Íslendingaþættir Tímans - 18.05.1983, Blaðsíða 2

Hjálmar Pálsson
bóndi Kambi, Deildardal
Fæddur 3. mars 1904
Dáinn 15. apríl 1983
Fréttin um lát Hjálmars á Kambi kom ekki á
óvart. Hann var búinn að vera sjúkur um tíma og
vissu allir að hverju dró.
Hjálmar Pálsson var fæddur 3. mars 1904 að
Brúarlandi í Deildardal sonur Páls Þorgilssonar
og Guðfinnu Pálsdóttur. Afi Hjálmars var Þorgils
Þórðarson á Kambi, sem frægur var í sinni tíð fyrir
áræði og karlmennsku. Hjálmar ólst upp á
Brúarlandi í hópi margra systkina og þurfti
snemma að vinna hörðum höndum og mun þá
ekki hafa látið sitt eftir liggja eins og jafnan síðar,
en Hjálmar var eftirsóttur til vinnu einkanlega þar
sem þrek og áræði þurfti.
Hjálmar hóf búskap á Brúarlandi 1925, en 1927
giftist hann frændkonu sinni Steinunni Hjálmars-
dóttur Þorgilssonar á Kambi.
Fluttist þá Hjálmar í Kamb og átti þar alla tíð
, heima síðan. Bjó hann í sambýli við tengdaföður
sinn, en hafði fyrstu árin heyskap og útihús bæði
á Stafni og Brúarlandi. Þau hjón eignuðust 10
börn og komust 7 þeirra til fullorðinsára. Þau eru:
Guðrún f. 23/12 1928, Páll Ágúst f. 22/12 '29,
Hjálmar Ragnar f. 3/3 '31, Guðfinna Ásta f. 9/8
'32, Þóranna Kristín f. 12/4 '36 Hulda f. 28/9 '38.
Skarphéðinn f. 30/6 '40. Tvö börn þeirra, tvíburar
Höskuldur og Hulda létust úr kíghósta er þau
voru á öðru ári. Yngsta barn þeirra dó í fæðingu
en Steinunn lést nokkrum dögum seinna eða 15/7
1942. Þá hafa verið dimmir og erfiðir dagar í lífi
Hjálmars sem stóð einn eftir með stóran barna-
hóp. Tvö barnanna fóru í fóstur til ættingja en hin
ólust upp hjá föður sínum á Kambi.
Hjálmar var ekki ríkur af veraldarauði, en hann
hafði kjark og þor til að takast á við erfiðleikana
og bugaðist ekki þótt móti blési en gerði rniklar
kröfur bæði til sín og annarra. Hann var hraust-
menni mikið, sláttumaður góður og sló með orfi
og ljá allt til loka.
Honum þótti gaman að spila og var góður
taflmaður og þreytti þær þrautir við vini og granna
þegar tóm gafst tii. Hannn dáði Islendingasögur
og hinar fornu kempur og sagði oft sögur af
afrekum sínum í þeirra stíl. En mesta yndi
Hjálmars var sauðkindin. Hann var mjög fjár-
glöggur og átti harðgert og gott fé sem hann hélt
mjög til beitar að gömlum sið, taldi að það yrði
þá hraustara.
Kambur liggur næst Deildardalsafrétt að austan
Mörg urðu því spor Hjálmars þar, en maðurinn
var mikill göngugarpur sem fáum þýddi að etja
kappi við. Sagði Hjálmar mér að hann hefði fyrst
farið í göngur 12 ára og jafnan síðan til haustsins
1981, þá var hann 77 ára, enn með fullt kapp og
gaf sig ekki fyrir þeim sem yngri voru.
Hjálmar var kappsfullur maður og vildi jafnan
fremstur fara í flokki jafningja. Mér er hann mjög
minnistæður í fyrstu göngum okkar saman fyrir
rúmum tuttugu árum. Hjálmar sat þá gráan hest
sem hann átti mikinn vekring. Fram dalinn voru
þeir jafnan fremstir í flokki. Ég hafði þá lítið
kynnst Hjálmari en varð strax Ijóst að þar fór
maður sem lítt væri gefið að hirða hófatað frá
grönnum sínurn og því síður frá aðfluttum gemsa
sem í stráksskap sínum hugðist etja kappi við
kempuna.
Eftir að ég kynntist Hjálmari nánar lærði ég að
meta kosti hans. Hann var strangheiðarlegur og
loforð hans stóðu jafnan sem stafur á bók. Þegar
ég hitti Hjálmar síðast var hann helsjúkur en
andinn óbugaður. Ræddi hann um markaðsmál
Þorleif Steinunn
Magnúsdóttir
Fædd 21. apríl 1926
Dáin 5. maí 1983
Eitt sinn verða allir menn að deyja.
Þessi orð hafa oft komið í huga minn síðast liðið
eitt og hálft ár. Það var sá tími sem Dolla vinkona
mín barðist við sjúkdóm sinn er hafði yfirhöndina
að lokum. En baráttan var hörð og um tíma var
ég næstum farin að trúa að hún sigraði, því styrkur
hennar var mikill. Já hún var sterk og kjarkur
hennar var mikili. „Ekkert mál“ var hún vön að
segja.
Fyrstu kynnin mín við Dollu voru við bridge-
borðið. Síðan var hún mótspilari minn eftir að hún
missti mann sinn Sigurð Sigurbjörnsson. Þessi
kynni við þau hjónin hafa verið ómetanleg.
Dolla var góður bridgespilari. Það sýndi sig á
íslandsmeistaramóti kvenna í febrúar síðastlið-
inn. en þá spilaði hún sárlasin. en hugurinn var
mikill og aldrei kvartaði hún.
Mikilhæf kona er horfin yfir móðuna miktu. en
hún lifir í hugum okkar sem kynntumst henni.
Betri vinkonu hcf ég ekki átt. Við hjónin sendum
börnum og öðrum vandamönnum innilegar sam-
úðarkveðjur.
Hvíl í friði
Kæra vinkona.
Sigríður og Gísli
2
íslendingaþættir