Íslendingaþættir Tímans - 18.05.1983, Blaðsíða 5

Bergur Magnússon
Fæddur 19. janúar 1916
Dáinn 1. maí 1983
Það voru spurul stór augu, er ég tilkynnti
börnum mínum lát Begga frænda, þá stödd í vin
okkar frændfólksins, austur í Hreppum. Sérstak-
lega var þetta börnunum mikið undrunarefni, þar
sem við höfðum öll átt svo skemmtilega og
eftirminnilega dagstund deginum áður heima hjá
afa í Barðavogi.
Beggi frændi lék þar á als oddi, stríddi krökkun-
um að venju, krafði þau um viðbrögð, en klappaði
svo ofur vingjarnlega á kollinn þeirra.
En lífið er hverfult og sagt er, að þá fyrst
skiljum við dauðann, þegar hann leggur hönd sína
á einhvern, sem við unnum.
Upp í hugann hrannast minningar, allt frá
bernskudögum mínum, ekki síst minningar tengd-
ar hestum.
Lítill polli fékk að fljóta með Begga og Röggu
í réttirnar og hestarnir voru svo viljugir, að teyma
þurfti undir stráknum. Seinna, sameiginlegir út-
reiðatúrar hér í þéttbýlinu og lengri ferðir, m.a.
austur í sveitir á vorin og ógleymanlegar vetrar-
ferðir að Bergsstöðum til að huga að hrossum
okkar og vinum.
Það voru líka orðnir meiriháttar hátíðisdagar,
þegar riðið var úti í Tungur á haustin með hestana
í haustgöngu og lokaáningin var í sumarbústaðn-
um þeirra. Það var slegið upp veislu örlátra
heimamanna og í fyrsta skipti í haust er leið, tók
fjölskyldan öll fullan þátt í þeirri ferð.
Nú erum við þakklát að eiga þessar ljúfu
minningar og margar aðrar.
Og í dag höldum við í eina austu'rferðina enn,
nú að fylgjá frænda okkar að Stóra-Núpi. í
Hreppnum var hugur hans oft og kom sældarsvip-
ur yfir Begga, er sveitina bar á góma, enda
sannkallað helgisetur hans, því þar „morgungeisl-
ans mildi fyrst ég naut við móðurskaut".
Við sendum Rögnu okkar hlýjustu samúðar-
kveðjur og biðjum Guð að styrkja hana og alla
aðra ástvini.
Kristján og fjölskylda
t
Á Heklumynd Ásgríms Jónssonar má í nærsýn
sjá eldhúsreyk stíga til lofts á bænum Bala í
Gnúpverjahreppi. En á þeim bæ var Bergur
Magnússon að stíga sín fyrstu spor, þegar myndin
var máluð við grjótbyrgið, sem Ásgrímur gerði á
Langhömrum.
Þá þurfti enginn á þessum slóðum að kvarta yfir
háum rafmagnsreikningum, því að ljósmetið var
steinolía af einum 20 lítra brúsa yfir veturinn og
eldsneytið skánir úr ærhúsinu fyrir ofan Kistu-
klett, sem var hálftíma gang frá bænum í Bala.
Þó að Bergur yrði að yfirgefa þennan stað
fjögurra ára gamall, var hugurinn hér alltaf og
tækifærin notuð til þess að ganga um holtin undir
Langhömrum og sjá Heklu baða sig í kvöldsól.
Á nýliðnum páskum var síðasta heimsóknin
hingað. Að Stóra Núpi var venja að koma og
Fæddur 16. mars 1944
Dáinn 27. apríl 1983
5. maí varð til moldar borinn Ásgeir Berg
Ulfarsson, sem yfirgaf þessa jarðvist 27. apríl sl.,
þá í blóma lífsins með aðeins rétt liðlega 39 ár að
baki. Ásgeir fæddist í Reykjavík 16. mars 1944,
sonur hjónanna Úlfars Bergssonar og Aðalheiðar
Dagmar Guðmundsdóttur. Var hann þriðji í
röðinni af sex systkinum.
Ásgeir komst ungur í snertingu við alvöru
lífsins. Hann hafði varla slitið barnsskónum þegar
hann var kominn til sjós. Þar lærði hann að vinna
bæði hratt og vel og að því veganesti bjó hann alla
ævi. Hann var forkurduglegur og það orð fór af
honum hvar sem hann kom og starfaði.
Vegna þess var hann eftirsóttur í vinnu. Sjálfur
sóttist hann eftir því að vera þar sem hlutirnir voru
stórir í sniðum og menn fengu að taka til hendi.
Þá var Ásgeir í essinu sínu. Hann vann við
byggingu á öllum virkjununum stóru á Suðurlandi,
Búrfelli, Sigöldu cg Hrauneyjafossi. Var hann þar
111 jög vel liðinn af yfirmönnum sínum og öðrum
starfsfélögum, enda gekk hann alltaf til starfa með
íslendingaþættir
því hugarfari, að vinna sína vinnu fljótt og vel og
abbast aldrei upp á einn né neinp.
Ásgeir gekk að eiga Sigríði Kristófersdóttur
þann 24. júlí 1965. Þeim varð þriggja barna auðið,
Guðbjargar sem starfar hjá Bifreiðaeftirliti ríkis-
ins, Kristófers sem er 15 ára gamall og Berglindar
sem er 13 ára gömul. Sjá þau nú að baki
elskulegum föður og góðum félaga.
Ásgeir var maður sem flíkaði ekki tilfinningum
sínum. Vandamál sín bar hann alla tíð einn. Þó
er ekki ólíklegt að dýrin, og þá sérstaklega
hestarnir, hafi fengið að heyra um hans vandamál
og vonir. Hann var áhugasamur hestamaður og
mikill dýravinur. Meðal þeirra leið honum ætíð
vel og þeim hjá honum. Þau hafa kannski líka
skilið og fundið betur en mennirnir hverriig
þessari dulu en jafnframt blíðu mannveru leið.
Nú þegar við kveðjum þennan góða dreng í
hinsta sinn vitum við að hann er farinn á fund
þeirra sem guðirnir elska. Þar situr hann örugglega
hress og kátur í hópi hinna fjölmörgu ættingja,
vina og kunningja sem þegar eru horfnir. Með
þeim btður hann hinna sem fortjaldið mikla hefur
enn ekki fallið fyrir og hjálpar þeim með bros á
vör eins og hann gerði jafnan á meðan á hans
stuttu jarðvist stóð.
-klp-
5