Heimilistíminn - 03.04.1975, Blaðsíða 37

ég vildi segja. Nicholas horfði á vin sinn yf ir eldinn
á eldspýtunni. — Ég veit, að ég þarf ekki að biðja
þig að styðja mig áf ram í því ef ni, Logie.
— Mér kemur málið ekki við, en þú þekkir Fran.
Hún er ákaflega hrifin af Gay og þú veizt hvernig
konur eru. Þær tala.
— Ég treysti því að þú sjáir um, að Fran þegi.
Læknirinn klóraði sér bak við eyrað. — Ég skal gera
mitt bezta.
Samtímis sagði Fran frammi í eldhúsi: — Mér
þykir óskaplega vænt um Nick, en samt kemur
stundum f yrir, að mig langar mest til að höggva af
honum hausinn.
Gaybrielle brosti.— Hvers vegna?
Fran setti upp uppgjafarsvip. — Ég veit ekki ná-
kvæmlega hvers vegna. Má ég spyrja þig um dálítið
mikilvægt? Þú þarft ekki að svara f rekar en þú vilt.
Vingjarnlegt andlit Fran var vandræðalegt, en þeg-
ar Gay kinkaði þegjandi kolli, flýtti hún sér að
halda áf ram: — Ég hef verið að taka eftir Nick og
Melissu undanfarið og....Hún beit á vörina. — Mig
langar til að spyrja....
Gay lagði hönd sína yf ir hennar. — Ertu að velta
fyrir þér, hvort Melissa sé dóttir hans?
Fran beit fastar um neðri vörina. — Það er
ófyrirgefanlegt, Gay. Gleymdu að ég spurði. Ég á
ekkert með að reka nefið í persónuleg málefni þín.
— Eru þau svona lík? Rödd Gaybrielle virtist
óendanlega fjarlæg. Það sem hún sagði, minnti
fremur á spurningu, en viðurkenningu á földum
sannleika.
— Mig fór að gruna margt, þegar Melissa fékk
mislingana, en ég held, að engan annan gruni
neitt. Það er eitthvað við hvernig hún hlær og svip-
inn í augum hennar. Ég hrökk næstum við. Mér
finnst þetta skrítið, af því hún er alveg eins og þú í
útliti.
— Ég veit það. Gaybrielle stóð upp og gekk hægt
að vaskinum og skolaði bollann. — Stundum er
þetta eins og högg í andlitið. Stundum veit ég löngu
fyrirfram, hvað hún segir, áður en hún opnar
munninn.
Frán renndi sér niður af bekknum. — Þetta
hljómar kennske undarlega, en þætti þér betra að
geta talað um það?
— Ef svo væri, er enginn, sem ég mundi tala við,
nema þú, kæra Fran, en það er ekkert um að tala.
Bara þessi sama gamla saga. Hún gretti sig svolít-
ið. — Ég hef engar af sakanir, ekki einu sinni gagn-
vart sjálfri mér. Ég var ekkert barn og gerði mér
fulla grein fyrir hlutunum. Ég elskaði Nick og
treysti honum og varð að gjalda fyrir það. Röddin
varð beisk. — Barnið mitt fæddist með smánarblett
lauslætisins.
— Áttu í alvöru við að svoleiðis skipti máli nú á
timum? Ég er að vísu ekki hlynnt samneyti fyrir
giftinguna, en almáttugur, helmingurinn af börn-
um, sem fæðast hér á landi eru lausaleiksbörn.
Fætt fyrir tímann, þykir bara virðulegra. Fran hló
lágt. — Það hafa ekki verið svo fáar sjö mánaða
fneðgöngur síðan hlutirnir gerðust i aldingarðinum
Eden. Eini munurinn á Melissu og öllum þessum
börnum er sá, að mæður þeirra gripu fyrsta tæki-
færið til að gera allt löglegt. Það þarf hugrekki til
að gera eins og þú, Gay. Það þarf ekki annað en iita
á þig til að vita, að þú hef ur haft óteljandi tækifæri
til að tryggja Melissu, en þú hef ur staðið í þessu ein.
Vaf alaust hef urðu haft þínar ástæður, en ég held að
sú stærsta sé sú, að þú elskaðir Nick of mikið til að
vilja nokkurn í hans stað. Er það ekki rétt hjá mér?
Hún greip um herðar Gaybrielle.
— Ég fékk tækifæri til að bæta úr öllu í kvöld.
Fran glennti upp augun. — Áttu við...bað Nick þig
að giftast sér? Ó, Gay, ég er svo glöð. Hún horfði á
sviplaust andlitið, sem starði niður í gólf ið og hristi
stífar herðarnar. — Þú sagðist elska hann.
— Það var fyrir tíu árum, svaraði Gaybrielle
tómlega.
— Var það það sem þú vildir? Að heyra hann segj-
ast vilja kvænast þér? Er einhver f ullnæging i því?
Sársaukadrættir fóru um andlit Gaybrielle. —
Nafnið, sem ég tók mér, var nafn móður minnar.
Það hef ur ekki valdið neinum vaf a fyrr en núna. Ég
ímyndaði mér, að ef ég giftist David, yrði Melissa
öruggari. Á þessum aldri þarf nast stúlkubörn föður
og David getur gert margt fyrir hana.
— Spurningin er: Hvern ertu að tryggja?
— Hvað áttu við?
— Þig eða Melissu? spurði Fran opinskátt.
Gaybrielle leit á hana, sneri sér snöggt við og leit
niður í pott, sem kraumaði í á eldavélinni. —
MMMM góð lykt. Er þetta hádegismaturinn á
morgun?
— Ég héltað þú færðist ekki undan beinum spurn-
ingum.
Gaybrielle yppti öxlum. — Þá þekkirðu mig ekki
vel.
Fran greip í hana aftur. — Heyrðu mig nú, Gay.
Þessi David getur verið ágætur, en hann er ekki sá
rétti fyrir þig. Ég held, að þú vitir það sjálf, en vilt
ekki viðurkenna það. Ef kona elskar mann, er hún
ekki lengi að gera sér grein fyrir því.
— Það eru til ýmsar tegundir ástar. Gaybrielle
fannst þessi athugasemd hlægilega lík því að
Melissa hefði sagt það.
— Já og þegar ástin notar höf uðið i stað hjartans,
fljúga sannar tilfinningar út um gluggann.
— Kannske vantreysti ég ástinni.
— Vegna þessa með Nick, líklega, en samt hef-
urðu þekkt David Glennister í mörg ár og aldrei
fyrr dottið í hug að giftast honum? Ég býst við að
hann hafi spurt þig áður? Gaybrielle svaraði þessu
ekki, en þögnin var hinni nægilegt svar. — Segir það
þér ekkert? Almáttugur, það liggur í augum uppi.
Gay, kæra Gay, skilurðu ekki að þú ert bara að
reyna að brynja þig fyrir þínum eigin veikleika?
Þú ert hrædd við að treysta Nick, ef þú skyldir
verða svikin aftur og ímyndar þér að besta meðalið
sé að giftast öðrum. Hún greip andann á lofti. —
Það gengur ekki Gay. Aldrei! Öryggi fæst ekki á
kostnað hamingju.
Gaybrielle skaut hökunni þrjóskulega fram. —
Áttu við að þú teljir óheiðarlegt af mér að giftast
David?
— Já, það finnst mér.
Framhald.
37