Íslendingaþættir Tímans - 18.05.1983, Blaðsíða 7

bifvélavirki
Kárason
Kvedja frá skólasystkinum
Fæddur 7. febrúar 1941
Dáinn 7. desember 1982
Ekki alls fyrir löngu, þegar ég var að fletta
gömlum blöðum úr kofforti mínu, kom upp í
hendurnar einkunnabókin frá barnaskólaárunum.
Þetta er einkar virðulegur tvíblöðungur með
heiiræðum aftan á, umsögnum innan í og forsíðu-
megin er mynd af hinu aldna skólahúsi, sem hlotið
hafði hátíðlega vígslu árið 1908, en mátti svo þeim
örlötum hlíta í kringum 1960, að vera með rótum
rifið upp af grunni sínum og gert að óbreyttu
íbúðarhúsi uppi undir brekku.
Á löngum og dyggum þjónustuferli veitti þessi
gamla bygging ótöldum börnum skjól meðan þau
lærðu að draga til stafs með tunguna út í öðru
munnvikinu og stigu hikandi sín fyrstu skref á vegi
þeim er liggur út í kröfuHart lífið, heim fullorðna
fólksins.
Haustið 1948 stóð hópur sjö ára barna fyrir
neðan útitröppur gamla skólans. Börnin voru
látin skipa sér í beina röð og síðan var gengið hægt
og settlega upp á hanabjálkaloft.
Alvara lífsins var hafin. Sumir voru hræddir og
öryggislausir þegar verndar foreldra naut ekki
lengur við en aðrir, einkunt þeir frakkari, voru
hálfsárir yfir þessari frelsisskerðingu þar sem nú
var ekki lengur hægt að leika sér frá morgni til
kvölds niður í fjöru eða upp um mela. í aðra
röndina þótti samt flestum gaman enda hvíldi
óneitanlega yfir þessari í hönd farandi skólagöngu
allnokkur framandlegur ævintýrablær.
Á hópnum, sem þarna var að hefja sitt skyldu-
nám urðu eðlilega einhverjar breytingar frá vetri
til vetrar en í stórum dráttum hélt hann þó sinni
upprunalegu mynd gegnum sex ár í barnaskóla og
tvö í gagnfræðaskóla. Eftir það tekur fylkingin
mjög að riðlast. Sumir skelltu aftur skruddunum
og héldu rakleitt út á vinnumarkaðinn en aðrir
höfðu þá strax fastmótaðar hugmyndir um lífsstarf
og lærðu til þess.
Börnin, sem byrjuðu að stauta undir hand-
leiðslu Jónasar Geirs uppi á hanabjálka haustið
Reykjavík er hann sagði: „Vertu sæll vinur," því
í öll þau ár sem við höfum þekkst minnist ég þess
ekki að hann hafi fyrr kvatt mig með orðinu
„vinur“. Ég hygg að honum hafi fundist það of
væmið til hversdagsbrúks. Á þeirri stundu læddist
að mér grunur um að Sveinn væri feigur.
Við hjónin sendum Ölmu, vinum og vanda-
mönnum Sveins Ellertssonar innilegar samúðar-
kveðjur. Að lokum tek ég svo undir kveðju Sveins
frá því um daginn: Farðu vel frændi.
Páll Hafstað
1948 hurfu hvert í sína áttina. Sum minna gömlu
skólasystkina hef ég sem þetta rita ekki augum
litið síðan vorið 1956 en af máli kunnugra mátti
þó lengstaf ráða að allir yndu glaðir við sitt og
væru við þokkalegustu heilsu. En skyndilega er
skarð rofið í flokk innfæddra Húsvíkinga frá árinu
1941. Sævar Kárason, sá drengur er hvað kvikast-
ur var á bernskuskeiði hópsins, er látinn. Hann dó
7.desember 1982 og var jarðsettur 15.dag sama
mánaðar frá Húsavíkurkirkju að viðstöddu fjöl-
menni..
Sævar var fæddur í Straumnesi á Húsavík
7.febrúar árið 1941, en móðir hans Hólmfríður
Kristjana dvaldi þar í foreldrahúsum á útmánuð-
um meðan maður hennar, Kári Steinþórsson var
á vertíð. Flestir vinnufærir karlmenn fóru í ver á
þessum árum enda varla um aðra bjargræðisleið
að ræða.
Þegar ég man Sævar fyrst átti hann heima í
Árnahúsinu en þar byrjuðu foreldrar hans búskap.
Nú, er ég sit hér með gömlu einkunnabókina í
höndunum og hugleiði sviplegt fráfall jafnaldra
míns virðist tíminn sem liðinn er frá barnaskplaár-
unum aðeins örskotsstund. Fyrir hugskotssjónum
stendur Ijóshærður strákur fasmikill og skapmik-
ill, sem ógjarnan vildi láta hlut sinn fyrir öðrum -
strákur sem jafnan var glaður og til í allt sem
pottormum þessara ára kom í hug. Það hafa alltaf
verið grallaragaurar í skólanum eins og Jónas
Geir mundi orða það. Stutt finnst mér síðan að
við Sævar ásamt fleiri skólafélögum reyndum að
púa skraufþurrar sígarettur að húsabaki og vorum
fyrir vikið endurreistir með viðhöfn á fundi í
stúkunni Pólstjörnunni nr. 126. Og ekki finnst
mér ýkjalangt síðan við fórum með Jónasi Geir í
kartöflugarðinn og Friðný hans gaf okkur þetta
dásamlega kakó. Oftast er það í tengslum við
skólann, sem börn öðlast í fyrsta sinn þá
lífsreynslu að koma fram opinberlega. í bekknum
okkar voru heilmiklir söngvarar sem gjarnan
komu fram við ýmis tækifæri. Ég minnist þess að
einu sinni tróð Sævar upp og söng með elegans
“Það búa litlir dvergar". Yfir þessum árum hvílir
heiðríkja og margs er að minnast, svo margs að
hér gefst ekki rúm.
Svo sem áður segir átti Sævar heima í Árnahús-
inu. Þar ólst hann upp ásamt eldri bróður sínum
Agnari, en árið 1951 flutti fjölskyldan f eigið
húsnæði að Hringbraut 4, sem síðar varð Laugar-
brekka 21 og þar fæddist þriðji bróðirinn Helgi
Þór.
Sævar fór snemma að vinna og lagði fyrir sig
sjómennsku eins og piltar í útgerðarplássum gera
gjarnan.
í kringum 1962 hætti hann að mestu á bátunum
og starfaði við húsbyggingar næstu árin. Árið
1965 hóf Sævar Störf á vélaverkstæðinu Foss og
eftir stutta vist .þar ákvað hann að leggja út í
iðnnám. Hann lauk iðnskóla árið 1968 og sveins-
prófi í bifvélavirkjun 1970. Árið 1974 hlaut hann
svo meistararéttindi í iðninni. Sævar starfaði á
vélaverkstæðinu Foss að mestu sfðustu árin og
þótti mjög góður fagmaður. Árið 1962 hóf Sævar
og eftirlifandi kona hans, Guðný Ósk Agnarsdóít-
ir, sambúð að Túngötu 6. Síðar bjuggu þau meðal
annars í Stapa, Laugarbrekku 21 og Hornbjargi
en á því húsi gerðu þau verulegar endurbætur.
Sævar og Guðný giftu sig 17.júni 1964. Tvö
börn eignuðust þau hjónin, Agnar Kára og
Sigurlaugu.
Árið 1978 flutti fjölskyldan í nýtt og glæsilegt
einbýlishús að Urðargerði 2 og átti Sævar þar sitt
síðasta heimili.
Við vottum aðstandendum okkar dýpstu
samúð. Blessuð sé minning Sævars.
Hér við skiljumst
og hittast munum
áfeginsdegi ftra.
Drottinn minn
gefi dauðum ró
hinum Ukn.er lifa.
(Úr Sólarljóðum.)
Einar Georg Einarsson.
f.h. skólasystkina.
íslendingaþættir
7