Íslendingaþættir Tímans - 29.12.1982, Síða 6

Mig langar í fáum orðum að minnast mágkonu
móður minnar og kærrar vinkonu minnar,
Magneu Halldórsdóttur. Hún var fædd 11. maí
1897, dóttir hjónanna Þuríðar Magnúsdóttur frá
Vatnsdal í Fljótshlíð og Halldórs Jónssonar,
Árnasonar frá Þorlákshöfn. Jón í Þorlákshöfn var
mikill umsvifamaður í verslun og útgerð. Hann
átti fjölda jarða víða um Suðurland.
Að Magneu stóðu styrkir stofnar af Suðurlandi,
enda konan mikillar gerðar, stór í skapi, forkur
dugleg, greiðvikin og gjafmild, trygglynd og með
afbrigðum vinaföst. Hún var glæsileg útlits, i
meðallagi há, með mikið dökkt hár, sem fór vel,
ljósa húð og björt augu.
Bam að aldri missti Magnea móður sína og fór
þá í fóstur, fyrst til föðurfólks síns en síðar til
móðursystur sinnar, Helgu Magnúsdóttur, og
manns hennar, Odds Oddsonar, silfursmiðs í
Regin á Eyrarbakka. Þar ólst Magnea upp og naut
á allan hátt sama atlætis og börn þeirra hjóna og
héldust alltaf kærleikar milli þessa fólks, eins og
Magnea hefði verið ein systirin í hópnum.
Á unglingsárum sínum var Magnea um tíma
hjá eldri systur sinni, Jórunni, og manni hennar,
Jóni Gunnlaugssyni, síðar stjórnarráðsfulltrúa,
en á þeim árum bjó hún að Skálholti í
Biskupstungum.
Magnea fór' til náms í mjólkurskólann í
Hvítarvöllum í Borgarfirði, og eftir nám þar tók
hún að starfa á rjómabúum, lengst af sem
rjómabústýra. Þannig starfaði hún á Dalvík við
Eyjafjörð um tíma, en flutti sig síðar til starfa sem
rjómabústýra á rjómabúinu í Þykkvabæ í Rangár-
vallasýslu, þúsund ára sveitaþorpinu. Þar bast hún
órofa vináttuböndum mörgu fólki, og fór hún nær
árlega í vinaheimsóknir þangað. Síðast var hún
þar í sumar í vinafagnaði.
í Þykkvabænum kynntist Magnea mannsefni
sínu, Dagfinni Sveinbjörnssyni frá Dísukoti í
Þykkvabæ, móðurbróður mínum. Þau giftu sig
árið 1925.
Líf ungu hjónanna var ekki tómur dans á
rósum, því Dagfinnur var ekki heilsuhraustur, en
hann stundaði þó ætíð vinnu sína, fyrst sem
loftskeytamaður á togurum, en síðar var hann
magnaravörður við Ríkisútvarpið er það tók til
starfa og vann þar alla tíð, lengst af sem yfirmaður
tæknideildar, allt þar til hann lét af störfum fyrir
aldurs sakir. Dagfinnur andaðist árið 1974.
Þeim hjónum var þriggja barna auðið, Jórunn-
ar, er dó í frumbernsku. Sveinbjörns, ráðuneytis-
stjóra, sem kvæntur er Pálínu Hermannsdóttur
Jónassonar, og Önnu Þuríðar, sem verið hefur
vanheil frá fæðingu.
Mínar fyrstu minningar tengjast Magneu, er ég
vildi eiga heima hjá henni, en hún fóstraði mig
þegar móðir mín ól bróður minn. Frá því að ég
var á öðru ári bjuggu fjölskyldur okkar í sama
húsi, Eskihlíð D, og eftir að við fluttum þaðan,
vorum við ávallt í nánu nágrenni. Var samgangur
svo mikill á milli heimilanna, að enga konu af
eldri kynslóðinni, nema móður mína, þekkti ég
betur en Magneu.
Fásinnið á elliárum og burthvarf gamalla, góðra
vina var Magneu þungt í skauti, því hún hafði
alltaf verið mjög félagslynd kona. Hún óttaðist að
verða upp á aðra komin. Til þess kom ekki, hún
hélt reisn sinni til síðasta dags. Sveinbjörn, sonur
hennar, og fjölskylda hans gerðu allt sem þau gátu
til að létta Magneu eilina.
6
Kveðja frá systkinum
Er skilja nú leiðir okkar um sinn
ég senda vil kveðju þér bróðir,
og bið þess hún bergmáli t hugskot þitt inn
er leið þína leggur á fjarlægar slóðir.
Ég veit að við fáum að sjást seinna meir
hvenær það verður veit enginn,
en almætti kœrleikans aldregi deyr
né minning um glaðlynda drenginn
Ég trúi að þú takir land, þar sem skín
friðarins sól yfir ströndum
og aldrei þar ástúð né kærleikur dvín
þar munt þú í öruggum höndum:
Þórdís R. Öfjörð
Pó að kali heitur hvér,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt hvað er
aldrei skal ég gleyma þér.
Elsku bróðir, megi algóður ;Guð fylgja Þer*
nýrra heimkynna. Aðalbjörg Valbergsd0""
Magnús Öf jörð
Valbergsson
Fæddur 6. október 1964.
Dáinn 31. október 1982.
Öldruð að árum vann hún það verk, sem ég vil
nú þakka henni sérstaklega. Móðir mín missti
heilsuna fyrir þrettán árum og síðustu árin gat
hún ekki verið ein. Sat þá Magnea löngum hjá
henni og gerði okkur systkinunum kleift að stunda
vinnu okkar. Fyrir rúmu ári lést móðir mín af
völdum slyss, og fannst mér Magnea aldrei bera
sitt barr eftir það. En nú hafa þær hist aftur, gömlu
vinkonurnar, og líður ábyggilega betur en síðustu
æviárin sín hér í þessum heimi.
Ég vil að lokum votta Önnu, Sveinbirni, Pálínu
og fjölskyldu þeirra samúð mína og minna.
Hrefna Sigvaldadóttir
Mínar fyrstu minningar um ömmu Magneu eru
frá bernsku minni, og hennar þáttur í því lífsskeiði
mínu var stór, því það voru ómældar stundir sem
ég átti hjá henni. Það var bara að hringja og segja
„Amma, nú er ég að koma til þín“, og þá var
manni tekið með opnúm örmum. Aldrei vissi ég
annað, en að við systkinin værum aufúsugestir
hvenær sem var svo lengi sem við máttum og
vildum vera. Ekki þarf að orðlengja, aðhjá ömmu
Magneu fengum við flestar okkar óskir uppfylltar,
ef það var á hennar færi að veita þær. Við fengumi
svo sannarlega að njóta gjafmildi hennar og
greiðvikni, sem hún átti í svo ríkum mæli, því ef
hún vissi að hún gæti gert einhverjum manni
greiða, þá lét hún ekki sitja við orðin tóm.
Nú hin seinni ár, þegar ég var flutt í annan

landshluta og hafði stofnað mitt heimili, sáu
við sjaldnar. Nokkrum sinnum kom hún °8 •
hjá mér einhverja daga, en aldrei lengi ísenl! a9
alltaf fannst henni sem hún hefði svo mik*
gera og mætti ekki vera að því að slí
Þó gafst tóm til að setjast niður og spjalla sa
Þá sagði hún mér frá ýmsu úr lífi sínu og ég kynn i
annarri hlið á ömmu Magneu, en þeirri sen'
barninu sneri. 0ft
Hennar líf var ekki alltaf dans á rósum, .
talaði hún um það í seinni tíð og fannst n ..
stundum sem óþarflega margar sorgir og erti (.|
ar hefðu verið á sig lagðar. En þegar ég hugs
baka, þá verða þær minningarnar um 0 f
Magneu sterkastar þar sem hún sagði mér s ^
frá liðinni tíð og hún hló svo mikið með og 8 ^
þær slíku lífi, að atburðir longu liðinna ,,niaiT)I1ia
ljóslifandi fyrir mér. Því að eðlisfari var :i ^
bæði lífsglöð og kát og slíka vinnugleði °®pag
henni minnist ég ekki að hafa séð hjá öðrum- ^f
var sama að hvaða verki var gengið, á ag
tekið af krafti og röggsemi og aldrei vissi e
hún væri þreytt að verki loknu. uað
Amma Magnea átti að baki langa ævi, °í
er jú leið okkar allra að kveðja þetta jarðn ■ ^
sem eftir sitjum kveðjum samferðamann
skeið hefur verið hluti af okkar eigin h'fi °8 ^
verður staðreynd að þessi hluti ævinnar hey 0g
minningunum til. En við eigum minningarr*
ég kveð nú ömmu mína rík af góðum mir>nl
og þakka henni fyrir allt sem hún var mér- #
Vigdís Mag tjr
IslendingaÞ261