni. Mömmu og bróður
? ^ar biðjum við góðan Guð að styrkja og styðja
1 sorgum sínum.
= Sigríður, Erla og Guðrún.
‘slendingaþættir
systkinum sínum, Jóni, Hermínu, Gústav, og
Björgu Önnu. En laust eftir 1930 létust báðir
foreldrar hans með aðeins eins árs millibili og
fluttu þá systkinin burtu af jörðinni. Skömmu
síðar lagðist svo jörðin í eyði. Þetta var á
kreppuárunum og Hrafnbjörg fremsti bærinn í
dalnum. Voru þetta ekki örlög þeirra flestra,
fremstu bæjanna? En Hrafnabjarga biðu önnur
öllu óvenjulegri örlög, en það að verða
endurreist af myndarskap löngu seinna. Það
gerði Gústav, bróðir Jósafats, skrifstofustjóri í
Reykjavík, og sýnir það betur en nokkuð annað
tryggð þeirra systkina við æskuheimilið og
dalinn.
Jósafat stundaði nám við Laugarvatnsskóla
tvo vetur 1933-35. Næstu árin stundaði hann
ýmsa algenga vinnu, þar sem bezt bauðst. Árið
1944 hinn 8. apríl kvæntist hann eftirlifandi
konu sinni Ingibjörgu Pétursdóttur frá Lækjar-
bakka á Skagaströnd, prýðiskonu og bjuggu þau
meðal annars á Skagaströnd fyrstu árin. Nú
virtist lífið brosa við ungu hjónunum. „En
fallvalt er flest í heimi, fátl það sem treysta má.“
Árið 1946 veiktist Jósafat af lömunarveiki og
eftir langa og erfiða sjúkdómslegu var annar
fótur hans lamaður upp í mjöðm. - Enginn
nema sá sem reynt hefur getur sett sig í hans
spor þá, það getur enginn, slíkt var áfallið.
Ungur fjölskyldumaður efnalítill með lamaðan
fót á þeim tíma sem almennar tryggingar eru
rétt aðeins að hefja göngu sína. En þau gáfust
ekki upp ungu hjónin. Þau settust að á
Blönduósi þar sem þau bjuggu svo upp frá því.
Ingibjörg gerðist ráðskona á sjúkrahúsi og hann
fór að geta unnið nokkuð eftir að hann fékk
umbúðir á lamaða fótinn. Einkum vann hann
við húsamálun, hárskurð o.fl. Þannig var barist
en aldrei gefist upp.
Laust fyrir 1960 kom það í minn hlut að sjá um
skólamál hér í sveitinni, meðal annars að ráða
kennara í farkennslu eins og þá var hér. Leitaði
ég þá fljótlega til Jósafats, sem þá hafði í nokkur
ár fengist við kennslu barna á Blönduósi. Var það
úr að hann tók að sér kennsluna og hélt því starfi
þar til Húsavíkurskóli tók til starfa árið 1970.
Fljótlega upp úr því fékk hann fast starf á
skrifstofu K.H á Blönduósi, þar sem hann vann
til hinsta dags, en hann lést á Héraðshælinu á
Blönduósi mjög snögglega hinn 6. apríl s.l. Má
því segja að síðari ár ævi hans hafi orðið bærilegri
en á horfðist um skeið.
Þau Jósafat og Ingibjörg eignuðust fjögur
mannvænleg börn sem öll eru uppkomin og til
góðra starfa, en þau eru: Jón Ingi rafmagnsverk-
fræðingur kvæntur Öldu Sigurmarsdóttur, Sig-
valdi Hrafn skrifstofumaður kvæntur Guðfinnu
Eggertsdóttur, Jónína Guðrún húsmóðir gift
Bjarna Arthúrssyni og Pétur símvirki ókvæntur.
Barnabörnin eru orðin sex.
Þannig er í stórum dráttum og fáum orðum
sögð ævisaga þessa ágæta vinar míns. En það var
ekki aðaltilgangur minn með þessum línum að
skrá framanritaðar heimildir, heldur einkum hitt
að færa fram kveðjuorð og þakkir fyrir
samfylgdina, en eins og ég gat um í upphafi er
hún orðin nokkuð löng. Nánust kynni urðu þó
með okkur eftir að hann var orðinn kennari hér í
sveitinni, því þá var skólinn oft á mínu heimili og
þá ræddum við margt og kynntumst náið.
Jósafat var prýðilega greindur og fylgdist vel
með málefnum samtíðar sinnar. Hann var
hreinskiptinn og opinskár og fór því ekki hjá því
að skoðanir okkar yrðu nokkuð skiptar annað
siagið, en það var aðeins til þess að skerpa
kærleikann. Við smjöðruðum aldrei hvor fyrir
öðrum en baktöluöum heldur ekki hvorn annan.
Á slíkum grunni skapast jafnan traust vinátta. Ég
var tíður gestur á heimili hans á Blönduósi um
langt skeið og mætti þar jafnan vinsemd og
gestrisni.
Jósafat var ágætur kennari þrátt fyrir takmark-
aða menntun til þeirra hluta, um það vitna próf
barnanna hjá honum, sem voru jafnan með þeim
allra hæstu á landinu á þeim tíma. Hann reyndist
einnig traustur og öruggur skrifstofumaður hjá
K.H. Hann brást ekki því sem honum var til
trúað, og hann lauk sinni göngu með fullri sæmd
þrátt fyrir sína miklu fötlun. Hann var
persónuleiki sem gleymist seint. Slíkum manni er
skylt að þakka og gott að minnast. Ég minnist
þess nú að síðasta ferð hans hingað að Grund var
farin til þess eins að gera mínu heimili greiða.
Slíkt man ég og virði.
Ég og fjölskylda mín sendum konu hans og
börnum innilegar samúðarkveðjur og þakkir fyrir
góð kynni.
Þórður Þorsteinsson,
Grund
5